Γερμανοτσολιάς εγώ; Βρε άντε πνίξου…

Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του μαλάκα που επιλέγει να διχάσει για να φανεί λιγάκι η μούρη του, όπως έχω αποδεχτεί και το γεγονός πως σε περιόδους βαθιάς κρίσης η γλώσσα που μεταχειριζόμαστε ξεχνάει τα ευγενικά πρωτόκολλα και ξεχύνεται για να πληγώσει τον απέναντι. Δεν λογαριάζει τιμές, υπολήψεις , ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και οτιδήποτε άλλο ανήκει στα σώψυχα και τα ιδιωτικά του άλλου.

Ας ειναι. Πεινάει κόσμος, κόπηκαν μισθοί, απολύθηκαν άνθρωποι, κατέρρευσαν ευσεβείς και ασεβείς πόθοι, οπότε ας είμαστε λιγάκι ανεκτικοί απέναντι στο ξέσπασμα και το αγοραίο του λόγου.
Αλλά μέχρι

εκεί βλαμμένε (το αγοραίο που λέγαμε). Ίντσα παραπάνω. Πες ό,τι θέλεις για την μάνα μου τη μακαρίτισσα, για το νοητικό μου επίπεδο, για την φάτσα και το παρουσιαστικό μου, αλλά αν με ξαναπείς Γερμανοτσολιά και εξωνημένο τον Εθνικό Διχασμό δεν τον γλιτώνεις. Και στο υπόσχομαι πως σε αυτόν τον Εθνικό Διχασμό δεν θα βγεί κανείς μας αλώβητος και με ανέπαφη την μόστρα του. Θα στραπατσαριστούμε όλοι.

Ζούμε σε μια ιστορική χώρα με μεγάλο βάρος πολιτισμού, πνεύματος και αγώνων για την ελευθερία. Διχαστήκαμε πολλές φορές, αλληλοσκοτωθήκαμε και ξαναστηθήκαμε στα πόδια μας. Δεν μάθαμε ποτέ μας να συνεργαζόμαστε και πάντα εμπιστευόμασταν το μέλλον μας στα χέρια προστατών και λαοπλάνων. Αλλά τις στιγμές του «πρέπει» ξεχνούσαμε τις μεταξύ μας διαφορές και ενώναμε τις ψυχές μας για τον κοινό σκοπό. Πατριώτες όλοι μας. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, ανεξαρτήτως αφετηρίας, υψώναμε την πατρίδα πάνω από τις μικρές λοβοτομές μας και καταφέρναμε τουλάχιστον να διασωθούμε. Γιατί οι «άγγελοι είναι πληθυντικοί και αμφιλεγόμενοι» και ως τέτοιοι δεν καταχωρούνται μονάχα στην μια ή στην άλλη όχθη. Υπάρχουνε παντού και αγωνίζονται για την λευτεριά του κόσμου.

Δεν θα επιτρέψω ως Έλληνας σε καμιά εμετική Κωνσταντοπούλου, με το θλιβερό σκυλολόι που την ακολουθεί κατά πόδας, να διαχωρίζει τους πολίτες αυτής της χώρας σε ήρωες και προσκυνημένους. Και δεν θα το επιτρέψω, όχι γιατί διαθέτω κάποια ισχύ σαν αυτήν που έλαχε από κάποιο κάμωμα της τύχης στην κόρη του Κωνσταντόπουλου, αλλά γιατί αυτή η χώρα ανήκει και σε μένα όπως ανήκει και σε σένα. Όπως δεν υπάρχουν ενοικιαστές και ιδιοκτήτες στην Ευρώπη, έτσι δεν υπάρχουν πατριώτες και προδότες σε τούτη την κατατρεγμένη βαλκανική γωνιά. Έχουμε, απλώς, διαφορετικό τρόπο για να βλέπουμε τα πράγματα. Και αυτόν τον τρόπο είτε θα τον αποδεχτούμε ο ένας για τον άλλον, είτε θα τον εγκαταλείψουμε βορά στα κέφια και τις καριέρες των επαγγελματιών πατριδοκάπηλων.

Αυτών που έμαθαν μια ζωή να διαιρούν για να πορεύονται και να τα κονομάνε. Αυτών που δεν φοβήθηκαν τα μεγαλεία και δεν μπόρεσαν να υπερνικήσουν τις φιλοδοξίες που αυτά γεννούν , βάζοντας τον δισταγμό μπροστά τους , όπως τους κάλεσε κάποτε ο εθνικός Καβάφης . Αυτών που δεν μπορούν να αντιληφθούν την σημασία της ανοχής, της συναίνεσης, της διαφωνίας και της σύγκρουσης μέσα σε ένα συντεταγμένο πλαίσιο δημοκρατικού πλουραλισμού. Του μόνου ικανού να προασπιστεί την συνοχή της κοινωνίας και την ιστορική της συνέχεια. Γιατί η Δημοκρατία που επικαλούνται κάποιοι δεν είναι ένα πουκάμισο αδειανό που μέσα του μπορούνε να χωρέσουνε πάθη πλεονεξίας, κίβδηλοι διαχωρισμοί και λόγια του «μαζί μας είσαι ή με τους άλλους» . Η Δημοκρατία είναι μονάχα αυτό: η δύναμη της αποδοχής του άλλου.

