Μήπως, τελικά, δεν συμφώνησαν στο κόψιμο της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής;

Θα κάνω μια μαντεψιά: δεν είναι απολύτως σίγουρη η υπερψήφιση της αναστολής της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής και όποιου άλλου κόμματος το οποίο διώκεται ως εγκληματική οργάνωση ή για τρομοκρατική δράση.

Μέχρι την Τρίτη, οπότε και η ψηφοφορία, το διάστημα είναι αρκετό για την ανάδυση ευρύτερων σκοπιμοτήτων, παρεξηγήσεων σκόπιμων

Γιατί αυτή η απαισιοδοξία;

Ο πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς, προέβη πρόσφατα σε μια συνταρακτική, για μένα, ομολογία. Πως του έλειπε «η πολιτική βούληση» να αντιμετωπίσει τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Πως, δηλαδή, υπέκυψε επί μακρόν σε σκοπιμότητες εκλογικές-μικροκομματικές ή και σε αμηχανίες και ενοχές έναντι του ταλαιπωρημένου ακροατηρίου του.

Η ειλικρίνεια του κ. Σαμαρά, πραγματικά, με συνετάραξε και προτιμώ να την εκλάβω ως δείγμα αυτοκριτικής και όχι απλώς κυνισμού και ελαφρότητας.

Σε κάθε περίπτωση, ό,τι κι αν ισχύει από τα δύο, δεν θα ’ναι ο κ. Σαμαράς που θα επιβεβαιώσει τη δυσοίωνη μαντεψιά μου.

Ο,τι κι αν τον σταματούσε από την απόφαση να αντιμετωπίσει το θεριό, τώρα πια, από την προηγούμενη Παρασκευή, ήρθη.

Για τον άλλο κυβερνητικό εταίρο, το ΠΑΣΟΚ, ας είμαστε δίκαιοι -είναι οι πρώτοι που έθεσαν το θέμα Χρυσή Αυγή.

Τι θα συνέβαινε αν υιοθετείτο έγκαιρα η γραμμή Βενιζέλου-ΠΑΣΟΚ όλοι, πρώτα απ’ όλα, κατά του θεριού ;

Ας αρχίσουμε από τα προφανή:

Ο Παύλος Φύσσας θάταν ακόμη ανάμεσά μας.

Κάμποσοι Αιγύπτιοι και Αφγανοί θα την είχαν γλυτώσει.

Ακόμη πιο κάμποσοι Έλληνες θα είχαν γλυτώσει τη γλίστρα, να δικαιολογούν δηλαδή το θυμό τους, την κακοπαθησιά τους.

Κι ας φτάσουμε στα λιγότερο προφανή:

Αν υιοθετείτο η γραμμή Βενιζέλου-ΠΑΣΟΚ, τότε θα κακοπάθαινε ο νέος δικομματισμός -μικρό τον αποκαλούν οι 58 της Κεντροαριστεράς, και μ’ αρέσει η λανθάνουσα απαξίωση- μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Σαμαράς, δια της ομολογίας-αυτοκριτικής, στην ουσία δήλωσε πως η στρατηγική του είναι πολυπλοκότερη και, πάντως, διαθέτει τέτοια.

Αντίθετα, η επίθεση του κ. Τσίπρα κατά του κ. Βενιζέλου για τον Σκαραμαγκά, δείχνει φόβο, άμυνα να ξανοιχτεί στο πέλαγος πέραν του Μνημονίου.

Εκεί στα σίγουρα, Μνημόνιο και Αντιμνημόνιο, στις χοντρές έως χονδροειδείς γραμμές που αφήνουν περιθώρια κινήσεων και, κυρίως συμμαχιών για να μη μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως έχει σήμερα, ανάδελφος.

Διάβαζα, στην εφημερίδα «Παρασκήνιο», μια σαββατιάτικη συνέντευξη του Αντώνη Κοτσακά, στενού συνεργάτη του Τσοχατζόπουλου και νυν στενού συνεργάτη του Τσίπρα.

Μιλάει για μετεκλογικές συνεργασίες. «Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση και τις έδρες που του υπολείπονται τις διαθέτει ένα κάποιο ΠΑΣΟΚ, τέλος πάντων. Εξάλλου, υπάρχουν στελέχη του σημερινού ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ρέππας, ο Παπαιωάννου και ο Σκανδαλίδης που έχουν μιλήσει για ένα τέτοιο ενδεχόμενο».

Όσο για τον Τσοχατζόπουλο, αφού τον αρνείται όπως ο Πέτρος τον Χριστό, «συνεργαζόμουν λόγω της θεσμικής μου θέσης ως γραμματέας του Οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ», πιο κάτω είναι σαφέστερος: «εκείνο που μπορεί να είναι άδικο, είναι ότι ολόκληρο το φθαρμένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αποκαθαρθεί πίσω από έναν Τσοχατζόπουλο».

«Δεν είναι μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος το πρόβλημα της διαπλοκής και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος», επαναλάμβανε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας επί μη τεθέντος.

Μετά από όλα αυτά, δικαιολογήστε με για τη δυσοίωνη μαντεψιά.

Είναι πολλές οι 5 μέρες μέχρι την υπερψήφιση της επίμαχης Τροπολογίας.

Μακάρι να χάσω.

Για τον κ. Αβραμόπουλο, εντάξει δεν τίθεται θέμα μη ψήφισης της Τροπολογίας, για τα άλλα…