Ελένη Ράντου: Γιατί να μην είναι θολό το τηλεοπτικό τοπίο, όταν είναι θολή η ζωή μας;

Ύστερα από ένα «διάλειμμα» δύο χρόνων στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε τη «Φιλουμένα Μαρτουράνο» στο έργο του Εντουάρντο ντε Φιλίππο, η Ελένη Ράντου επιστρέφει στη θεατρική της στέγη, στο θέατρο Διάνα της οδού Ιπποκράτους. Μαζί με τον σκηνοθέτη Σταμάτη Φασουλή θα παρουσιάσουν, από τις 3 Νοεμβρίου, το αγγλικό ψυχολογικό θρίλερ «Για μια ανάσα…» («Ηow to hold your breath») της Ζίνι Χάρις, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα

«Είναι ένα έργο που σε στοιχειώνει, ζόρικο, με μια δύναμη που λειτουργεί στο υποσυνείδητο. Μια κραυγή αγωνίας και διαμαρτυρίας μαζί για όσα συμβαίνουν σήμερα. Δεν σου χαϊδεύει το ναρκισσισμό, είναι ίσως ό,τι το πιο «ξεγυμνωμένο» έχω κάνει» δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η Ελένη Ράντου που επιμελείται και την απόδοση του κειμένου στα ελληνικά.

«Ο μεγάλος σταρ της παράστασης είναι το ίδιο το έργο» εκτιμά η ηθοποιός, καθώς «αγγίζει με μοναδικά πρωτότυπο τρόπο το ανυπεράσπιστο του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στο χρήμα και τη συναλλαγή». Δεν ακουμπάει σε γνωστές νόρμες αλλά λειτουργεί σαν καθρέφτης που παίρνει τη μορφή εκείνου που το βλέπει. Ίσως καμιά φορά νιώθεις ότι λέει και παραπάνω από όσα μπορεί κάποιος να ακούσει, όμως είναι πολύ γενναιόδωρο κείμενο». Όπως ομολογεί η ίδια, όταν το πρωτοδιάβασε τρόμαξε «γιατί είναι και μία εποχή που πρέπει να πηγαίνεις πολύ συμβατικά. Να μη ρισκάρεις σε ένα ήδη κουνημένο τοπίο που δεν χρειάζεται πολλές μετατοπίσεις. Όλοι μου έλεγαν να μην το κάνω. Δεν ξέρω ποιος θα δικαιωθεί…».

«Κυνηγός» καινούργιων έργων, όπως το «Για μια ανάσα», η Ελένη Ράντου διαβάζει περί τα 80 έργα τον χρόνο, ώστε να καταλάβει «πού πηγαίνει η δραματουργία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό». Επιθυμία της είναι «να ανεβάζει ελληνικά έργα, ώστε ακόμα και τα χρήματα για τα συγγραφικά δικαιώματα να πηγαίνουν στην Ελλάδα».

Κοιτάζοντας πίσω σε μία πορεία γεμάτη επιτυχίες και πολλές διακρίσεις, τι κρατάει και τι αφήνει; «Κρατάω τις ωραίες αγωνίες μου, ότι κάθε φορά μπαίνει κι ένα καινούριο στοίχημα, ότι δεν θέλω να επαναπαυτώ στις επιτυχίες. Θέλω να κοιτάω μπροστά. Φυσικά το παρελθόν είναι οι αποσκευές μου, όμως προσπαθώ να τις αφήνω λίγο πίσω και να λειτουργώ σαν να μην τις έχω. Δεν είναι εύκολο γιατί η εμπειρία όσο χρήσιμη και να είναι σε καθηλώνει, αλλά το παλεύω».

Η τηλεόραση εξακολουθεί να την ενδιαφέρει, όμως «είναι ένα στάδιο που πρέπει να περιμένεις». «Στις μέρες μας άλλωστε και τι δεν είναι θολό; Γιατί να μην είναι θολό το τηλεοπτικό τοπίο, όταν είναι θολή η ζωή μας; Δεν είναι η τηλεόραση μέσα στην πραγματικότητα;» σχολιάζει η ηθοποιός. Ενώ, σχετικά με την κριτική που δέχτηκε για τη συμμετοχή της στη διαφήμιση της ΔΕΗ απαντά πως «νιώθει ήσυχη με τον εαυτό της και ψύχραιμη. Οι προθέσεις μου δεν ήταν πονηρές. Διατηρώ τις καλές μου προθέσεις ακόμα και στα λάθη μου. Δεν τ’ αφήνω να με δηλητηριάσουν, οπότε δεν νιώθω την ανάγκη να αυτοτιμωρηθώ».

Το έργο τελειώνει με μία… βαθιά ανάσα. «Επειδή υποφέρω από αναπνευστικά προβλήματα, η ανάσα είναι στοιχείο που στοιχειώνει το μυαλό μου. Πολλές φορές ξυπνάω τα βράδια και νιώθω ότι μου σταματά…Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι ένας εφιάλτης μου, αντιλήφθηκα ότι είναι ένας εφιάλτης και της Ζ. Χάρις και αισθάνθηκα μία συγγένεια μαζί της. Γιατί κακά τα ψέματα, διαλέγουμε συγγραφείς που έχουν κάτι συγγενικό με εμάς».

Ως πού μπορεί να φτάσει η Ελένη Ράντου «για μια.. ανάσα»; «Ακόμα και στον φόνο, νομίζω…» .