Λαζόπουλε, ήταν κτηνώδες αυτό που εκστόμισες…

Το τι τόλμησε να εκστομίσει ο Λάκης Λαζόπουλος το γνωρίζουν σήμερα όχι μόνο όλοι οι Έλληνες (φαντάζομαι), αλλά και εκατομμύρια Ευρωπαίοι ή συνάνθρωποί μας σε άλλες ηπείρους. Ήταν χυδαίο. Ήταν κτηνώδες. Ήταν φρικιαστικό. Σε ένα παραλήρημα μισαλλοδοξίας ο ηθοποιός ανατρίχιασε όσους νοήμονες ανθρώπους έτυχε να τον παρακολουθούν από την τηλεόραση εκείνη την ώρα ή άκουσαν την επίμαχη ύβρη από άλλες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές, τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές

Το θέμα δεν είναι, όμως, ο Λαζόπουλος -που στο κάτω κάτω κάνει τη δουλειά του κυνικά και θησαυρίζει. Το αδιανόητο είναι οι εκατοντάδες θεατές του θεάτρου «Βέμπο» όπου γυρίζεται το «Αλ Τσαντίρι». Χειροκρότησαν ενθουσιασμένοι και γέλασαν με την καρδιά τους, επειδή ο Λαζόπουλος είπε έμπλεος μίσους για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε ότι «όσων το σώμα καθηλώνεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, μαζί με το κορμί τους καθηλώνεται και το μυαλό τους».

Φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοί μου, δυστυχώς, έχουν καθηλωθεί σε αμαξίδιο εδώ και χρόνια. Όμως εργάζονται κανονικά, δημιουργούν κάθε μέρα, ερωτεύονται, έχουν οικογένεια, διασκεδάζουν, ταξιδεύουν. Το μυαλό τους δεν έγινε κομματικός πολτός όπως του θλιβερού ηθοποιού, που αντί να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο για όλους μας γήρας με γλυκύτητα και καλοσύνη, ξεχύνει τη λάβα του φανατισμού.

Αν ζούσε η μητέρα μου, που πέθανε καθηλωμένη επί έναν χρόνο στο κρεβάτι, θα τον συγχωρούσε. Εγώ δεν μπορώ -για έναν λόγο. Δεν δέχομαι την – δεν είμαι σίγουρος αν είναι ειλικρινής – συγνώμη του μετά τη «χιονοστιβάδα» των αντιδράσεων. Γιατί συνειδητά ποδηγετεί χιλιάδες ανθρώπους να «βλέπουν» ως τρελούς και νοητικά αναπήρους τους κινητικά αναπήρους και παραπληγικούς. Τους παροτρύνει να χειροκροτούν το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της αναλγησίας.

Η εμετική αναφορά του Λάκη Λαζόπουλου, ίσως, είναι η αρχή του καλλιτεχνικού του τέλους. Γιά τους υπόλοιπους που τον επευφήμησαν μέσα στο θέατρο ή από τα σπίτια, μόνο ο Θεός μπορεί να τους φωτίσει. Τους θυμίζω τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκη «όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε». Ή την επική σκέψη του Τζον Μάλκοβιτς «δεν με φοβίζει ο ναζί δίπλα μου, αλλά ο ναζί μέσα μου».