Σε αυτήν την χώρα υπάρχουν, λοιπόν, δυο κατηγορίες πολιτών. Η μια κατηγορία, έτσι όπως αυτή προσωποποιείται στην εμετική ΠτΒ, πιστεύει πως για όλα τα δεινά αυτής της χώρας φταίνε οι ξένοι τοκογλύφοι με τις μνημονιακές τους πολιτικές και οι εδώ υπάλληλοί τους. Για αυτήν την κατηγορία πολιτών υπάρχουν κάποιες αόριστες ευθύνες του πολιτικού συστήματος, συγκεκριμενοποιημένες πάντα σε δυο τρια πρόσωπα, και για όλο το υπόλοιπο κομμάτι της κρίσης ευθύνονται οι έξω. Κανείς άλλος. Τα άτομα αυτά θεωρούν πως η οικονομία μας είναι μια σοβαρή οικονομία που αξίζει να ξαναμπεί μπροστά και το μόνο που της λείπει είναι η ρευστότητα. Το περίφημο να πέσουν λεφτά στην αγορά. Πως είναι βιώσιμο, δηλαδή, ένα μοντέλο με σουβλατζίδικα, μπαράκια, ταβέρνες, οικοδομές, υπηρεσίες και κατανάλωση εισαγόμενης σαβούρας. Δεκτόν. Ας επιχειρηματολογήσουν επι αυτών και ας προσπαθήσουν να μας πείσουν.

Η άλλη κατηγορία πιστεύει πως το πρόβλημα της χώρας είναι βαθύτερο και έχει τις ρίζες του στον γενικευμένο παρασιτισμό που έχει διαποτίσει αυτήν την χώρα και τους ανθρώπους της. Πως το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης αντάμα με την κοινωνία λαφυραγώγησαν τα ευρωπαικά ταμεία στήριξης, με την ανοχή φυσικά και των ευρωπαικών ελίτ, μιας και στην κατανάλωση των προιοντων τους επέστρεφε αυτός ο πλούτος, για να ζήσει το ευρωπαικό του όνειρο ο μέσος Έλληνας πολίτης και πως το οικονομικό μας μοντέλο δεν αξίζει να ξαναμπεί μπροστά. Είμαστε πολίτες που σιχαινόμαστε την αργομισθία στο Δημόσιο, την καταστροφή και την απαξίωση των Πανεπιστημίων μας από θλιβερές μειοψηφίες, τη μετριοκρατία και την σαπίλα του ΕΣΥ.

Είμαστε πολίτες που πιστεύουμε πως ο μοναδικός τρόπος για να αναταχθεί αυτό το πολιτειακό, θεσμικό και οικονομικό έκτρωμα είναι η παρουσία μας στην Ευρώπη και ο εξαναγκασμός του σάπιου πολιτικού συστήματος να μάθει να λειτουργεί με κανόνες και να επιβάλλει με την σειρά του κανόνες στην ίδια την κοινωνία. Μήπως και ξυπνήσουμε, μήπως και πάψουμε να εκλέγουμε αψήφιστα Ραχηλομακρήδες και μήπως το πάρουμε απόφαση πως για να ξαναστηθεί η χώρα στα πόδια της χρειάζεται δουλειά και τίποτα άλλο.

Λίγο καιρό πριν από την ήττα του ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς μάζεψαν τους κατοίκους του Βερολίνου στο ολυμπιακό στάδιο της πόλης και τους ρώτησαν αν ήθελαν τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Οι βερολινέζοι τους χάρισαν μια εκκωφαντική καταφατική απάντηση πάνω στην οποία βασίστηκε η συνέχιση της αιματοχυσίας του παγκόσμιου πολέμου. Δύσκολοι συνειρμοί για τους άμαθους. Ας ελπίσουμε να αποδειχτούνε εύκολοι για τους μαθημένους στα δύσκολα των μικρών και μεγάλων Εθνικών Διχασμών. Όπως και να ΄χει είμαι τόσο πατριώτης όσο είσαι και εσύ. Και ας επιλέγω το ΝΑΙ της Ευρώπης….