«Να με πούνε δημαρχίνα κι ας ψοφάω από την πείνα»

Ελληνική είναι η παραπάνω παροιμία, όταν κάποτε μας ενδιέφεραν κυρίως τα αξιώματα, και λίγο… ντεμοντέ για την Ελλάδα του σήμερα! Δήμαρχος είναι ο άρχοντας του δήμου που καλείται να ασκήσει ένα σοβαρό λειτούργημα. Συχνά οι Αθηναίοι θυμούνται τον Σπύρο Μερκούρη ως τον δήμαρχο που εξωράισε την Αθήνα και ποτέ δεν ξεχνούν ότι την εγγονή του, τη χαρισματική Μελίνα, οι Αθηναίοι δημότες δεν την έκριναν ικανή για δήμαρχο, όμως εκείνη που είχε τη φλόγα μέσα της για

τον τόπο που γεννήθηκε, εξωράισε κατά τρόπο μοναδικό την Πλάκα, ως υπουργός Πολιτισμού.

Σήμερα είμαστε πολύ ικανοποιημένοι που ο απερχόμενος δήμαρχος αποκατέστησε τα οικονομικά του δήμου, γιατί οι συνθήκες (όπως είπαμε) άλλαξαν και ο έντιμος αξιωματούχος είναι, δυστυχώς, δυσεύρετος.

Γιατί, όμως, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να είσαι άρχοντας του δήμου της Αθήνας; Επειδή είναι η πρωτεύουσα τα χώρας; Όχι, βέβαια, μόνον γι’ αυτό.

Στο «γιατί» απαντά η μεγάλη φιλελληνίστρια Ζακελίν Ντε Ρομιγύ, στο βιβλίο της με τίτλο «Γιατί η Ελλάδα;» που θα μπορούσε άνετα να ήταν «Γιατί η Αθήνα;» καθώς η αλησμόνητη Γαλλίδα φιλόλογος στη μελέτη της εκφράζει τον θαυμασμό της για την αρχαία Αθήνα με τα ακόλουθα λόγια: Ο 5ος αθηναϊκός αιώνας ανακάλυψε τη Δημοκρατία και τον πολιτικό στοχασμό. Η Ελλάδα και η Αθήνα κατέχονταν από ένα μοναδικό πάθος να κατανοήσουν τον άνθρωπο. Η Αθήνα ήθελε και ήταν πάντα ανεκτική στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων: εκεί καινοτομούσε και ξεχώριζε, όχι πια από τους βαρβάρους αλλά από τη Σπάρτη. Στην Αθήνα οι ξένοι ήταν ευπρόσδεκτοι. Δεν γίνονταν πολίτες αλλά εύρισκαν φιλοξενία. Ο Θουκυδίδης μας λέει ότι η Αθήνα δεν εφάρμοζε ποτέ, όπως η Σπάρτη, τις «απελάσεις των ξένων». Μας λέει επίσης ότι, αντίθετα με τη Σπάρτη, δεν έκρυβε τίποτα από αυτούς. Στην Αθήνα όλα μπορούσες να τα δεις και όλα να τα ακούσεις. Η Αθήνα εγκατέστησε τον αντίλογο στο κέντρο της δημόσιας ζωής, και χάρη σε αυτόν χάραξε και τις αρχές του δημόσιου βίου.

Και η Ζ.Ν.Ρ καταλήγει: Ακόμα και αν η Αθήνα δεν είχε ανακαλύψει τη Δημοκρατία, υπήρξε η πρώτη που συνειδητοποίησε τις αρχές της Δημοκρατίας, τις κατονόμασε και ανέλυσε τη λειτουργία και τις μορφές της. Έτσι ανακάλυψε αυτή καθ’εαυτή την ιδέα της Δημοκρατίας. Το κληροδότημα που άφησε στην Ευρώπη δεν είναι αμελητέο.

Αυτά τα χαρίσματα, αυτά τα εξαιρετικά προσόντα αποδίδει η συγγραφέας στην Αθήνα. Θα θέλαμε, εμείς οι πολίτες της, να τα διατηρήσει και σήμερα, και αν ναι, ποια ανάλογα προσόντα θα πρέπει να έχει ο άρχοντάς της, που καλούμαστε να εκλέξουμε;

Συνοπτικά και ανάλογα προς την πόλη που θα διοικήσει ο υποψήφιος δήμαρχος θα πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να ανταποκρίνεται στις ακόλουθες αρχές:

1. να είναι προσηλωμένος στη Δημοκρατία και τους θεσμούς.

2. να είναι ανεξάρτητος όχι μόνον ως προς τα κόμματα και τις δηλώσεις εντυπωσιασμού, αλλά ως προς τη νοοτροπία και την ανοικτή σκέψη.

3. να υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ως συνήγορος του πολίτη.

4. για τους νόμιμους μετανάστες να ακολουθεί την πολιτική που δίδαξε η Αθηναϊκή Δημοκρατία.

5. να κρατά ειλικρινή, δυναμική και συγκρουσιακή, αν χρειαστεί, στάση απέναντι στα ακροδεξιά φαινόμενα και να μην ακολουθεί την τακτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», που ταλανίζει τη χώρα.

6. να μην επιδίδεται σε φανφάρες και κορδελοκοψίματα.

7. να συνεργάζεται με νέους ανθρώπους, όχι απαραίτητα ως προς την ηλικία, αλλά ως προς τη νέα αντίληψη των πραγμάτων, και τέλος, να αγωνιστεί για να γίνει η Αθήνα πρότυπο αυτοδιοίκησης, όπως της αξίζει, για να ανακτήσει την παλιά της αίγλη, να τη θαυμάσουν οι Ευρωπαίοι και να… επαναλάβουν το ερώτημα «Γιατί η Αθήνα;».