Κόμματα, για να σας ψηφίσω θέλω να ξέρω!

Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα παραμένει δημοκρατική «μετά Mνημόνιον» χώρα, αν η ελεύθερη έκφραση βούλησης του λαού παραμένει ύψιστη λειτουργία της Δημοκρατίας, τότε οποιαδήποτε παρέμβαση των εταίρων μας στη διαδικασία των εθνικών εκλογών είναι «επιεικώς» αδιανόητη. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στη δήλωση αξιωματούχων της Ε.Ε. ότι αν στην Ελλάδα τα αποτελέσματα των εκλογών δεν φέρουν στην εξουσία κόμματα που θα τηρήσουν τη συμφωνία για την ασκούμενη

οικονομική πολιτική, θα προκύψει σοβαρό πρόβλημα, που δύσκολα θα μπορέσει να βρει λύση. Προκειμένου, δηλαδή, να αποφύγουμε την «άτακτη χρεοκοπία» θα πρέπει να υποκύψουμε στην «τακτική της συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις» της Τρόικας.

Και ο πολίτης καλείται να ψηφίσει αντιμετωπίζοντας μια πρωτόγνωρη δοκιμασία και ένα εκβιαστικό δίλημμα :  να αποδεχθεί το αδιέξοδο παρόν, ή να διεκδικήσει το άγνωστο μέλλον, με κίνδυνο το κακό να γίνει χειρότερο; Επομένως τα κόμματα και τα από-κόμματα (με την έννοια προέλευσής τους από τα μεγάλα κόμματα και όχι με απαξιωτική διάθεση) έχουν, πρωτίστως, ηθική υποχρέωση να ενημερώσουν με ειλικρίνεια τον πολίτη για το  τι τον περιμένει. Τα κυβερνώντα κόμματα οφείλουν να αποκαλύψουν όλες τις πτυχές των Μνημονίων που ρυθμίζουν πλέον ως εθνικός  Συνταγματικός Χάρτης τη ζωή του, και καθημερινά ξεδιπλώνονται σαν θρίλερ μπροστά του. Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους, και αν πράγματι διαθέτουν τη λύση για το «υπαρξιακό» πρόβλημα της Ελλάδας να την εκθέσουν χωρίς πολιτικάντικες περιστροφές. Αυτό είναι το ύψιστο καθήκον τους  απέναντι στον πολίτη.

Είναι γεγονός λυπηρό ότι η πολιτική δοκιμάζεται όσο ποτέ, και οι πολιτικοί απαξιώνονται με βίαιο τρόπο. Ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν απογοητεύσει τον πολίτη, γι’ αυτό και έχει αρχίσει η ανασύνθεση και η νέα εκκίνησή τους, χωρίς, φευ, νέες ιδέες και οράματα. Συνέπεια του κλονισμού του πολιτικού συστήματος είναι η πανσπερμία κομμάτων, που στηρίζονται σε στελέχη παλαιά, σε συνδυασμό με νέα, ώστε να τηρηθεί το αξίωμα του διανοητή G. Saintsbury : «το αρχαίο χωρίς το σύγχρονο είναι πέτρα σκανδάλου, το σύγχρονο χωρίς το αρχαίο είναι πλήρης παραφροσύνη»! Ήγγικεν η ώρα οι πολιτικοί πρώτα να συνειδητοποιήσουν και, στη συνέχεια,  να αναλάβουν τις ευθύνες τους, διαγράφοντας από τη σκέψη τους κάθε έννοια «πολιτικού κόστους». Παράλληλα, όμως, και ο πολίτης οφείλει να γίνει πιο συνειδητοποιημένος,  πιο υπεύθυνος, πιο ενεργός.  Ας μη λησμονούμε ότι ο κίνδυνος κατάρρευσης μιας «ευνομούμενης Πολιτείας» πάντα ελλοχεύει !

Τις δύσκολες τούτες ώρες για τη χώρα, αλλά και για την πολιτική, αξίζει να ανατρέξουμε στη σύντομη πολιτική παρουσία του μεγάλου μας Νίκου Καζαντζάκη, του οραματιστή αλλά και σταυροφόρου – κάποτε – του Σοσιαλισμού, που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «ανικανοποίητο πολιτικό». Το 1955 ο Καζαντζάκης  χρησιμοποίησε, με το δικό του τρόπο, δύο όρους των παλαιών φιλοσόφων   «εκπύρωση» και «ανακαίνιση», λέγοντας στους συντρόφους του : «Όσο π