Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας…

Την ώρα που η κυβέρνηση διατυμπανίζει τις επικείμενες σαρωτικές αλλαγές στο χώρο της Εκπαίδευσης –πασπαλισμένες με ολίγον τι απο επαναστατικά σλόγκαν– ο μικρόκοσμος των Πανεπιστημίων μας διαβρώνεται καθημερινά από σύγχρονους ινστρούχτορες. Πριν απο λίγες μέρες έφτασε στα αυτιά μου ένα περιστατικό που έμοιαζε βγαλμένο απο τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας του ολοκληρωτισμού.

Η ιστορία μας λαμβάνει χώρα στο Εθνικό και Καποδιστρικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και πιο συγκεκριμένα, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης

–δηλαδή στην κορυφαία σχολή Πολιτικών Επιστημών της Ελλάδας. Εκεί, τα τελευταία χρόνια οι φοιτητές μπορούν να διαλέξουν το μάθημα επιλογής «Επικοινωνία και Εξουσία» το οποίο διδάσκει ο καθηγητής Κύρκος Δοξιάδης. Το συγκεκριμένο μάθημα, αν και έχει εύηχο όνομα που παραπέμπει σε αντίστοιχα μαθήματα που προσφέρονται και στις Σχολές Πολιτικών Επιστημών του εξωτερικού, είναι στην πραγματικότητα μία ιδεολογική κατήχηση που παραπέμπει σε άλλες εποχές.

Θεωρητικά, το συγκεκριμένο μάθημα είναι μια ανάλυση κειμένων και του περιεχομένου τους, σε σχέση με την εκάστοτε πολιτική πραγματικότητα (στην Αγγλοσαξωνική Ακαδημία θα χαρακτηριζόταν ως discourse analysis). Στην πράξη όμως, ο κύριος Δοξιάδης –ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν και υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον Γαβριήλ Σακελαρίδη στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές– βομβαρδίζει τους φοιτητές με τις ιδεολογικές/κομματικές του πεποιθήσεις. Παραδείγματος χάριν, ένα απο τα άρθρα του το οποίο οι φοιτητές χρησημοποιούν ως διδακτέα ύλη, μας πληροφορεί πως «είναι η ηλίου φαεινότερον ότι το εννοιολογικό περιεχόμενο των όρων εκσυχρονισμός και ευρωπαϊσμός, δια των οποίων αυτοπροβάλλονται οι μνημονιακές δυνάμεις, είναι οι ιδέες και τα αξιακά προστάγματα του νεοφιλελευθερισμού».

Το μάθημα περιστρέφεται γύρω απο άρθρα γνωστών δημοσιογράφων –οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως «μνημονιακοί δημοσιογράφοι» στην επίσημη ύλη του μαθήματος– και τα κείμενά τους ως «συγκυβερνητική προπαγάνδα». Ειδική αναφορά γίνεται στον Γιάννη Πρετεντέρη –ο οποίος, όπως μου μεταφέρει φοιτητής του κυρίου Κύρκου, του έχει γίνει εμμονή– καθώς και στον Χρήστο Γιανναρά, τη Βένα Γεωργακοπούλου και άλλους.

Χαρακτηριστικές είναι οι επισημάνσεις στα άρθρα του καθηγητή που μοιράζονται στους φοιτητές: «ο Πρετεντέρης διδάσκει προπαγάνδα. Ο τρόπος με τον οποίο βιάζει τις έννοιες είναι όντως υποδειγματικός».
Ο Χρήστος Γιανναράς μπορεί να μην είναι μαιτρ της προπαγάνδας σύμφωνα με την ύλη του μαθήματος, αλλά «αφού αναπτύσσει τις γνωστές ελληνοορθόδοξες και αντι-Διαφωτιστικές του θέσεις προς µια σκληρή αντι-δυτική, αντι-γερµανική και εκ πρώτης όψεως αντι-µνηµονιακή κατεύθυνση, καταλήγει σε µια δριµύτατη επίθεση εναντίον της Αριστεράς και –εµµέσως πλην σαφέστατα- των αντι-µνηµονιακών της θέσεων».

Με βάση τα παραπάνω «αχρωμάτιστα» άρθρα, οι φοιτητές καλούνται να εξεταστούν σε ερωτήσεις του τύπου «η ερώτηση «καταδικάζετε τη βία από όπου και αν προέρχεται:» ασκεί προπαγάνδα»…

Είναι προφανές πως ένα τόσο ιδεολογικά φορτισμένο μάθημα, σπιλώνει την εικόνα μιας τόσο καλής Σχολής. Βέβαια, αυτό αφορά αποκλειστικά τη διοίκηση του Πανεπιστημίου και τους φοιτητές και δεν μπορεί, ούτε και πρέπει, να λυθεί απο τους πολιτικούς.

Παρ΄όλα αυτά όμως, απο τα παραπάνω προκύπτει και ένα μείζον πολιτικό ζήτημα. Ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό, ένα τέτοιο μάθημα θα χαρακτηριζόταν απλά ως μία γραφική ακαδημαϊκή παρασπονδία, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δημιουργείται μία σύγκρουση –ή μάλλον ταύτιση– συμφερόντων. Με τους κυρίους Λαφαζάνη και Στρατούλη στην κυβέρνηση, και εν μέσω ιαχών για τη σοσιαλιστική μετατροπή της κοινωνίας, τέτοια μαθήματα μοιάζουν σαν το μακρύ χέρι της εξουσίας που επιχειρεί να «αγκαλιάσει» την Εκπαίδευση. Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο στις αστικές Δημοκρατίες. Στις λαϊκές Δημοκρατίες, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά.