Ο Παντελίδης και τα σκατόψυχα της μοίρας μας

Φαντάσου να πεθάνει κάποιος δικός σου άνθρωπος από έμφραγμα, ο πατέρας σου ας πούμε, και καθώς θα στέκεσαι στην ουρά στην Εκκλησία να περνάνε όλοι και αντί για συλλυπητήρια να σου λένε: «Ναι, αλλά κάπνιζε». «Και τη σαβούρα που έτρωγε που την βάζεις;» «Άσε που είχε γίνει και διακόσια κιλά κτήνος τώρα τελευταία». «Εμ, με τόσο αλάτι που έβαζε στο φαγητό του πώς να μην πεθάνει». Έχω μια κρυφή υποψία πως θα σε πειράξει όλο αυτό το ξεμπρόστιασμα της ακολασίας του πατέρα σου. Ενδεχομένως να

την έβλεπες και να τη ζούσες και εσύ αυτήν την ακολασία, ενδεχομένως πάλι και να την στηλίτευες καθημερινά ,αλλά πανάθεμά τους βρήκαν και αυτοί περίσταση για να αρχίσουν τα κηρύγματα και τις νουθεσίες!

Τελειώνει το πρωτόκολλο της χαιρετούρας, που λες, και τσουπ έρχεται ένας φίλος του μπαμπά, παλιοί συμμαθητές και τα συναφή, και σου προτείνει με αφορμή τον θάνατο του πατέρα σου να ξεκινήσει αυτός με κάτι φίλους του μια καμπάνια για το κάπνισμα και την παχυσαρκία. «Πεθαίνουν άνθρωποι καθημερινά από αυτά φίλε μου. Σωστή επιδημία. Πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος και να αλλάξουν οι συμπεριφορές υγείας του». «Εντάξει», του λες, «αλλά είναι ώρα αυτή για να λέμε τέτοια πράγματα; Πάνω από το φέρετρο του πατέρα μου θα στήσουμε εκστρατείες ενημέρωσης;». Πάλι τα δίκια σου έχεις χωρίς καμιά αμφιβολία. Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και χρόνου, δίχως άλλο.

Έρχεται λίγες ώρες μετά και ο καφές της παρηγοριάς. Μαζεύονται πάλι οι αγενείς φίλοι και συγγενείς και ξεκινάνε το πικρόχολο τροπάριο: «Εντάξει μωρέ ένας κωλόγερος ήτανε. Εδώ πεθαίνουν κάθε μέρα νέα παιδιά! Για τον πατέρα του θα κλάψουμε; Προχθές σκοτώθηκε ο γιος της κυρα Νίτσας. Νεότατο παλικάρι. Και αφήνει πίσω του και δυο παιδιά. Αυτά είναι δράματα. Όχι τώρα ο παλιόγερος της συμφοράς. Που σαβούριαζε και ό,τι έβρισκε μπροστά του». Το ξέρεις πως αυτό λένε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, αλλά δεν πιστεύω να ανεχθείς να στο πούνε και κατάμουτρα, ιδίως όταν τους κερνάς στο τζαμπατζέ καφέ και κόλυβα. Ετσι δεν είναι; Τους πετας απλά έξω απο το μαγαζί με τις κλωτσιές και τους κόβεις και την καλημέρα. Αρκετά ανέχτηκες την αγενή τους ειλικρίνια!

Και κλείνει αυτό το υποθετικό σενάριο με τα γνωστά σαράντα του μπαμπά σου. Σκάνε, που λες, κάτι περίεργοι συγγενείς και φίλοι και την ώρα που σε χαιρετάνε σου λένε: «Εντάξει δεν ήταν και κανας σημαντικός άνθρωπος ο μπαμπάς σου. Εδώ πεθαίνουν κάθε μέρα επιστήμονες, σπουδαίοι συγγραφείς και πρωτοπόροι, με τον κομπάρσο τον πατέρα σου θα ασχοληθούμε;» «Μα πόσο αγενείς Θεέ μου», σκέφτεσαι. «Εντάξει. Το ξέρω πως ο πατέρας μου δεν ήταν δα και κανας σπουδαίος άνθρωπος, αλλά τι σημασία έχει αυτό; Ήτανε σπουδαίος για μένα και αυτό αρκεί».

