Εργάζομαι, άρα υπάρχω! Κι ας μην πληρώνομαι!

Τα συμπτώματα ήταν βαρβάτα! Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς στο άκουσμα της λέξης «γαστρεντερίτιδα». Μόνη κι έρημη στο σπίτι, εξαντλημένη από τα ανείπωτα που σας βάζω να φανταστείτε, αποφάσισα να πάρω ένα ταξί και να πάω στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» όπου βρίσκεται ο γιατρός μου.

Δυο μέρες έμεινα μέσα. Εφιαλτικές. Και για μένα και για εκείνους. Γκρίνιαζα για όλα, τίποτα δε μου άρεσε, μία ήθελα να μείνω και να με νταντεύουν και μία απαιτούσα εξιτήριο πάραυτα και να φύγω!

Η ασθένεια κάνει τον άνθρωπο περίεργο. Ήταν που

Είναι γνωστό ότι το νοσοκομείο είναι θύμα της οικονομικής κρίσης. Οι εργαζόμενοι έχουν περισσότερο από 15 μήνες να πληρωθούν! Οι πάντες! Από τους διευθυντές μέχρι τις καθαρίστριες!  Μέσα στο 2012 δόθηκε «κουρεμένος» μόνο ένας μισθός! Ένας μισθός για 15 μήνες!

Παρά το γεγονός ότι το προσωπικό δεν πληρώνεται, το «Ερρίκος Ντυνάν» λειτουργεί άψογα! Οι γιατροί κάνουν τις 24ωρες βάρδιές τους κανονικά. Οι τραπεζοκόμοι, μαζί με το φαγητό σου «αφήνουν» κι ευχές για περαστικά. Οι νοσηλεύτριες κάνουν και την πιο άχαρη δουλειά όταν χρειάζεται με το χαμόγελο στα χείλη, απαντούν στις παραξενιές των ασθενών με ευγένεια, τρέχουν όταν χτυπάς το κουδούνι και ξανατρέχουν πρόθυμα, ακόμη κι όταν το χτυπάς για δέκατη τρίτη φορά σε πέντε λεπτά ενώ ξέρουν ότι δεν πεθαίνεις –απλώς θέλεις να σου επιβεβαιώσουν δεκατρείς φορές  ότι ο ορός τρέχει σωστά…

Μην προτρέξει κανείς -που ζει μόνιμα σε αυτή τη χώρα-  να πει ότι αυτά είναι αυτονόητα! Στην Ελλάδα αυτονόητο είναι να πληρώνεις γι αυτά που δεν έχεις και να έχεις αυτά για τα οποία δεν πληρώνεις! Αυτονόητο είναι να διπλοπαρκάρεις, να μουντζώνεις, να προσβάλεις, να φοροδιαφεύγεις, να  κοροϊδεύεις. Γενικά.

Επειδή γράφω, κυρίως, ως ασθενής και όχι ως δημοσιογράφος, δεν πρόκειται να αναφερθώ στους λόγους που οδήγησαν το νοσοκομείο σε αυτή την κατάσταση, δε θα μιλήσω για αρμόδιους υπουργούς, για σωστή ή λανθασμένη πολιτική, ούτε βεβαίως για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να λυθεί -εν μέρει- το πρόβλημα.

Γράφω ως άνθρωπος που βρέθηκε σε κατάσταση αδυναμίας και είδε την εικόνα από κοντά. Ο γιατρός μου, ο διευθυντής της Β’ Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου, Αντώνης Βασιλογιαννακόπουλος (αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του διευθυντή μου το αν θα γραφτεί το όνομα) βρίσκεται κάθε πρωί στην ώρα του στο γραφείο. Το ίδιο και η ομάδα του. Ποτέ δεν έλειψε κανείς επειδή δεν πληρώνεται, ποτέ δεν επικαλέστηκε προσωπικό του πρόβλημα για να μην είναι δίπλα στους ασθενείς του. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους γιατρούς του νοσοκομείου βεβαίως!

Έτυχε να βρεθώ εκεί. Το εκεί είναι παντού! Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε όλα τα νοσοκομεία εργάζονται άνθρωποι με περηφάνια, εκπληκτικοί επιστήμονες -και όχι μόνο- που δυσκολεύονται να συντηρήσουν  πια τα σπιτικά τους.  Αυτοί οι άνθρωποι, προς τιμήν τους, επιλέγουν να κοιτούν κατάματα τον ασθενή που φτάνει εκεί ανίσχυρος, και όχι να  πέσουν στον λάκκο που ύπουλα σκάβεται χ