«Κι αν ποδοπατήσουν το πρωτάκι μου στην αυλή του σχολείου;»

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, με ταξιδεύει κάθε χρόνο στην πιο δυνατή και αξεπέραστη στιγμή από την μαθητική ζωή του 24χρονου πλέον γιου μου.

Μοναχοπαίδι, αντιμετωπίζαμε κάθε πρώτη του φορά σαν κοσμογονία. Η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό, στο προνήπιο, στο νηπιαγωγείο, στο καράτε, στο θεατρικό παιχνίδι, στο δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο κι ύστερα η φυγή για σπουδές στο εξωτερικό, η πρώτη φορά στην φοιτητική εστία, η πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο…

Ξεφυλλίζοντας όμως το άλμπουμ της ζωής μας, υπάρχει μία, που βρίσκεται στην κορυφαία θέση στην καρδιά της μανούλας, δηλαδή τη δική μου. Μια στιγμή τόσο ισχυρή και κομβική που μέχρι σήμερα καμία άλλη δεν κατάφερε να την ρίξει από τον «θρόνο της»: η πρώτη μέρα του γιου μας στο δημοτικό σχολείο!

Έντεκα Σεπτεμβρίου 1999, μόλις τέσερεις μέρες μετά από τον καταστροφικό σεισμό στην Πάρνηθα, εγώ έπρεπε να πάρω τον εξάχρονο Κωνσταντίνο και να τον πάω σε ένα μεγάλο κτήριο, με πολλά παράθυρα, έπιπλα και αντικείμενα κρεμασμένα στους τοίχους και το χειρότερο όλων, πολλά μεγαλύτερα παιδάκια!

Ντρέπομαι που το γράφω, όμως ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου εκείνη την πρώτη μέρα στο δημοτικό, δεν ήταν το ενδεχόμενο ενός σεισμού εν ώρα μαθήματος. Ήταν να μην πατήσουν το παιδί μου τα μεγαλύτερα παιδιά, έτσι όπως έτρεχαν σαν αφηνιασμένα στην αυλή! Τώρα που το σκέφτομαι από την απόσταση των δεκαοκτώ ετών, αντιλαμβάνομαι ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά στον δικό μου γιο που περνούσε δυο κεφάλια σχεδόν όλους τους συμμαθητές του, όμως τότε αυτό φάνταζε ασήμαντη λεπτομερεια.

Το παιδί μου ήταν μικρό. Και πήγαινε για πρώτη φορά σε ένα τόσο μεγάλο κτήριο με τόσα πολλά παιδιά και τόσο μεγάλους κινδύνους να παραμονεύουν σε κάθε γωνιά! Αυτή ήταν η πραγματικότητα! Όλα τα άλλα, τα άκουγα βερεσέ…

Με αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι μου είχα παρακολουθήσει τον αγιασμό και αμέσως μετά τη λήξη του είχα μείνει στην αυλή μαζί με τους άλλους γονείς-πρωτάκια περιμένοντας οδηγίες από την διευθύντρια του σχολείου.

«Και τώρα θα ήθελα να σας πω το σημαντικότερο όλων» την θυμάμαι να μας λέει ολοκληρώνοντας την σύντομη ομιλία της. «Ξέρω ότι η ανάγκη σας είναι να μείνετε εδώ, στην αυλή ή έξω από την πόρτα του σχολείου, μέχρι το πρώτο διάλειμμα. Θέλω όμως να σας διαβεβαιωσω ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στο παιδί σας είναι να σηκωθείτε να φύγετε. Μακριά. Να πάτε στο σπίτι σας, στη δουλειά σας και να μην επιστρέψετε εδώ πριν από το σχόλασμα».

Στα Ιμαλάια να μου ζητούσε να ανέβω, πιο εύκολο θα μου ακουγόταν. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου, είδα την εικόνα του Κωνσταντίνου ποδοπατημένου στην αυλή με αμέτρητα παιδιά να τρέχουν γύρω του στο διάλειμμα! Ανοίγοντάς τα, είχα πάρει την απόφαση μου.

Θα έφευγα! Χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Δική μου ήταν η ανασφάλεια, δική μου και η ανάγκη να μείνω κοντά του. Εκείνος ήμουν σίγουρη ότι μπορούσε να τα καταφέρει μια χαρά χωρίς εμένα. Δεν την ξέχασα ποτέ εκείνη τη στιγμή. Τα πενήντα, εκατό βήματα που περπάτησα μέχρι την εξοδο του σχολείου, με συνοδεύουν ακόμη, δεκαοκτώ χρόνια τώρα. Μαζί τους και η απάντηση του γιου μου στην ερώτηση «πώς πέρασες την πρώτη σου μέρα στο δημοτικο;» όταν χτύπησε το κουδούνι για το σχόλασμα:

«Πάρα πολύ ωραία! Θα έρχομαι κάθε μέρα. Έχει ένα μαγαζάκι που δίνεις ένα λεφτό για να αγοράσεις κουλούρι και σου δίνουν πίσω πολλά λεφτά», μου είχε πει γεμάτος ενθουσιασμό, περιγράφοντας έτσι με τον δικό του τρόπο την πρώτη οικονομική συναλλαγή που είχε κάνει στην καντίνα. Εκεί που δίνοντας ένα κέρμα των 50 δραχμών, είχε πάρει ρέστα «πολλά λεφτά».

thisismarias.com

Follow me on Facebook