Νροπή αυτό που γίνεται με όσους αποχωρούν από το Ποτάμι

Αυτό που συμβαίνει με βουλευτές του Ποταμιού, τους τελευταίους μήνες, είναι αδιανόητο. Οι 5 από τους συνολικά 11 έχουν αποχωρήσει, κρατώντας τη βουλευτική τους έδρα, ενώ οι τρεις έχουν ήδη…μετακομίσει σε κοινοβουλευτικές ομάδες άλλων κομμάτων.Το εκπληκτικό είναι ότι πρόκειται για βουλευτές που εξελέγησαν με τη σημαία ενός νέου κόμματος, επαγγελόμενοι «νέο λόγο» και, κυρίως, «νέο ήθος» στην πολιτική. Η αξιοπιστία τού πολιτικού κόσμου είχε καταρρεύσει, μαζί με την οικονομία, και στο Ποτάμι υποτίθεται ότι εντάχθηκαν επιτυχημένοι και ανεπίληπτοι άνθρωποι από την κοινωνία των πολιτών, χωρίς κομματικό παρελθόν.Τι στάση θα περίμενε κανείς, λοιπόν, από τέτοια πρόσωπα, όταν διαπίστωσαν ότι διαφωνούν πλήρως με τη γραμμή τού κόμματός τους και πως δε μπορούσαν να πείσουν την ηγεσία του να αλλάξει πλεύση; Να αποχωρήσουν, παραδίδοντας τις έδρες τους. Και αν αποφάσιζαν την άλλη μέρα να συνεργαστούν με άλλο κόμμα -δικαίωμά τους- να το έκαναν χωρίς κοινοβουλευτική ιδιότητα.Ποια ήταν, όμως, η επιλογή και των πέντε; Να διατηρήσουν το βουλευτικό έδρανο και τη μηνιαία αποζημίωση μερικών χιλιάδων ευρώ, που απορρέει από αυτό.Οι τρεις εξ αυτών αποφάσισαν ταχύτατα να πάρουν …πολιτική μεταγραφή. Ο Αχμέτ Ιλχάν, από τη Ροδόπη, και ο Κώστας Μπαργιώτας, από τη Λάρισα, πήγαν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Και ο Ιάσων Φωτήλας, στη ΝΔ. Οι άλλοι δυο (Κατερίνα Μάρκου και Χάρης Θεοχάρης) παραμένουν ανεξάρτητοι βουλευτές και δε φαίνεται να έχουν καταλήξει στην επιλογή του επόμενου κόμματος, με το οποίο θα πολιτευτούν.Η στάση αυτή έρχεται από το μακρινό παλαιοκομματικό παρελθόν. Η δε μετακίνηση βουλευτών από το ένα κόμμα στο άλλο αποτελεί καραμπινάτη αποστασία. Και, τουλάχιστον στο ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να είναι δυο φορές προσεκτικότεροι. Αν ήθελαν οπωσδήποτε στις τάξεις τους τον Ιλχάν και τον Μπαργιώτα, ας τους επέβαλαν πρώτα να παραιτηθούν από βουλευτές. Και όχι να τους δεχθούν δόξη και τιμή, επαιρόμενοι μάλιστα ότι με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται η διευρυνόμενη επιρροή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην εξουσία.Εν κατακλείδι, οι βουλευτές που αποχωρούν από ένα κόμμα, κρατώντας το βουλευτικό βήμα και τις ανάλογες αποδοχές, αποτελούν φιγούρες του μακρινού πολιτικού παρελθόντος. Εκείνοι δε που προσχωρούν σε άλλες παρατάξεις, φέρνουν στο νου τις χειρότερες στιγμές της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Όσο, όμως, και αν ήθελαν να κάνουν «πολιτική μεταγραφή», δεν θα μπορούσαν να το καταφέρουν αν δεν τους το επέτρεπαν τα άλλα κόμματα.ΥΓ Δεν μπορώ να μην αντιπαραβάλω στους πέντε προαναφερθέντες, τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Τον πρώτο εκπρόσωπο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, που παραιτήθηκε από βουλευτής και παρέδωσε στον Σύριζα την έδρα του, όταν το Φθινόπωρο του 2015 κατάλαβε ότι δεν μπορεί να στηρίξει τις επιλογές του κόμματος με το οποίο είχε εκλεγεί. Και ας μην είχε κανένα άλλο εισόδημα, Και ας γνώριζε ότι λίγους μήνες αργότερα θα γινόταν πατέρας.