Λίγα μέτρα απ’ το σπίτι του Άκη κατοικεί ο Μένανδρος…

Καθιστός παρακολουθεί τις εξελίξεις και αναρωτιέται για τη γελοιότητά μας, στο προφυλαγμένο από κατάρες περιβάλλον συναντιέται με τους ανέμελους, περαστικούς ταξιδιώτες, δεν έχουν πάρει μυρωδιά τον  Έλληνα.

Εκείνος ξέρει, δεν αλλάξαμε και πολύ από τότε, από τα δικά του  χρόνια.

Όσοι δεν έχουν δικά τους προσόντα, καταφεύγουν στους ενδόξους προγόνους και παππούδες τους, με άλλα λόγια, σε τάφους και μνήματα…επαναλαμβάνει τα λόγια του, στους ξεστελιασμένους γειτόνους.

Το πέτρινο μυαλό του έχει μέρες, χρόνια, που δεν μετρά στον χρόνο, τα φτωχά λεπτά γίνονται θρύψαλα στα πόδια του

και η ράχη του κρατά μια κόντρα που κάνει τον βοριά λιόψυχο.

Ο Μένανδρος, κατοικεί τώρα πια λίγα μέτρα πρίν από το θέατρο του Διονύσου, απέναντι από την κατοικία του γνωστού Θεσσαλονικιού πολιτικού, του Άκη,

Ο Μένανδρος, λοιπόν,  έζησε τον 4ο π.χ. αιώνα, γεννημένος για την ακρίβεια, στην Κηφισιά, το 432 π.χ., ένας εξαιρετικός κωμωδιογράφος που σαν άλλος Λασκαράτος περιγράφει περίτεχνα την καθημερινότητα, τις σχέσεις, τα συνασθήματα, τη μοιραία ανθρώπινη πορεία που στο θέατρο μπορεί να μας κάνει όλους  να τη δούμε περισσότερο θαρρετά, εύθυμα και χαμογελαστά.

Ένα του έργο σώζεται ολόκληρο, «ο Δύσκολος», (ο κακότυχος, ο γρουσούζης), ενώ σχεδόν ολόκληρα σώζονται οι «Επιτρέποντες», η «Σαμία» και η «Περικειρομένη». Έγραψε πάνω από 100 κωμωδίες, ενώ σε αυτόν αποδίδεται και η ανθολόγηση γνωμικών «Μενάνδρου γνώμαι μονόστιχοι», η οποία χρησιμοποιήθηκε για πολλούς αιώνες σαν διδακτικό βιβλίο.

Ο χρόνος σταματά στο κομμένο εισιτήριο στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου, εκεί στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου στα πόδια της Ακρόπολης.

Οι ταξιδιώτες δεν φορούν ρολόγια, στο πρωινό ξύπνημα έχουν σχεδιάσει ραντεβού με εκείνους που έκαμαν φωτεινό σπάραγμα το σάπιο παρελθόν μας.

Το θέατρο του Διονύσου στάθηκε τυχερό μέσα στην γενικότερη αναίδεια, μέσα στην ανάγκη μας να παίξουμε jenga, μα σε πιο ψηλά κλαδιά.

Δεν ανακαινίσθηκε βιαστικά τα περασμένα χρόνια, δεν έγινε η αποκατάσταση του για να μετατραπεί σε ολυμπιακό ακίνητο, ίσως η απέχθεια μας για τον θεό Διόνυσο στα περασμένα, θεοσκέπαστα χρόνια, να το έσωσε από τη μοιραία καταστροφή που κουβαλάμε.

Σήμερα πια δουλεύεται με προσοχή, κάνοντας το συναπάντημα της παλιάς με την καινούρια πέτρα να μην είναι μοιραίο συνοικέσιο, μα κεραυνοβόλος και αναπόδραστος έρωτας.

Όλα μιλούν μέσα στο χώρο, κουρασμένα αγάλματα και πέτρες, από την πολυγλωσσία, από την έλλειψη ελληνικών λέξεων, επαναλαμβάνουν φθόγγους και δίφθογγα, ξεπερνούν το θρόισμα των γύρω δέντρων και φτάνουν στα μέσα-μέσα σπειρώματα των ανυποψίαστων περαστικών της Αρεοπαγίτου.

Στην αρχή νομίζεις πως κάποιο ζευγαράκι κρυμμένο μέσα στα δέντρα ερωτοτροπεί, λόγια, κουβέντες που είπες κάποτε, μα δύσκολα θα συνταίριαζες σήμερα. Μα στην απουσία της ανάσας, στην σιγουριά των αισθήσεων, λες πως παίζει το μυαλό με παλιές εικόνες, ξεπερνάς, στέκεις πια στον μεγάλο δρόμο, στη λεωφόρο Συγγρού, χάνεις την ανοιχτοσιά του χρόνου μ