Θα βρει φάρμακο ο Σύριζα για την «υψοφοβία» του;

Ένα και στο χέρι, ο ΣΥΡΙΖΑ με την πρότασή του για δημοψήφισμα καθορίζει εδώ και μέρες την πολιτική ατζέντα, έχει την πολιτική πρωτοβουλία.

Δύο και στο χέρι, είναι κίνηση υψηλού ρίσκου που μπορεί να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ για την Κουμουνδούρου.

Τρία και στο χέρι, οι στοχεύσεις της πρότασης ουδόλως αφορούν τη ΔΕΗ. Αγγίζουν τη συνοχή

Δύο παρεμβάσεις κυριακάτικες, μέσα από τα σπλάχνα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ χρήσιμες για να καταλάβει κάποιος τρίτος το βαθμό συνοχής του κόμματος. Προκύπτει χαμηλός.

Ο Βασίλης Μουλόπουλος, στο σχόλιό του στην Αυγή με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ» καταγράφει το παράδοξο -όπως λέει- ότι ενώ η εσωστρέφεια, η μιζέρια, οι εσωκομματικές διαφωνίες προκύπτουν σε περίπτωση ήττας, στον ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε μετά από νίκη… Διαπιστώνει δε, πως το κόμμα πάσχει από «υψοφοβία» έναντι της αύξησης της εκλογικής του επιρροής .

Η δεύτερη σημαντική παρέμβαση που επιβεβαιώνει εξ αντικειμένου τις διαπιστώσεις του κ. Μουλόπουλου είναι η συνέντευξη του υπεύθυνου για την οικονομική πολιτική του κόμματος Γιάννη Μηλιού.

Ο κ. Μηλιός επανέρχεται στην (προ της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής -και σε αντίθεση με τα συμπεράσματά της για το θέμα των συμμαχιών), θέση του ότι αποκλειστικός εκλογικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι η αυτοδυναμία.

Νομίζω πως είναι πέραν του προφανούς το συμπέρασμα ότι ο κ. Μηλιός εμμέσως αλλά σαφέστατα διαφωνεί με το εν εξελίξει σχέδιο της Κουμουνδούρου για δημοψήφισμα, δηλαδή με το test drive για την επίτευξη συμμαχιών -δηλαδή τι κουκιά μαζεύουμε κατ αρχήν για τη μη εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και αμέσως μετά για τη συγκρότηση συμμαχικής κυβέρνησης.

Με την επανάληψη της θέσης του τοποθετείται προληπτικά έναντι σεναρίων, είτε για μεγάλο συνασπισμό με τη ΝΔ, είτε για οικουμενική ή οικουμενικίζουσα κυβέρνηση, είτε με το ΠΑΣΟΚ, τα οποία απορρίπτει ρητά.

Αν υποθέσουμε ότι αυτές οι δύο παρεμβάσεις περιγράφουν με, σχετική τουλάχιστον, ακρίβεια την εσωτερική κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η ιδέα του δημοψηφίσματος είναι μία προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ κατ’ αρχήν ενιαιοποίησης του πληρώματος του κόμματος με «δόλωμα»-όραμα την κατάληψη της εξουσίας, την επιτυχία της τελικής εφόδου.

Τα υπόλοιπα είναι δεύτερα και, εν προκειμένω, δεύτερες είναι οι επιδιωκόμενες συμμαχίες -των οποίων, άλλωστε, η επισφάλεια είναι δεδομένη.

Κι αυτό γιατί οι οργανωμένες δυνάμει σύμμαχες δυνάμεις έχουν πολύ έντονο το στοιχείο της προσωρινότητας, είναι άδηλο το μέλλον τους, με τις ηγεσίες τους σφόδρα αμφισβητούμενες εκ των έσω, εννοώ της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ.

Για τους ανεξάρτητους μεμονωμένους, μια κουβέντα συνοψίζει την προοπτική τους: Είναι αναλώσιμοι. Θέλω να πω απλά πως, αν δεν ενταχθούν σε ένα από τα γνωστά κομματικά σχήματα και εν προκειμένω ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, πολύ απλά δεν πρόκειται να επανεκλεγούν.

Παρένθεση –μήνυμα προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Προσοχή στις εντάξεις, γιατί εσείς ανοίξατε την κερκόπορτα των εξαγορών, και άντε μετά να πείσεις «ότι δεν είσαι ελέφαντας». Κλείνω τη μικρή παρένθεση.

Σε τι άλλο αποσκοπεί η ιδέα του δημοψηφίσματος; Πιστεύω πως κάτω από τον τίτλο «συμμαχίες» κρύβεται η επιτάχυνση της διάσπασης -ρευστοποίησης της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ. Και αυτό είτε από πρόθεση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, είτε εξ αποτελέσματος. Ας πούμε, ο Φώτης Κουβέλης, στην τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα συμφώνησε μεν με το δημοψήφισμα, διευκρίνισε όμως ότι την τελική απόφαση θα πάρουν τα όργανα του κόμματος, την εβδομάδα που ξεκινά.

Προφανώς ο κ. Κουβέλης είχε κατά νου τις διιστάμενες απόψεις των βουλευτών του, διάσταση που κατέληξε στη μη συμμετοχή του κόμματος στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση του «παλλαϊκού μετώπου».

