Για τον ηλίθιο συνδικαλιστή αστυνομικό που έκαψε τη ναζιστική σημαία

Ελάχιστα Μέσα Ενημέρωσης αναφέρθηκαν σε ένα περιστατικό, που συνέβη την περασμένη Τρίτη κατά την πορεία κάποιων συνδικαλιστών της αστυνομίας, που διαμαρτύρονταν για τις μεγάλες περικοπές των μισθών τους -όπως σε όλες τις κατηγορίες των ελλήνων πολιτών. ΟΙ συγκεκριμένοι συνδικαλιστές, με τρόπο που δείχνει ότι δεν κατέχουν καν στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας, έκαψαν ως αποκορύφωμα της εκδήλωσής τους μια ναζιστική σημαία. Θέλοντας με τον συμβολικό αυτόν τρόπο να δηλώσουν ότι -όπως από το 1941 μέχρι το 1944 η Ελλάδα κι ο λαός της

βρίσκονταν υπό γερμανική κατοχή, έτσι και τώρα- οι Έλληνες είμαστε και πάλι υπό γερμανική κατοχή.

Δε θέλω να σχολιάσω το ακραίο της ενέργειας αυτής, καθώς η Ελλάδα αυτόν τον καιρό βρίθει από υπερβολές. Εκείνο που χρήζει επισημάνσεως είναι η ανίερη σύγκριση ανάμεσα στην Κατοχή και στο τώρα. Και η ύβρις, που απευθύνεται κυρίως εναντίον εκείνων των ηρώων που βασανίστηκαν κι έδωσαν τη ζωή τους για την Πατρίδα δίχως να αναμένουν οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

Όποιος ανιστόρητος κι ανεγκέφαλος συνδικαλιστής συγκρίνει τη μείωση του μισθού του, όσο επώδυνη κι αν είναι, με τους τρομακτικούς και συχνά άκρως οδυνηρούς αγώνες των Ελλήνων στην Κατοχή, διαπράττει το μεγαλύτερο αμάρτημα όλων: την ύβριν. Την αλαζονική συμπεριφορά που έρχεται σε σύγκρουση με την κοσμική τάξη και για τους αρχαίους έλληνες ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να διαπράξει ένας άνθρωπος -με αποτέλεσμα τη βεβαία καταστροφή του.

Όσοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει αγώνας και μαρτύριο υπό ξένη Κατοχή ας συμβουλευθούν, αν δεν έχουν κάποιον ηλικιωμένο πρόγονο, τα βιβλία Ιστορίας. Επί χρόνια στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις άνθρωποι πέθαιναν της πείνας. Ιδίως τον μαρτυρικό χειμώνα του 1943, χιλιάδες άνθρωποι έπεφταν νεκροί στους δρόμους της πρωτεύουσας από την πείνα.

Το να βρίσκει κάποιος έστω και την οποιαδήποτε σχέση του τι περνάμε σήμερα με την τραγωδία επικών διαστάσεων εκείνου του χειμώνα, είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Όπως ηλίθιος είναι όποιος συγκρίνει τους δήθεν αγώνες που εκ του ασφαλούς κάνει σήμερα με τους αιματηρούς αγώνες εκείνης της εποχής, όταν δεκάδες χιλιάδες προγόνων μας βασανίστηκαν άγρια και δολοφονήθηκαν από τους Ναζί κατακτητές.

Τι να πούμε για τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, την σφαγή του Βύρωνα κοκ. Ποια σχέση μπορεί να βρίσκουν οι ανεγκέφαλοι συνδικαλιστές με τα όσα συμβαίνουν σήμερα;

Προφανώς δεν υπάρχει καμιά. Αλλά οι βολεμένοι που σήμερα ξεβολεύονται φθάνουν σε ακρότητες, επικίνδυνες για την κοινωνική συνοχή, και συμπεριφέρονται με πλήρη ηλιθιότητα.

Και όπως έχει πει ο μέγας Αϊνστάϊν, ακόμα και το Σύμπαν είναι πεπερασμένο, το μόνο που στο Σύμπαν είναι απεριόριστο είναι η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Και θα λέγαμε αναφερόμενοι στο συγκεκριμένο παράδειγμα κι η ανθρώπινη κακοήθεια.

Δυστυχώς, με τον ίδιον χουλιγκανικό τρόπο συμπεριφέρονται κι άλλες κατηγορίες συνδικαλιστών, όχι μόνον των αστυνομικών. Αλλά για εκείνους που έχουν δώσει όρκο στο Σύνταγμα να τηρούν τη δημόσια τάξη και να εφαρμόζουν το νόμο, το ατόπημα είναι πολύ μεγαλ