Η Μαρία Κάλλας μας τελείωσε!

Η προσφορά της Μαρίας Κάλλας στην ιστορία της Όπερας είναι, ασφαλώς, γνωστή. Σε ό,τι αφορά τα καθ΄ημάς, υπήρξε μια από τις μετρημένες στα δάκτυλα μορφές της νεότερης Ελλάδας, η οποία κατόρθωσε να εντάξει τη χώρα μας στον χάρτη των διεθνών εξελίξεων και δη σε πρωταγωνιστική θέση.

Η ελληνική ιδιοσυγκρασία της, σε συνδυασμό με την τραγική ερμηνεία των μεγάλων ρόλων του λυρικού ρεπερτορίου, προεξέτεινε την εθνική της ταυτότητα σ’ ένα είδος

το οποίο, ακόμη και σήμερα, πολλοί αμφισβητούν με την «ετικέτα» του ξενόφερτου.

Eδώ και πολλά, πλέον, χρόνια παρακολουθώ μαζοχιστικά τις δηλώσεις των υπουργών Πολιτισμού στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων τους. Όλοι, με παρεμφερή λόγια, χαρακτηρίζουν τον Πολιτισμό ως την «βαριά βιομηχανία» της χώρας: Το πιο σημαντικό εξαγώγιμο είδος του τόπου μας.

Το γιατί ποτέ δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν τις προγραμματικές τους δηλώσεις είναι, ασφαλώς, απορίας άξιον. Δεν είναι λίγες, μάλιστα, οι φορές που οι ιδιώτες ήρθαν να καλύψουν το έλλειμμα του κράτους.

Παράδειγμα, μεταξύ άλλων, το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum, το οποίο για 36 ολόκληρα χρόνια προσπαθούσε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη της Κάλλας, μέσα από το διεθνές Γκραν Πρι το οποίο συνέβαλλε στην ανάδειξη σημαντικών νέων καλλιτεχνών.

Η διακοπή της μικρής οικονομικής στήριξης που λάμβανε από την Πολιτεία, όμως, φαίνεται μοιραία για την συνέχισή του. Η αλήθεια είναι πως οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες και οι ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας τεράστιες.

Το σίγουρο είναι πως και ο χώρος του Πολιτισμού οφείλει να αναδιπλωθεί και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Από την άλλη, η αβασάνιστη λογική του «λουκέτου» είναι όχι μόνο αδιέξοδη αλλά κι επικίνδυνη.

Σήμερα το Γκραν Πρι Μαρία Κάλλας. Αύριο τι άραγε;