Ω γλυκύ μου έαρ | Άνοιξη 2012

Από τη μια, η Παναγιά Μάνα θρηνεί κάτω από τον Σταυρό τον εκούσια θυσιαζόμενο Γιο της, τον κήρυκα της νέας θρησκείας της αλήθειας, της αλληλεγγύης, της αγάπης και της συγγνώμης, του «αγαπάτε αλλήλους» και του «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν»:

«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος;» 1

Από την άλλη, η Ταπεινή Μάνα θρηνεί γονατιστή στονδρόμο τον σκοτωμένο Γιο της, τον ανώνυμο αγωνιστή της ζωογόνου ελπίδας για μια άλλη κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, προκοπής και δημιουργίας:

«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

μέρα Μαγιού σε χάνω» 2

Συγκλονιστικές

εικόνες θρήνου Μανάδων για τα Παιδιά τους – την Άνοιξη τους- που θυσιάζονται την ώρα της Άνοιξης, θυσίες Θεού και Ανθρώπων – σύμβολα του αέναου αγώνα απέναντι στην αδικία, στο ψέμα, στη δυστυχία, στο μίσος.

Ελπίδα; Η Ανάσταση, η Ανάσταση των Αξιών που δικαιώνουν την ύπαρξη του ανθρώπου, αυτών των αξιών που αντιπαλεύουν τη δυστυχία και την απόγνωση, την έλλειψη ελπίδας και του ορθού λόγου, των αξιών που θυσίες αιώνων τις κρατούν ζωντανές και επίκαιρες, καταφυγή των ταπεινών.

Αυτή η «χρόνια και υπέροχη ουτοπία» της ελπίδας της επικράτησης των ιδεών της Δικαίωσης του Ανθρώπου πρέπει, τώρα, τη συμβολική στιγμή της αποθέωσης της Άνοιξης, της Ανάστασης της Φύσης, τώρα που είναι

«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη» 3

να αποτελέσει το άμεσο και απόλυτο ζητούμενο της κοινωνίας μας, της κοινωνίας που πρέπει να αντισταθεί με κάθε τρόπο στον «θάνατο» των ονείρων των Παιδιών της γιατί

«όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει» 3

Αυτή η κοινωνία, τώρα που γνώρισε για άλλη μια φορά ότι

«δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί» 4

κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέπτη, βλέποντας την αλήθεια κατάματα, αποδεχόμενη τα λάθη της και διδασκόμενη από αυτά, αξιολογώντας τις πραγματικές δυνατότητες της, αποφασίζοντας ορθολογικά για το μέλλον της, έχει το ιστορικό χρέος να σταθεί στα πόδια της και να μην θυσιάσει, θρηνώντας, την μοναδική της ελπίδα, την Άνοιξη των Παιδιών της, «το γλυκύ έαρ».

Και, ας μην ξεχνάμε, κοινωνία είμαστε όλοι μας, και οι νέοι μας!

1 Επιτάφιος Θρήνος

2 Επιτάφιος, Γιάννης Ρίτσος

3 Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Διονύσιος Σολωμός

4Ύμνος Εις Την Ελευθερίαν, Διονύσιος Σολωμός

Σταύρος Α. Κουμπιάς

Ω γλυκύ μου έαρ

Άνοιξη 2012

Από τη μια, η Παναγιά Μάνα θρηνεί κάτω από τον Σταυρό τον εκούσια θυσιαζόμενο Γιο της, τον κήρυκα της νέας θρησκείας της αλήθειας, της αλληλεγγύης, της αγάπης και της συγγνώμης, του «αγαπάτε αλλήλους» και του «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν»:

«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος;» 1

Από την άλλη, η Ταπεινή Μάνα θρηνεί γονατιστή στονδρόμο τον σκοτωμένο Γιο της, τον ανώνυμο αγωνιστή της ζωογόνου ελπίδας για μια