Ισο(α)δύναμα και (αν)αξιοπιστία

Για μεγάλο διάστημα ακούμε πολιτικούς, κυρίως από το χώρο των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, να κάνουν λόγο για ισοδύναμα μέτρα τα οποία πρέπει να αντικαταστήσουν άλλα που μέχρι σήμερα πλήττουν σχεδόν αποκλειστικά μισθοσυντήρητους και συνταξιούχους. Μέτρα άδικα και σκληρά στα οποία, πλέον, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αδυνατεί να ανταποκριθεί.

Το ίδιο διάστημα ακούμε από τους ίδιους πολιτικούς, αλλά και άλλους,  για την αξιοπιστία που είναι απαραίτητο να αποκτήσει και πάλι η χώρα μας, καθώς οι εταίροι μας πλέον δεν μας πιστεύουν. Και πώς να μας πιστέψουν δηλαδή; Ακόμα κι αν αφήσουμε

στην άκρη τις προηγούμενες δεκαετίες και εξετάσουμε μόνο την τελευταία τριετία, οι κυβερνήσεις μας  υπόσχονται «αναχαίτιση» της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει απολύτως τίποτα.

Η συνταγή των εταίρων μας είναι, προφανώς, προβληματική. Οδηγεί (μονομερώς μέχρι στιγμής) σε συρρίκνωση απολαβών, μείωση της κατανάλωσης (ενώ την ίδια ώρα δεν μειώνονται οι τιμές σε αγαθά, αντίθετα παρατηρούνται ακόμα και αυξήσεις), μείωση κρατικών επενδύσεων κ.α., με αποτέλεσμα η ύφεση ολοένα και να βαθαίνει. Δικαιολογημένα ορισμένοι υποστηρίζουν ότι όλο αυτό το σκηνικό οδηγεί ουσιαστικά σε απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων κ.α.

Ποιος, όμως, αλήθεια ευθύνεται για το ότι η χώρα παρουσιάζεται αναξιόπιστη; Οι ίδιοι πολιτικοί που σήμερα μιλούν για αναξιοπιστία είναι αυτοί που, ουσιαστικά, τη δημιούργησαν τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Όταν σχεδιάζεις συνεχώς να χτυπήσεις τη φοροδιαφυγή, να εντοπίσεις κομμάτι τουλάχιστον από το  «μαύρο» χρήμα που διακινείται, να δημιουργήσεις ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα κα.., και επί μια τριετία αδυνατείς να παρουσιάσεις έστω και κάτι από αυτά, πως περιμένεις να σε αντιμετωπίζουν ως αξιόπιστο συνομιλητή και εταίρο. Αναξιόπιστο σε θεωρούν και εντός συνόρων.

Και από την  άλλη, πώς να αλλάξεις «ρότα» όταν επί δεκαετίες χτίζεις ένα πελατειακό κράτος, ανέχεσαι ή και δημιουργείς σχέσεις αλληλεξάρτησης, έχεις κάνει το αλισβερίσι… κουλτούρα, νοοτροπία; Ένα μεγάλο κομμάτι της πολιτικής ηγεσίας βρίσκεται, προφανώς, σε αδιέξοδο. Σκοντάφτει σε παλιές…. αμαρτίες είτε εγκλωβίζεται σε «συμφωνίες» με συντεχνίες που επί χρόνια τροφοδοτούσε αποσπώντας αν μη τι άλλο πολιτικά οφέλη. Η δημόσια διοίκηση απ’ την άλλη αντί να διευκολύνει καταστάσεις δημιουργεί πρόσθετα εμπόδια και υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει αδύνατη η όποια μεταρρύθμισή της.

Ισοδύναμα μέτρα, λοιπόν, μπορείς να βρεις. Το θέμα είναι αν, όπως έχεις διαμορφώσει χρόνια τώρα το τοπίο, μπορείς πραγματικά να τα εφαρμόσεις. Μέχρι τώρα τουλάχιστον κάτι τέτοιο δε φαίνεται…

Υ.Γ.: http://www.youtube.com/watch?v=va4zOkBUXwk