Η συγκινητική ανάρτηση του Θεοδωράκη για τη Ζωή Λάσκαρη: «Λατρεία μου»!

Με τον δικό του τρόπο αποχαιρετά ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης την Ζωή Λάσκαρη.

Σε μια συγκινητική ανάρτηση στον λογαριασμό του στο Facebook o Σταύρος Θεοδωράκης​ ξεκαθαρίζει ότι δεν είχε την τύχη να κάνει παρέα με την αγαπημένη ηθοποιό, αλλά αναφέρεται σε μερικές σπάνιες προσωπικές συζητήσεις που είχαν για την πολιτική κάποιες συμβουλές που του είχε δώσει και σημειώνει ότι η Ζωή ήταν ωραία για τη φωνή της, το βλέμμα της, τη σιγουριά της, το μυαλό της, την καλοσύνη της, και τη φινέτσα της.

Ενώ

μια λέξη, όπως γράφει, του έρχεται κοιτώντας το φέρετρό της «λατρεία μου«.

Αναλυτικά η ανάρτησή του έχει ως εξής:

«Λατρεία μου»! Αυτή ήταν η μόνη λέξη που ξεχώριζες κοιτώντας το άσπρο φέρετρο στον Άγιο Διονύσιο. Μαζί και τέσσερις ψηλές βοκαμβίλιες, φερμένες από τον κήπο στο Πόρτο Ράφτη.
«Όταν ήσουν στενοχωρημένη μαραινόντουσαν και όταν ήσουν χαρούμενη, άνθιζαν», είπε με φωνή τρεμάμενη ο σκληρός ποινικολόγος Λυκουρέζος. Δίπλα, στα μαύρα, η Μαρία – Ελένη και η Μάρθα, σε βουβό κλάμα.
Δεν είχα την τύχη να κάνω παρέα με τη Ζωή. Οι συζητήσεις μας ήταν σπάνιες, πάντα όμως με αιτία. Τη μέρα που ξεκινούσαμε το Ποτάμι με πήρε για να μου πει «μη φοβηθείς τις περιπέτειες – γι’ αυτές ζούμε».

Μια άλλη φορά με μάλωσε για κάτι που είχα πει για την εκκλησία. «Μην μπερδεύεις τους παπάδες με την Παναγία». Δεν τα μπέρδευα αλλά ήθελε να μου στείλει ένα μήνυμα.

Και σε ένα καμαρίνι που την είδα απεριποίητη – ή έτσι νόμιζε ότι ήταν, γιατί εγώ την έβλεπα Θεά – μου είπε: «είναι βαρετό να συνεχίζεις να παίζεις ρόλους όταν κατεβαίνεις από τη σκήνη».
Ήταν ωραία η Ζωή – και δεν μιλώ βέβαια γι’ αυτό που όλοι βλέπαμε- λέω κυρίως για την ομορφιά της που σε τύλιγε, και αυτή δεν είναι μόνο αναλογίες και χαρακτηριστικά… Η φωνή της, το βλέμμα της, η σιγουριά της, το μυαλό της, η καλοσύνη της, η φινέτσα της.

Και είναι άδικο που ο Θεός δεν της έκανε το χατίρι να φτάσει μέχρι τα 90. Τότε που – όπως έλεγε – θα αποσυρόταν από το θέατρο και τη δημοσιότητα και θα μας μαρτυρούσε την τέχνη, να βουτάς με τα μούτρα στα καλά και στα άσχημα και να μη φοβάσαι – γιατί αλλιώτικα η ζωή είναι χαμένη.