Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, κυβερνήστε τουλάχιστον!

Οι υπουργοί καταδικάζουν στεντορεία τη φωνή τα μνημονιακά κανάλια των ολιγαρχών και ξημεροβραδιάζονται στα πάνελ τους. Είναι οι πλέον προσοδοφόροι άμισθοι συνεργάτες τους! Οποια ώρα και να ανοίξεις την τηλεόραση, σε όποια δημοσιογραφική εκπομπή, τους βλέπεις να αγορεύουν , να υπόσχονται, να κατακεραυνώνουν αντιπάλους, και να διαβεβαιώνουν -αυτό ακόμη και μετά τις κυβερνητικές προτάσεις στους θεσμούς – ότι δεν θα καταπατήσουν τις κόκκινες γραμμές και θα αναγκάσουν τους δανειστές να υποχωρήσουν

Φυσικά το αποτέλεσμα το είδαμε, υπάρχει περίπτωση να αποδειχθεί «παιδική χαρά», κατά πως λέει ο Βενιζέλος, το περίφημο mail Χαρδούβελη, αλλά οι όποιες αυξομειώσεις των εισπρακτικών μέτρων, είναι ίσως δευτερεύον , μπροστά στο μέγιστο:

Η κυβέρνηση δεν κυβερνά!

Επί πέντε μήνες παρασυρθήκαμε όλοι , κυβέρνηση, λαός, ΜΜΕ, σε ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα που είχε στοιχεία σήριαλ, αυξομειώσεις έντασης, αγωνία, αυτοτροφοδοτούμενη και αυτοδιαψευδόμενη αισιοδοξία. Ένα σήριαλ που είχε τίτλο «διαπραγμάτευση με τους δανειστές» , όπου τον κεντρικό ρόλο, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, διατηρούσε ο ένας και μοναδικός Γιάννης.

Έχοντας στρέψει σε αυτό τους προβολείς του ενδιαφέροντος, δίνοντας -διαδικτυακές κυρίως- μάχες περί της αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης , εν αντιθέσει με την προηγούμενη κυβέρνηση των γερμανοτσολιάδων (οι οποίοι έχουν σκάσει στα γέλια με την κυβερνητική πρόταση), σκιαμαχώντας για αν συμφέρει η παραμονή στο ευρώ ή η έξοδος και η επιστροφή στην νοσταλγική θαλπωρή της δραχμούλας, μας διέφυγε το ουσιαστικό:

Ανεξαρτήτως μέτρων, ακόμη και ανεξαρτήτως νομίσματος, η κυβέρνηση έχει χρέος να κυβερνήσει, κάτι που αρκετοί υπουργοί, μάλλον το έχουν ως πάρεργο.

Ελάχιστα παραδείγματα: Κυβερνητικά στελέχη έχουν καταναλώσει πολλές ώρες στα κανάλια να διαβεβαιώνουν με ηρωικά ανυπόταχτα κρεσέντα, τον σεβασμό τους στις προγραμματικές θέσεις του κόμματος για τον κατώτατο μισθό και την 13η σύνταξη ( που παρεμπιπτόντως πάνε άκλαυτα). Οι ίδιοι δηλώνουν ότι αποδέχονται το μέτρο της ενοποίησης των ταμείων, ως μία από τις προϋποθέσεις σωτηρίας τους. Τι κάνει τόσο καιρό η κυβέρνηση και δεν έχει ξεκινήσει την ενοποίησή τους;

Η ίδια πόσο έχει συμβάλει στον εξανθρωπισμό των όρων εργασίας των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, που έχει περιπέσει σε μεσαιωνικές συνθήκες; Πότε αναδιοργάνωσε και ισχυροποίησε μία πανίσχυρη και αδέκαστη επιθεώρηση εργασίας που θα ελέγχει τις συνθήκες εργασίας;

Η κυβέρνηση επαίρεται ότι τα μέτρα που παρουσίασε στους δανειστές έχουν κοινωνική δικαιοσύνη, και διαφορετικό ταξικό προσανατολισμό. Θα πληρώσουν αυτοί που έχουν την δυνατότητα και έως τώρα δεν πλήρωναν. Μπράβο, παρόλο που τα μέτρα θεωρούνται από πολλούς υφεσιακά!

Το πρόβλημα είναι ότι περισσότερους φόρους όλοι θα μπορέσουμε να πληρώσουμε εφόσον υπάρχει ανάπτυξη. Περί αυτού όμως ουδέν επί πέντε μήνες. Οι μελλοντικές επενδύσεις προς το παρόν αφορούν προσπάθειες διακρατικών συμφωνιών στο χώρο της ενέργειας, με τους Ρώσους ή τους Αζέρους. Η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, που και πολυπληθέστερες θα μπορούσαν να είναι, κι πλέον προσοδοφόρες, παραμένουν έξω από το οπτικό πεδίο της κυβέρνησης.

Σε ένα άλλο πεδίο, αυτό της συλλογής φόρων, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή, και το όποιο μέτρο που ακούστηκε ποτέ, ήταν ο χιουμοριστικής υφής ήχος των ευφάνταστων μέτρων του κ. Βαρουφάκη για τους τουρίστες – κατασκόπους. Γιατί επήλθε καθίζηση των εσόδων του Μαΐου;

Στις προτάσεις της κυβέρνησης, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε μέτρα όπως « Καταπολέμηση του λαθρεμπορίου πετρελαίου, και μέσω του εντοπισμού των αδήλωτων δεξαμενών», «Εντατικοποίηση των ελέγχων στα τραπεζικά εμβάσματα -π.χ. λίστα Λαγκάρντ», «Εφαρμογή μέτρων για την εθελοντική αποκάλυψη περιουσιακών στοιχείων, « Ενίσχυση της διοικητικής επίλυσης διαφορών για την επιτάχυνση των εκκρεμών υποθέσεων», «Προώθηση των ηλεκτρονικών πληρωμών», κ.α..

Τι κάνουν τόσους μήνες; Γιατί αυτά θα έπρεπε να είναι μέτρα δελεασμού των δανειστών; Τι τους εμπόδιζε και δεν τα ξεκινούσαν οι αρμόδιοι υπουργοί αυτοβούλως από τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο;

Πόσο – όχι χτύπησαν, αλλά – έδωσαν ενδείξεις ότι άρχισαν να χτυπούν τη διαφθορά, πού ήταν μία από τις βασικές τους αρχές και διακηρύξεις; Αποτελεί μείζον θέμα αυτό για το διακηρυσσόμενο, σε χαρτιά, ομιλίες και κανάλια, ηθικό τους πλεονέκτημα.

Ενδεικτικά τα ανωτέρω, καταγράφουν μια ολιγωρία, ανθρώπων που έχουν εθιστεί στα συνθήματα, τις ηρωικές κουβέντες, τις δήθεν ανυποχώρητες διακηρύξεις, αλλά δεν έχουν εγκύψει με σοβαρότητα, πέντε μήνες μετά, στον ρόλο που τους ανέθεσε ο λαός: να κυβερνήσουν.

Και κυβέρνηση σημαίνει καθημερινή, κουραστική, πεζή, προγραμματισμένη, ορθολογική η διαχείριση, μακριά από το φως των καναλιών και τις ηρωικές διακηρύξεις.

Αυτό, και στη δραχμή να πηγαίναμε, δεν θα άλλαζε. Τον πλούτο, κυρίως, θα τον δημιουργήσουν αυτοί και δευτερευόντως το όποιο νόμισμα…