Κρατηθείτε από τας χειρολαβάς!

Και που λες… εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει.

Αυτή η δημιουργική ασάφεια πλέον με ξεπερνά!
Τι ψηφίζω την 5η Ιουλίου; Τι μήνυμα στέλνω και τι θέλω να πω; Δώστε έναν οδικό χάρτη έστω να ξέρω ,να διαγνώσω, να αποφασίσω !

Πού πάω σε αχαρτογράφητα νερά με καρυδότσουφλο σαν την Μανταλένα;
Μήπως οδεύω στον ύφαλο του τρίτου μνημονίου; Να το ξέρω και να προετοιμαστώ για την συνάντηση.
Έλα! Έχει φουρτούνα και δεν μπορώ τις δραμαμίνες!
Πάμε με τραίνο που είναι ασφαλές!
Ο λαός στριμωγμένος στα βαγόνια ,έτοιμος για το ταξίδι!

Χαιρετά σαν τους φαντάρους

του ’40, που πήγαιναν στο Αλβανικό Μέτωπο ακούγοντας Βέμπο! Τώρα ακούει στα μεγάφωνα Ζωή Κωνσταντοπούλου σε διάγγελμα περί δημοκρατίας!
Πού άραγε μας πηγαίνει ο οδηγός;
Πόσο μακριά είναι ο προορισμός; Τι θα συναντήσουμε σε τούτο το τραίνο της μεγάλης φυγής; Θα ανταμώσουμε τον ήλιο ξανά; Θα εισέλθουμε σε ομίχλη; Μήπως τάχα μπήκαμε στον υπερσιβηρικό;

Πατριώτη μου, πάρτο απόφαση!
Ουδείς γνωρίζει τον τελευταίο σταθμό αυτού του ταξιδιού! Ούτε ο λαός, ούτε ο οδηγός! Είναι κάτι σαν το ΄Οριεντ εξπρες !
Μπαίνεις με τις γούνες σου και τα χρυσαφικά σου, ζητάς τ” απεριτίφ σου, υπερθεματίζοντας την αστική σου καταγωγή και βγαίνεις σαν μαδημένο κοτόπουλο, παρίας μιας άλλης εποχής… Σύμφωνα με την πλοκή της Αγκάθα, κάποιος εγκληματεί, κάποιος παρακολουθεί, άλλος βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος την ώρα που δεν πρέπει, άλλος σιωπά, ενώ το προσωπικό απλώνει το πέπλο του μυστηρίου. .
Λατρεμένο ταξίδι και αλησμόνητο !
Πόλεμος, χρυσέ μου, πόλεμος!

Οι συνταξιούχοι έτοιμοι να πάρουν τα φισεκλίκια!
Πριν από λίγο έμαθαν πως οι τράπεζες κλείνουν μέχρι την διενέργεια του δημοψηφίσματος! Ο Αντώνης τρίβει τα χέρια τους και τους καλεί στο Σύνταγμα να φωνάξουν πως «Μένουμε Ευρώπη» παραδίδοντας τον συμβολικό οβολό τους στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη προς τους φίλους, εταίρους και προστάτες μας ζητώντας ένα νεύμα συμπόνιας !

Πήρες αλεύρι; θα χρειαστεί! Γάλα; Ζάχαρη; Φασόλια; Χαρτί υγείας; Δεν μπορεί! Κάτι ήξερε η Βούλτεψη γι αυτό και δεν το ξεκαθάριζε η ασαφής!
«Τούτες τις κρίσιμες ώρες, που αναμετρόμαστε όλοι με το ανάστημα της ιστορίας μας, ο μόνος μας φόβος είναι ο φόβος. Δε θα τον αφήσουμε να μας κερδίσει.» λέει ο πρωθυπουργός. Εαν τώρα δεις το σοκαρισμένο βλέμμα του Ευκλείδη ,δεν μπορείς να είσαι και αισιόδοξος για τις ασκήσεις θάρρους που σου επιβάλλονται κι έτσι αγοράζεις πολλά χαρτιά υγείας!