Η ΔΗΜΑΡ μετράει ήδη ένα δημόσιο «όχι» στο δημοψήφισμα από τον Γρηγόρη Ψαριανό.

Όσο για τους ΑΝΕΛ, είναι γνωστό ότι και εκεί διίστανται οι απόψεις έναντι της πιθανότητας κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο και καλύτερο τον εκπρόσωπο του κόμματος Τέρενς Κουίκ, ο οποίος εδώ και καιρό δηλώνει, «εγώ δε συνεργώ με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Ερώτημα: Ποιο θα είναι το όφελος για τον ΣΥΡΙΖΑ, υποβάλλοντας σε ισχυρή πίεση τους συμμάχους του οι οποίοι κινδυνεύουν να καταγράψουν νέες, μετά τις εκλογικές, απώλειες -αυτή τη φορά σε επίπεδο βουλευτών;

Εικάζω πως η Κουμουνδούρου έχει αποφασίσει να επανεντάξει στους κόλπους της τα στελέχη της ανανεωτικής Αριστεράς, δηλαδή να επιστρέψουν στο καθεστώς ante από τη αποχώρηση των στελεχών αυτών από τον ΣΥΡΙΖΑ και της δημιουργίας της ΔΗΜΑΡ . Άγνωστο αν αυτό έχει ήδη συνομολογηθεί μεταξύ των δύο πλευρών .

Δηλαδή ούτε γάτα ούτε ζημιά; Για όλους;

Δε νομίζω πως η επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στον Σύριζα θα τους περιλάβει όλους. Στελέχη όπως ο Σπύρος Λυκούδης ή ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είναι ακραιφνείς υποστηρικτές του εγχειρήματος ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, και ήδη κάνουν κινήσεις.

Αλλά όλα αυτά, ακόμη και η Ολομέλεια της Βουλής που θα αποφασίσει για τη διεξαγωγή ή όχι του δημοψηφίσματος, θα κριθούν το φθινόπωρο. Τότε θα γίνει και το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, αν αντέξει ως τότε και αν ανακαλύψουν κάποιο νόημα σ’ αυτό διάφορα στελέχη του κόμματος ώστε να συμμετάσχουν – ήδη από την εξαγγελία του το σχολίαζαν αρνητικά.

Για το ΚΚΕ τα πράγματα, αν και με δυσκολίες, είναι πιο απλά. Ενδεχομένως η ηγεσία να πιεσθεί και να πιέζεται ήδη από τη γνωστή όσο και σταθερή, από τη διάσπαση του ’68 και μετά, επιθυμία των ψηφοφόρων της κομμουνιστογενούς Αριστεράς περιλαμβανομένης και της ανανεωτικής για ενότητα, αλλά αυτό τελειώνει στη διεξαγωγή ή μη του δημοψηφίσματος.

Γιατί ο Περισσός έχει προλάβει να ξεκαθαρίσει (το επανέλαβε όλες αυτές τις μέρες) ότι δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή.

Άρα δεν υπάρχει αντικείμενο για παιχνίδι από την Κουμουνδουρου για συμμαχίες στρατηγικότερες του δημοψηφίσματος της ΔΕΗ. Το ΚΚΕ έχει ήδη προλάβει να το ακυρώσει, με τη θέση του για την προεδρική εκλογή.

Τούτων όλων δοθέντων είναι τόσο βέβαιο, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι τον συμφέρει, να προκαλέσει πρόωρες εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας;

Ίσως ακούγεται αιρετικό τα ερώτημα, αλλά ειλικρινά με όλα αυτά τα δεδομένα, δεν είναι αυτονόητο το όφελος.

Γιατί, ας πούμε ότι έρχεται πρώτο κόμμα, Με ποιον θα κυβερνήσει; Κι, ακόμα καλύτερα, θέλει πραγματικά ή ακόμη καλύτερα είναι σε θέση να κυβερνήσει;

Με άλλα λόγια, θα προλάβει να βρει θεραπευτική αγωγή για την «υψοφοβία» του, την οποία διαπιστώνει ο Βασίλης Μουλόπουλος από τις σελίδες της Αυγής;

Εμένα, λοιπόν, μου μοιάζει πως το δημοψήφισμα είναι ένα μέσο για να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεγαλύτερη δυνατή συνοχή του προβληματικού στρατεύματος, την πιθανή αύξησή του (βλέπε ΔΗΜΑΡ,) την ουδετεροποίηση κομβικών πιονιών (βλέπε ΚΚΕ) και, βέβαια, την ισχυρή πίεση στα αντίπαλα πιόνια (βλέπε δικομματική κυβέρνηση).

Ένσταση: Είτε πρόκειται για υψηλή πολιτική είτε για συνδικαλισμό «της σχολής» των καταλήψεων μου μοιάζει εξαιρετικά εγκεφαλικό ψυχρό, υπό μίαν έννοια επαγγελματικό, πολιτικά εννοώ.

Όλα παίζονται στο εποικοδόμημα, το πολιτικό σύστημα, το συνδικαλιστικό –συντεχνιακό κατεστημένο. Και τι κατεστημένο!!!
Η κοινωνία πού είναι;