Κάτι κουρασμένα παλικάρια των γηπέδων για μπριζόλες…

Γνώρισα αυτά τα … «παλιόπαιδα» το μακρινό 1996 όταν πήγα να παίξω ποδόσφαιρο στην ομάδα Άτλας Θυμαρακίων, επειδή ακολούθησα πιστά τον προπονητή μου Μάκη Ντέτσικα. Ήταν ένα ωραίο πρωτάθλημα εκεί στα «ξερά» γήπεδα των ερασιτεχνικών κατηγοριών της Αθήνας (κι όταν λέμε Αθήνα μη φανταστείτε μόνο τα γήπεδα στις συνοικίες της πόλης, αλλά και Νέα Μάκρη, Βαρνάβα κι άλλα … κοντινά «προάστια»).

Εκτός

της καλής ομάδας – υπό την έννοια ότι κανένας δεν περίμενε ότι «μεγάλοι» τριαντάρηδες και βάλε στην ηλικία και δυό τρείς «μικροί», κάτω των 25, θα πήγαιναν τόσο ψηλά στη βαθμολογία -με σπουδαίες νίκες και μοντέρνο ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Τουλάχιστον γιa εμένα. Αυτό που κέρδισα ήταν αληθινές φιλίες, που αποδείχτηκαν αληθινές – και όχι μόνο στα λόγια – στο πέρασμα του χρόνου.

Με τρείς – τέσσερις που ακόμη «το λέει η ψυχή τους» παίζουμε μπάλα με την ομάδα της Unicef, αλλά με σχεδόν όλους όμως από την ομάδα του «τότε» τηρούμε ένα έθιμο. Δύο φορές τον χρόνο λίγο πριν το καλοκαίρι και λίγο πριν τον χειμώνα μαζευόμαστε στην ταβέρνα «Σπύρος – Αντώνης» στα Πατήσια, αφού εκεί ήταν η έδρα της ομάδας και τρώμε «του σκασμού» (κυρίως τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού γλώσσες) ανάμεσα σε γέλια, αναμνήσεις, πειράγματα, αστεία και βεβαίως ποδοσφαιροσυζήτηση ως … ειδήμονες που είμαστε.

Δυστυχώς, δεν έχουμε καταφέρει ποτέ αυτά τα 20 χρόνια να είμαστε μιa φορά όλοι. Έστω h βασική 16άδα. Αλλά ποτέ δεν είμαστε λιγότεροι από 5, συνεπώς αν το αποφασίσουμε μετά μπορούμε να πάμε και γιά ένα ματσάκι 5 επί 5! Γράφω το κείμενο και αναπολώ τις αξέχαστες στιγμές που έζησα με τα φιλαράκια μου εκείνη τη χρονιά στον Άτλαντα. Και συνειδητοποιώ πόσο τους αγαπώ και θέλω να είναι υγιείς να «κλωτσάμε» που και που και, φυσικά, να είναι ευτυχισμένοι με τις οικογένειές τους και να έχουν εργασία.

Κοιτάω τις φωτογραφίες της ομάδας που με τίμησε να είμαι και αρχηγός της σε ορισμένα παιχνίδια και «ταξιδεύω» με τη μνήμη σε εκείνα τα Κυριακάτικα παιχνίδια. Και αμέσως κοιτάω τη φωτογραφία που βγάλαμε προ ημερών στην ταβέρνα και αναθεματίζω τον άτιμο τον χρόνο που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.

Στη φωτογραφία εξ αριστερών η κοιλίτσα του Βαγγέλη Σταμουλακάτου (επιτελικό χαφ που «πέταγε» στο γήπεδο και υποσχέθηκε τον Σεπτέμβριο να έχει χάσει κιλά), η αφεντιά μου, ο Κώστας Χορέβας (ο Κελίνι των αθηναικών γηπέδων) , ο Γιάννης Αντωνίου (απροσπέλαστο δεξί μπακ), ο Νίκος Μπακουλόπουλος (εκπληκτικό αριστερό μπακ), ο Νίκος Αντωνίου («δαντελένιο δεκάρι» που ήθελαν όλες οι ομάδες) και ο Αλέκος Λατσούνας («πολυεργαλείο» που διαπρέπει ακόμη στο πρωτάθλημα Τύπου).

Για να μην με «κυνηγάνε» παρότι μας «πούλησαν» ξανά, εγώ θα αναφέρω όλα τα παλιόπαιδα που «ματώσαμε» στα γήπεδα.
Γιώργος Ζαχαριάδης (ανίκητος πορτιέρο), Αλέκος Λάππας (ο «εγκέφαλος» της άμυνας), Γιώργος Μπασαδήμας (με την ιστορική στιγμή που μπήκε στο γήπεδο με τη φανέλα ανάποδα, δηλαδή το νούμερο μπροστά (!)), Μιχάλης Τσαλαβούτας («κόφτης» για Μουντιάλ) και οι υπόλοιπες «παιχτούρες» Τάσος Λιβάνιος, Θανάσης Κολοκοτίνης, Νίκος Μαρκόπουλος, Ανδρέας Καλύμνιος, Μιχάλης Κωστάλας, Γιάννης Περιβολάρης, Βαγγέλης Παπούλιας, Μάριος Μπιτσούνης, Μάρκος Στάθης και Στέλιος -που κανένας δεν θυμάται το επώνυμό του (sorry φίλε).

Γιά να μην το ξεχάσω, παρότι η ομάδα Άτλας – retro στην ταβέρνα «κατέβηκε « μόνο με 7 παίκτες, όποια «ομάδα» κι αν ερχόταν και με 11 να μας «παίξει» θα την ισοπεδώναμε. Εννοείται με την ταχύτητα που καταβροχθίζαμε ό,τι έφερναν οι σερβιτόροι….

Καλό καλοκαίρι σε όλους!