Μια σαχλαμάρα τραγούδι με την Ελευθερία λικνιζόμενη σαν οδαλίσκη σε χαρέμι…

Είμαι άνθρωπος της συνήθειας. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό. Υπό αυτή τη δημόσια παραδοχή, παρακολουθώ ανελλιπώς από παιδί το σόου της Γιουροβίζιον, γιατί σόου είναι και όχι διαγωνισμός, από την πρώτη συμμετοχή της Μαρινέλλας έως και πριν λίγες ημέρες την Ελευθερία Ελευθερίου. Και έτσι το αντιμετωπίζω ένα Σαββατόβραδο από τη ζωή μου κάθε χρόνο.

Ακόμη και σε αυτό

το τηλεοπτικό σόου, όμως, η Ελλάδα ουσιαστικά πήρε μηδέν. Και δεν αναφέρομαι τόσο στο ζήτημα αμιγώς της βαθμολογίας (εξαιρέστε τα παραδοσιακά δωδεκάρια της Κύπρου και της Αλβανίας) όσο στη συμμετοχή του τραγουδιού. Μια χαρά κορίτσι και καλή ποπ τραγουδίστρια είναι η Ελευθερία Ελευθερίου, στην οποία εύχομαι από την ψυχή μου να είναι ευτυχισμένη και να κάνει μία αξιοπρεπή καριέρα στον καλλιτεχνικό χώρο, όμως δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος στην ΕΡΤ να αφουγκραστεί την κοινωνία και να συνειδητοποιήσει ότι η συγκυρία του σόου φέτος είναι πολύ ιδιαίτερη;

Δεν είμαι ειδικός, απλώς ένας άνθρωπος που λατρεύει το ελληνικό τραγούδι και πιστεύω ακράδαντα εδώ και χρόνια ότι πρέπει να συμμετέχουμε με ελληνικό στίχο. Σαφώς φέτος ήταν επιβεβλημένο να στείλουμε έναν γνωστό καλλιτέχνη, με ένα κοινωνικό τραγούδι και όχι την Ελευθερία να λικνίζεται σαν οδαλίσκη στο χαρέμι με αυτή τη σαχλαμάρα. Ποιος, όμως, κανοναρχεί στη δημόσια τηλεόραση, η οποία πλάκα πλάκα ξόδεψε κάποιο ποσό για την αποστολή στο Μπακού. Δεν λέω να μη συμμετείχε η Ελλάδα σε περίοδο κρίσης και τέτοιες βλακείες που ακούω. Όμως, από τη στιγμή που είμαστε έθνος ανάδελφον όπως είχε πει ο Σαρτζετάκης, χωρίς τις ψήφους στη συγκεκριμένη περίπτωση από γείτονες που έχουν ομοθυμαδόν άλλες χώρες θα έπρεπε να στηριχτούμε στη μαγκιά μας, τον ελληνικό στίχο και την προσέγγιση της Ευρώπης. Να εκμεταλλευτούμε έστω και αυτή την τηλεοπτική ευκαιρία να περάσουμε ένα μήνυμα.

Αντ’ αυτού η καθεύδουσα Ελλάδα στέλνει τη μελίρρυτη και χαριτόβρυτη Ελευθερία να ανοίγει το στόμα της λέγοντας «ο ο ο ο» και να καταποντίζεται με το γλίσχρο απολογισμό των 64 πόντων. Και αν θέλετε είναι και πραγματικά άδικο αυτή η κοπέλα, με αυτό το ευχάριστο ποπ τραγούδι, να τερματίζει 17η κάτω από τον Σαρμπέλ το 2007 που βγήκε 7ος (!) ή την Καλομοίρα που βγήκε 3η το 2008, ή τον Γιώργο Αλκαίο που βγήκε 8ος το 2010 ( μόλις πρόπερσι) με το «ώπα». Τολμώ να πω μάλιστα πως ήταν παρεμφερές με το «χρυσό» number one της Έλενας Παπαρίζου το 2005. Όμως, εκείνη τη χρονιά και το «τρεχαντήρι» του Κώστα Μπίγαλη να είχαμε στείλει θα μας ψήφιζαν πρώτους, ήταν θέμα συγκυρίας. Και σας λέω αλήθεια το ποπ της Ελευθερίας δεν ήταν σε καμία περίπτωση χειρότερο από τραγούδια που στείλαμε στο παρελθόν (μακρινό ή μη) με τη Μαρίζα Κοχ, την Άννα Βίσση, την Κρίστη Στασινοπούλου και την Αφροδίτη Φρίντα.

Αν θεωρήσατε αυτές τις σκέψεις παράταιρες στο κλίμα των ημερών, μπορεί να έχετε και δίκιο. Πάντως, η επιλογή του τραγουδιού για το σόου της Γιουροβίζιον ήταν ατυχής και με τεράστια συμβολική σημασία, πάντα υπό τη σκιά των ημερών που ζούμε. Θα μπορούσαμε να δείξουμε σοβαρότητα τουλάχιστον σε αυ