Κομματική η επιλογή Κιμούλη για το Κέντρο Σταύρος Νιάρχος; Αστεία πράγματα…

Διαβάζω και ακούω τις ενστάσεις που διατυπώνονται για τη διοίκηση του Πολιτιστικού Κέντρου Σταύρος Νιάρχος και ομολογώ ότι… ενίσταμαι.

Διάβασα και τη δήλωση τής ΝΔ περί κομματικών και αναξιοκρατικών επιλογών και αναρωτήθηκα: Είναι αναξιοκρατική και κομματική η ανάθεση στον Γιώργο Κιμούλη της προεδρίας του Κέντρου; Είναι αναξιοκρατική και κομματική η τοποθέτηση του Νίκου Μανωλόπουλου στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου;

Ποια προσόντα χρειάζεται να διαθέτει, αλήθεια, ο πρόεδρος ενός Κέντρου Πολιτισμού, το οποίο έχει τη μοναδικότητα

Υποθέτω πως πρέπει να είναι αναγνωρισμένος εκπρόσωπος του Πολιτισμού, σεβαστός στους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, με ενεργό παρουσία στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας και με ήθος ανεπίληπτο. Τι από όλα αυτά δεν διαθέτει ο Γιώργος Κιμούλης;

Μήπως δεν είναι ο σημαντικότερος ηθοποιός της γενιάς του; Μήπως δεν έχει ερμηνεύσει τεράστιους ρόλους από το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο, με εξαιρετική επιτυχία; Μήπως δεν έχουν αναγνωριστεί από το κοινό, αλλά και από τους πιο απαιτητικούς κριτικούς, οι εμφανίσεις του στην Επίδαυρο στα κορυφαία έργα των γιγάντων της αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας; Μήπως δεν έχει εμβληματική παρουσία και ως σκηνοθέτης; Μήπως δεν έχουν υποκλιθεί στο ταλέντο και την ευρηματικότητά του, ακόμη και οι πιο δύσκολοι, υπερόπτες και σνομπ ειδικοί της θεατρολογίας;

Μπορεί, λοιπόν, να χαρακτηριστεί «αναξιοκρατική» η επιλογή του Γιώργου Κιμούλη; Μου φαίνεται κάτι παραπάνω από αστείο. Όσο για τα περί «κομματικής» επιλογής, αλήθεια αν ρωτήσουν οποιονδήποτε πολίτη «τι είναι ο Κιμούλης;» το πρώτο που θα τους απαντήσει θα είναι «Σύριζα»; Ή, μήπως, «κορυφαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης»;

Ας αλλάξουν γυαλιά, λοιπόν, όσοι βλέπουν έτσι τα πράγματα. Ο Κιμούλης είναι η ιστορία του στον χώρο της Τέχνης και η σημαντικότατη προσφορά του. Το γεγονός ότι στηρίζει τον Σύριζα είναι απολύτως αδιάφορο.

Αλλά, μήπως έχει πραγματικό έδαφος η άποψη πως είναι κομματική και αναξιοκρατική η τοποθέτηση του Νίκου Μανωλόπουλου στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος;

Έχω προσωπική άποψη για τον άνθρωπο που βρέθηκε στη γενική διεύθυνση του Μεγάρου Μουσικής επί 23 ολόκληρα χρόνια, καθότι τα 10 από αυτά υπήρξα μέλος τού διοικητικού συμβουλίου τού Οργανισμού -επί προεδρίας τού εμπνευστή και ιδρυτή του Χρήστου Λαμπράκη. Ήταν άριστος στο έργο του και, φυσικά, δεν είχε την παραμικρή ευθύνη για τα υψηλά δάνεια, όπως τον κατηγορούν διάφοροι ανίδεοι. Διότι, απλούστατα, δεν ήταν καν μέλος του διοικητικού συμβουλίου και δεν συμμετείχε στη λήψη των αποφάσεων.

Τώρα το ερώτημα αν καλώς ή κακώς οικοδομήθηκε το νέο κτίριο του Μεγάρου και, συνακολούθως, αν καλώς ή κακώς ελήφθη το μεγάλο δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, έχει απαντηθεί από την ίδια τη ζωή. Κακώς δημιουργήθηκε ένα φαραωνικών διαστάσεων στολίδι, σε μια χώρα που δεν είχε την κουλτούρα και την παράδοση να το στηρίξει.

Τέλος, στο διοικητικό συμβούλιο του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος βλέπω να υπάρχει ο καλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργος Κουμεντάκης -μουσικός με τεράστιες περγαμηνές και ο Δημήτρης Δημητρόπουλος ως εκπρόσωπος της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Εν κατακλείδι πιστεύω ότι καλό θα ήταν να βγάλουν τα δικά τους κομματικά γυαλιά όσοι μιλούν για κομματικές τοποθετήσεις. Ας αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά τους όσοι ανέλαβαν να διευθύνουν το κομψοτέχνημα στο πρώην Φαληρικό Δέλτα. Ας αφήσουμε έξω από την αντιπαράθεση, τον Πολιτισμό. Άλλωστε, εδώ είμαστε να αξιολογήσουμε το έργο του Κιμούλη, του Μανωλόπουλου και όλων των άλλων. Θα κριθούν για την προσφορά τους, τα λάθη και τις παραλείψεις τους…