Καλή επιτυχία, Θανάση!

Ιδιαίτερη χαρά μού έδωσε το γεγονός ότι τα ηνία του Εθνικού Θεάτρου τα πήρε στα χέρια του ο Θανάσης Παπαγεωργίου.
Μου έδωσαν χαρά η αξιοκρατία με την οποία έγινε η επιλογή, αλλά και το μακρύ ταξίδι πίσω στο χρόνο που έκανα εξαιτίας αυτής της επιλογής.
Τι ήμουν τότε που άνοιξε η «Στοά» στου Ζωγράφου; Μια φοιτητριούλα που έφευγε από το Μαρούσι με το λεωφορείο, κατέβαινε στη στάση των Αμπελοκήπων και από εκεί με τα πόδια «κόβοντας» δρόμο μέσα από στενά έφτανε στη «Στοά» για να απολαύσει εκείνο το κάτι άλλο που μας

πρόσφερε τότε ο Θανάσης Παπαγεωργίου μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη.
Το κάτι άλλο στο θέατρο μάς πρόσφεραν νωρίτερα, όταν ήμουν μαθήτρια του Γυμνασίου, το τότε Βασιλικό και μετέπειτα Εθνικό θέατρο με τα ιερά «τέρατά» του και παράλληλα το Θέατρο Τέχνης όπου μεγαλουργούσε ο θρύλος που ονομαζόταν Κάρολος Κουν.
Και εκεί μόνη μου πήγαινα, με τη συγκοινωνία βεβαίως, νοιώθοντας ότι την ώρα της παράστασης τα χέρια μου μεγάλωναν, μεγάλωναν, ακουμπούσαν στο ταβάνι του θεάτρου και το κρατούσαν γερά (δυο 16χρονα κοριτσίστικα χέρια!) για να μην… πέσει από τα θυελλώδη χειροκροτήματα που συχνά διέκοπταν την παράσταση! Άκρως εγωιστικά, ήθελα να είμαι εγώ ο «Άτλαντας» και κανένας άλλος!

– Που είσαι νιότη;
– Εδώ είμαι, δίπλα σου.
– Δεν σε βλέπω.
– Θα με δεις.
– Σε αποζητώ.
– Θα με βρεις… Θα ανταμωθούμε σύντομα… Θα ξανασηκώσεις τα χέρια σου ψηλά και θα ξαναγίνεις «Άτλαντας».

Καλό κουράγιο Θανάση Παπαγεωργίου.
Καλή σου επιτυχία.
Όπως πάντα.