Η «Αυτοοργάνωση» του Βενιζέλου, ως φάρσα

Μόνο ως ανεπιτυχή επίδειξη χιούμορ θα μπορούσε να εκλάβει κάποιος την προτροπή του Ευ. Βενιζέλου προς τον λαό, να αυτοοργανωθεί στη «Δημοκρατική Παράταξη», ενόψει του ιδρυτικού της συνεδρίου το Φθινόπωρο! Ο κ. Βενιζέλος, δρων πολιτικώς από τα νεανικά του χρόνια, γνώστης της πολιτικής ιστορίας, γνωρίζει ότι ο λαός αυτοοργανώνεται μόνο σε έκτακτες συνθήκες ή όταν παρακινείται από ένα οραματικό σχέδιο που τον συνεπαίρνει.

Ετσι

έγινε με το πρώιμο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, ο κόσμος έτρεξε με ενθουσιασμό, συγκρότησε Τοπικές Οργανώσεις και συνδικαλιστικές συσπειρώσεις, προσμένοντας κάτι μεγάλο, που θα ανέστρεφε τη ιστορική του μοίρα. Οι εκ των υστέρων ακυρώσεις που υπέστη από το κυβερνητικό πλέον ΠΑΣΟΚ, δεν ακυρώνουν και την ανωτέρω πάγκοινη διαπίστωση.

Αναρωτιέται κανείς αν οι τωρινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συγκυρίες μπορούν να ωθήσουν τον κόσμο σε πολιτική αυτοοργάνωση, και δη σε μια απροσδιόριστη πολιτικά και αδιόρατη ιδεολογικά «παράταξη»; Μια παράταξη που δεν παρέχει καμία ευκαιρία ανάτασης στο φαντασιακό των λαϊκών στρωμάτων που κάποτε την πίστεψαν και την στήριξαν.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε τη φαεινή ιδέα, με την καταφανή στήριξη ισχυρών μηντιακών πόλων, να καταργήσει το ΠΑΣΟΚ, δια της διοχετεύσεώς του στην «Ελιά». Η Ελιά ξεράθηκε στο άνυδρο τοπίο της κοινωνικής απαξίωσης. Οι ηγετικές μονάδες που ανέλαβαν το εγχείρημα, διέθεταν επιστημοσύνη και εστετισμό. Θέλησαν να κυριαρχήσουν επί του ΠΑΣΟΚ, να το καθοδηγούν, χωρίς να συγχρωτίζονται μαζί του. Στις ευρωεκλογές διεφάνη ότι το ποσοστό που παρέμεινε στο νυν κόμμα της κυβερνητικής συνεργασίας, ερχόταν από τον κόσμο του παλιού ΠΑΣΟΚ, εκείνου που ακόμη διέπεται από κομματικό πατριωτισμό στο όνομα των προδομένων παλιών οραμάτων.

Μάλλον δεν είναι εκείνοι που βολεύτηκαν κατά τα χρόνια της κυβερνητικής του θητείας, γιατί αυτοί έχουν ήδη απαγκιάσει στη θαλπωρή του ΣΥΡΙΖΑ, αν κρίνουμε, όχι μόνο από τα επώνυμα κοινοβουλευτικά του στελέχη, αλλά και από τα αντίστοιχα συνδικαλιστικά – του δημοσίου τομέα πάντα. Αλλωστε τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Αριστερά, πριμοδότησαν «αγώνες» και ανέδειξαν επώνυμα συνδικαλιστικά στελέχη, μόνο στον Δημόσιο τομέα, και στα πέριξ αυτού. Ο ιδιωτικός έμεινε με τον φόβο της απόλυσης, με τον ανταγωνισμό των απλών εργαζομένων, με την μιζέρια του γλίσχρου μισθού (από πάντα), χωρίς την πολυτέλεια των «ηρωικών» αγώνων , των προστατευμένων συνδικαλιστών.

Ο κ. Βενιζέλος στο Πολιτικό Συμβούλιο της Δευτέρας, επέμενε για την περίφημη Ελιά και το συνέδριό της. Απορίας άξια επιμονή, γιατί το εν λόγω σχήμα απέδειξε ότι δεν δημιουργεί προοπτική ανάτασης του, σε νεκροφάνεια ευρισκόμενου, ΠΑΣΟΚ. Σαφώς τα κόμματα αλλάζουν τίτλους και σύμβολα όταν απαξιωθούν στην κοινωνική συνείδηση. Κάτι παρόμοιο έγινε με τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης όταν κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, και έγινε κοινό κτήμα ο ζόφος που είχαν επιβάλει στους λαούς τους. Ωστόσο εκεί υπήρχε μια κρίσιμη μάζα αριστερών ψηφοφόρων που εξακολουθούσε να προσβλέπει στα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα.

Στην Ελιά ποιος προσβλέπει; Και με ποιο στελεχικό δυναμικό θα εμπλουτίσει το νέο κόμμα; Με τους «58»; Μα εμετρήθησαν στις πρόσφατες εκλογές και στις δημοσκοπήσεις. Με το υπάρχον του ΠΑΣΟΚ; Μα την Δευτέρα στο Πολιτικό συμβούλιο οι περισσότεροι ήταν απέναντι του για την ιδέα του, με προεξάρχοντες φυσικά τους Γεννηματά, Καρχιμάκη, Μωραίτη, αλλά ακόμη και τον πολιτικό του φίλο Κουκουλόπουλο. Αντίθετο στην ιδέα είναι και η πλειοψηφία του εναπομείναντος – ελάχιστου- μεσαίου στελεχικού δυναμικού των νομαρχιακών, συνδικαλιστικών και τοπικών οργανώσεων. Χρειάστηκε η ενοποιητική παρέμβαση Σκανδαλίδη για να αποφασιστεί το συνέδριο να μην είναι ούτε Ελιά ούτε ΠΑΣΟΚ, αλλά κάτι άλλο, κάτι ενδιάμεσο, κάποια Δημοκρατική Παράταξη!

Ισως το πείραμα Βενιζέλου να είχε επιτυχία σε άλλη ιστορική στιγμή. Εάν το ΠΑΣΟΚ είχε απαγκιστρωθεί από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό με τη ΝΔ, έβρισκε νέα προτάγματα και δημιουργούσε ελπίδες μιας νέας πορείας για τους κάποτε μη προνομιούχους, που συν τω χρόνων γίνονται η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.

Αλλά μια τέτοια προοπτική δεν διαφαίνεται, οπότε όση φόρτιση και αν σηματοδοτεί ο τίτλος Δημοκρατική Παράταξη, που έρχεται από άλλες εποχές, κινδυνεύει να παραμείνει ιστορική αναφορά και μόνο.