Είμαι βέβαιος, λοιπόν, πως και στις τρεις υποθέσεις εργασίας που κάναμε για τον θάνατο του πατέρα σου οι αντιδράσεις των συγγενών και φίλων είναι το λιγότερο προκλητικές. Για να μην πω βλακώδεις. Γιατί φίλε μου μπροστά στο γεγονός του θανάτου, συγκλονιστικό και παραλυτικό για την θνητή μας φύση, απλά υποκλίνεσαι, λες τα τυπικά συλλυπητήρια και αποχωρείς διακριτικά. Αυτό θα έκανες και εσύ και είμαι σίγουρος για αυτό που λέω.

Όταν, λοιπόν, πεθαίνει ο Παντελίδης περιμένω ακριβώς την ίδια αντίδραση από εσένα. Να πεις τα τυπικά συλλυπητήρια και να αποχωρήσεις διακριτικά από το δημόσιο φέρετρο που κείτεται μπροστά μας. Ούτε εξυπνάδες για την οδηγική συμπεριφορά, ούτε μαλακίες του τύπου «σιγά μωρέ τον καλλιτέχνη» ούτε άλλα τέτοια θλιβερά παρόμοια. Πόσες αφορμές σκατοψυχίας ψάχνουμε καθημερινά να βρούμε; Λες και αν πιάσουμε τη ζωή των άλλων και τη βγάλουμε στα μανταλάκια θα διορθωθεί κάπως η μιζέρια και η μετριότητα της δικής μας ζωής. Λες και αν κράξουμε ή αν θίξουμε υπολήψεις θα ψηλώσει δυο σπιθαμές το δικό μας το ανάστημα. Τί δυστυχία να μην έχεις να μας παρουσιάσεις κάτι απο την δική σου ζωή και να ψάχνεις συνεχώς να μας παρουσιάσεις την ζωή των άλλων.

Δεν λέω. Ωφελεί κάποτε η σκατοψυχία και σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Αλλά με τί κόστος ρε μεγάλε; Τα σκατά στην ψυχή σου δεν σε ενοχλούν; Μάλλον όχι. Συνήθισες στα «Ψόφα» και στις αφ΄υψηλού τις κριτικές, αλλά όταν έρχεται η ώρα να χτυπήσει τη δική σου πόρτα αυτή η κριτική, πετάγεσαι πάνω σαν ουρακοτάγκος και αρχίζεις να χοροπηδάς και να φωνάζεις. Κόψε, λοιπόν, τις γελοίες νουθεσίες πάνω από το φέρετρο του καλλιτέχνη και ή ανέβασε κανα τραγούδι στη μνήμη του ή ασχολήσου με τον Λαζόπουλο ή με κάποιον άλλον Καραγκιόζη. Στον θάνατο θα κάνεις τουμπεκί και μάλιστα ψιλοκομμένο. Ό,τι θα έκανα δηλαδή και εγώ στην κηδεία του δικού σου ανθρώπου που κάπνιζε, σαβούριαζε και δε σεβόταν ούτε τον εαυτό του ούτε αυτούς που θα άφηνε πίσω του για να τον μοιρολογήσουν. Θα σου έλεγα συλλυπητήρια και μετά που θα πήγαινα σπίτι, αθόρυβα και χωρίς να το διατυμπανίσω, θα έκοβα το κάπνισμα. Άντε, γιατί πολλοί υπεράνω κριτές μαζευτήκατε και μας τα έχετε πρήξει με την Κατακουζήνα που κρύβεται μέσα σας….

ΥΓ. Το μόνο επιχείρημα που δέχομαι για την αφ΄υψηλού κριτική εναντίον του Παντελίδη είναι αυτό που μου είπε μια διαδικτυακή φίλη. «Ναι, έχεις δίκιο -αν δεν είχε μέσα στο αυτοκίνητό του και δυο άλλες κοπέλες». Εκεί, ίσως, δικαιολογείται μια μικρή χολή…..