«Μένουμε Ευρώπη» φώναζα μέχρι προχθές με γόβα στιλέτο και τώρα κινδυνεύω να βρεθώ εκτός, μη μπορώντας να προσδιορίσω την γεωγραφική μου ενότητα και οντότητα.
Είμαι απλώς Βαλκάνια ; Είμαι φτωχή Βαλκάνια Ευρωπαία; Είμαι μια Βαλκάνια παραδουλεύτρα των υπολοίπων; Είμαι Βαλκάνια σε καραντίνα; Γιατί με κοιτά με απέχθεια ο Σόιμπλε;

Τι θα πρέπει να απαντήσω για να διασώσω την αξιοπρέπεια μου;
Ποιος μου την τσάκισε άραγε και ποιος τώρα μου την ποδοπατεί;
«Η ιστορία του Έθνους γράφτηκε με ΟΧΙ, το ΟΧΙ του 1940, το ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν, το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου στην ταπείνωσή μας» έγραψε ο Πάνος Καμμένος στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter.

Ρίγη συγκίνησης με πιάνουν! Η ιστορία με καλεί σε ραντεβού, το διαισθάνομαι, αλλά ουδείς μου λέγει τι θέλει από εμένα. Θέλει αίμα, θέλει Κούγκι, θέλει Ζάλλογο; Και κατόπιν όλων αυτών τι να φορέσω ; πείτε μου!
Το τραίνο συνεχίζει την πορεία του αταλάντευτα. Με οδηγούς, μηχανοδηγούς, αναπληρωματικούς και πλήρωμα ικανοποιημένο. Οι επιβάτες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως πρόκειται για τραίνο παλαιάς κοπής κι ευελπιστούν να φτάσουν στον όποιο προορισμό έλαχε, για εκείνους η μοίρα! Ταξιδιάρης λαός, πηγαίνει στο άγνωστο και χαιρετά απο τα παραθυρα τους περαστικούς που τον σταυρώνουν φωνάζοντας «καλή αντάμωση»!

Ο πρώην μίλησε! Μετά από 5 χρόνια λογοθεραπείας συνέταξε επιστολή που μιλά για «άφρονες πολιτικές». ΟΥΠΣ! Κρατηθείτε από τας χειρολαβάς ! Στροφή!

Ακατάσχετες φωνασκίες και φλυαρίες εκκωφαντικές ! Συμμαχίες, συμφωνίες και επικίνδυνες ισορροπίες σε ένα τεντωμένο σκοινί. Θλιβερός ερασιτεχνικός θίασος η Βουλή μοιάζει με απόκομμα μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Τι θα πρέπει να απαντήσω για να διασώσω την αξιοπρέπεια μου; επιμένω…
Θα μου πει κανείς;

Και ποιος θα με ακούσει; Κι άμα δώσω εντολή , λέμε τώρα, θα την πάρει κανείς παραμάσχαλα να την εφαρμόσει ή θα γίνει η Ιθάκη του Καβάφη και θα σφραγίσει το πάνθεον της λογοτεχνίας;
Τι θα πρέπει να κάνω για να διασώσω την ακεραιότητά μου και την δημοκρατία μου; Επιμένει και η Ζωή και ο Αλέξης που κρύβεται πίσω από τις λέξεις.

Να σφηνώσω μονάχη μου το αριστερό μου αυτί κάτω από την κατοχική μπότα ή να γίνω μόνη μου και αυτοβούλως μαυρόασπρη ταινία της Φίνος Φίλμς και να ζητιανεύω σαν τον Βασιλάκη Καίλα στα καπηλειά για την μανούλα μου την άρρωστη;

Ας απαντήσει κάποιος, όποιος έχει το θάρρος τι θέλει από μένα ξεκάθαρα!

Και μόλις καταλάβω και πεισθώ, είμαι έτοιμη να διασυρθώ κερδίζοντας το αυτονόητο: Τον αυτοσεβασμό μου!