Είμαι Στριμωγμένος, Φίλε

«Είμαι στριμωγμένος, φίλε.» μου είπε , με φωνή απελπισμένη.

«Φοβάμαι για τα παιδιά μου. τι θ’ απογίνουν; Πες μου. Τι θ’ απογίνει η γυναίκα μου; Ο γέρος πατέρας μου; Πες μου, σε παρακαλώ. Πες μου, έχω εγκλωβιστεί. δεν αντέχω άλλο».

Δεν ήξερα ακριβώς τι έλεγε. Πώς περίμενε να του απαντήσω; Τι να του πω; Έμοιαζε πάντως πολύ περίεργο, να τα λέει όλα αυτά σε κάποιον όπως η αφεντιά μου. Πόσο εγκλωβισμένος θα μπορούσε να είναι δηλαδή; Πόσο πιο πολύ από μένα;

Είμαι ένας σκύλος, ένας μπασταρδάκος που σίγουρα αν με

βλέπατε θα λέγατε πως μοιάζω με εκατομμύρια άλλους τριχωτούς κοπρίτες αυτού του κόσμου. Όμως όλη μου τη ζωή την έχω περάσει εδώ. Δεμένος. Κυριολεκτικά όλη μου τη ζωή. Ήταν μόνο λίγος καιρός από τότε που γεννήθηκα, όταν τ’ άγρια όρθια ζώα που καμιά φορά με χτυπάνε ή μου φωνάζουν «Σκάσε», αποφάσισαν πως οι παιδικές μου αταξίες θα μπορούσαν να τους χαλάσουν τον κήπο. Από τότε με έδεσαν εδώ. Και δε με άφησαν ποτέ ξανά ελεύθερο. Φτάνω όπου φτάνει η αλυσίδα μου.

Στην πραγματικότητα δεν ήμουν ποτέ ένας μικρός γλυκούλης σκύλος. Δεν υπάρχεις ως κουτάβι, αν δεν βρεθούν παιδιά να σ’ αγαπήσουν. Δεν καταλαβαίνεις ζωή, αν δε βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσεις κι εσύ. Και δεν βρήκα κανέναν. Δεν υπήρχε ποτέ κανένας. Μόνο κάτι σκιές τα βράδια. Αυτές τις σκιές άκουσα να τις αποκαλούν «κλέφτες». Δεν ξέρω τι είν’ αυτό. Κι αφού δεν μπορούσα να αγκαλιάσω σκιές με τις πατούσες μου, αποφάσισα να τους γαβγίζω. Θα υπερασπιζόμουν αυτό το ελάχιστο που μου αναλογούσε.

Τ’ άγρια όρθια ζώα δεν τ’ αγάπησα αληθινά ποτέ μου, αλλά νιώθω ευγνωμοσύνη και κουνάω την ουρά μου, όταν μου αφήνουν φαγητό τα μεσημέρια. Από εκείνους εξαρτάται η ζωή μου. Αν δεν έρθει η δόση του φαγητού θα πεθάνω. Εκείνοι αποφασίζουν για την κάθε μέρα μου. Που είναι φρικτά ίδια με την προηγούμενη. Και την επόμενη.

«Είμαι στριμωγμένος, φίλε.», μου ξανάπε. Ήταν αυτός ο άγνωστος, με το σκαμμένο πρόσωπο, που τον τελευταίο καιρό ερχόταν στα μέρη μου, χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Καθόταν ακριβώς απέναντί μου, πάνω στον μικρό βράχο που δημιουργούσε ένα άνετο κάθισμα κάτω από το δέντρο. Σκεφτόταν. Και μετά άρχιζε να μου μιλάει.

«Είναι άδικος ο κόσμος. Μπορεί να γεννηθείς και να σαι ένα άκακο πτηνό μέσα σε ορνιθοτροφείο. Να σε στριμώχνουν βάρβαρα σ’ ένα κελί, να σε παχαίνουν γρήγορα για να σε κρεμάσουν μετά γδαρμένο στο τσιγκέλι. Άδικη ζωή, αλλά κανείς δεν ξέρει τι είπες με τα κακαρίσματά σου λίγο πριν φύγεις. Δεν την ξέρουν τη γλώσσα σου.

Μπορεί να γεννηθείς σαν κι εσένα, ένας σκύλος που θα ζήσει στριμωγμένος σε μια μικρή αυλή, δεμένος για πάντα. Ποιος θα πει την ιστορία σου; Πάντοτε θα υπάρχουν άλλες, πιο δύσκολες ιστορίες. Σ είχα δει κι εγώ μικρό σκύλο, πριν καιρό. Είσαι τριών χρόνων το ξέρεις; Δεν το ξέρεις. Στενοχωρήθηκα που σου ‘χαν φερθεί έτσι τότε. Θα μπορούσα ίσως να σ’ είχα σώσει. Αλλά δεν έκανα κάτι. Δεν πήγα να τους μιλήσω.  Δεν ήθελα να μπλέξω. Ήδη είχα τα δικά μου. Γιατί ξέρεις. είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος.

Ναι, μπορεί να γεννηθείς άνθρωπος. Να