Καθαρίζω το δρόμο απ’ ό,τι πετάνε οι κάφροι και είμαι περήφανος

Είναι μια «παράδοση» εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Κάθε τέλη Σεπτεμβρίου αφιερώνω ένα απόγευμα για να καθαρίσω τους δρόμους γύρω από το σπίτι μου, από τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους όλοι αυτοί οι ηλίθιοι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ευθύς εξαρχής προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης: Δεν δημοσιοποιώ αυτή την ατομική εκστρατεία για να ακούσω «μπράβο» (παρακαλώ πολύ να το αποφύγετε στα σχολιά σας αν υπάρξουν). Δεν «το παίζω» μάγκας και ευσυνείδητος πολίτης. Δεν φτιάχνω το προφίλ μου γιατί σκέφτομαι να γίνω βουλευτής. Απλώς είναι μια εσωτερική ακατανίκητη ανάγκη. Έτσι με έμαθαν οι γονείς μου.

Να σέβομαι το περιβάλλον. Να ζω σε καθαρούς δρόμους. Αν και όποτε μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους. Αυτό είναι και απολύτως τίποτε άλλο.

Τα πρώτα δυό τρία χρόνια, λοιπόν, ντρεπόμουν μη με δει κανείς από τη γειτονιά να μαζεύω σκουπίδια από το δρόμο. Μετά ξεπέρασα τη ντροπή, αλλά ήρθε ο φόβος μήπως με περάσουν για τρελό. Και μετά ήρθε η λύτρωση. Είμαι υπερήφανος κάθε φορά που καθαρίζω το δρόμο. Που μαζεύω τα σκουπίδια των άλλων. Που βλέπω κάποιους να με κοιτάνε περίεργα. Κάποιος πρέπει να το κάνει, αφού δεν το κάνει το κράτος. Κάποιος πρέπει να κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Από παιδί εκτιμούσα τη δουλειά των οδοκαθαριστών. Είναι μια σπουδαία δουλειά. Μια ουσιαστική δουλειά. Σίγουρα ομορφότερη από του «δημοσιογράφου».

Μάλιστα από φέτος πρόσθεσα κι άλλη μία δραστηριότητα. Στη γειτονιά μου υπάρχουν δυό τρία εγκαταλελειμμένα σπίτια. Βραδυφλεγείς βόμβες φωτιάς τα καλοκαίρια. Εστίες μόλυνσης με φίδια και ποντίκια. Οι ιδιοκτήτες τους, προφανώς, δεν νοιάζονται. Ο δήμος το ίδιο. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε προσπάθησα να καθαρίσω τα ξερόχορτα. Λέω προσπάθησα γιατί χρειάζονται ειδικά κοπτικά εργαλεία και πολλές ώρες από συνεργείο. Όμως κάτι έκανα. Δεν με νοιάζει που γέμισα γρατσουνιές, «κέρδισα» μία μελανιά, βρωμίστηκα και ταλαιπωρήθηκα. Τουλάχιστον συγκέντρωσα στο κέντρο αυτών των οικοπέδων μικρά «βουνά» ξερόχορτων που μπόρεσα να κόψω. Του χρόνου θα ζητήσω τη βοήθεια φίλων και γειτόνων.

Φυσικά και έρχονται στιγμές που απελπίζομαι. Απογοητεύομαι. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς ο κάφρος πετάει το πλαστικό ποτήρι του φραπέ έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Πώς αφήνει μπάζα από μερεμέτια του σπιτιού του στο δρόμο. Πώς πετάει τη σακούλα με τα σκουπίδια έξω από τον κάδο. Πώς παρατάει το οικοπεδό του αδιαφορώντας για τους γείτονες. Πώς μετατρέπει τις παραλίες σε μεγάλα αυτοσχέδια τασάκια για τα αποτσίγαρά του. Πώς αφήνει στο κάθισμα του κινηματογράφου ή στο πάτωμα τα χάρτινα κουτιά του ποπ κορν, αφού σε δύο μέτρα στην έξοδο υπάρχει ο κάδος απορριμμάτων. Πώς κολλάει την τσίχλα όπου νάναι.

Δεν θα σταματήσω μέχρι το τέλος της ζωής μου να είμαι ένας ερασιτέχνης οδοκαθαριστής. Το χαίρομαι. Γιατί δεν περιμένω κανένα αντάλλαγμα ή επιβράβευση. Η μόνη μου χαρά είναι ότι μετά την κούραση της αποκομιδής των απορριμμάτων, περπατάω και ζω σε έναν καθαρό δρόμο. Και απλώς εύχομαι να έκαναν όλοι στο δρόμο, στη γειτονιά, στην παραλία τους ό,τι κάνω εγώ. Γιατί δεν κοστί