Ευθανασία στον μικρό μου αδερφό, που έτυχε να είναι σκύλος…

*Ευθανασία: Ο ανώδυνος θάνατος – εμπεριέχει ωστόσο και την έννοια του ένδοξου, καλού θανάτου.

*Ανά την υφήλιο: Πριν από ένα μήνα, και πέμπτη πολιτεία στις ΗΠΑ νομιμοποιεί την ευθανασία ανθρώπων. Συζητείται στα κοινοβούλια σύγχρονων κρατών της Ευρώπης. Παρακάμπτεται σε κοινοβούλια άλλων…

*Για την Εκκλησία, που πιστεύει στην αθανασία της ψυχής, στην ανάσταση του σώματος, στην αιώνια προοπτική και πραγματικότητα, στους πόνους ως «στίγματα

του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι ημών», στις δοκιμασίες ως αφορμές και ευκαιρίες σωτηρίας, στην δυνατότητα ανάπτυξης κοινωνίας αγάπης και συμπαραστάσεως μεταξύ των ανθρώπων, κάθε θάνατο πού αποτελεί αποτέλεσμα ανθρωπίνων αποφάσεων και επιλογών – όσο «καλός» και αν ονομάζεται – απορρίπτει την ευθανασία («δικαίωμα στο θάνατο») ως «υβριν» κατά του Θεού.

Δεν είχε στόμα ανθρώπινο να μου το πει. Μόνο μουσούδα. Τα μάτια του, όμως, το φώναζαν: «Κάνε κάτι για μένα. Γιατί δεν μπορώ να περπατήσω;».

Την τελευταία του βραδιά προσπάθησε να σηκωθεί. Δεν μπορούσε. Έδωσε κι επίσημα την έγκριση του. Μας κοίταζε στα μάτια. Έκατσε. Νιώθω και ότι ντρεπόταν. Όπως και νά” χει, δεν θα τον αφήναμε να υποφέρει. Στο κτηνιατρείο χαμογελούσε. Κανείς δεν θα με πείσει ότι δεν χαμογελούσε…

Τα δύο πίσω πόδια του Ορφέα αποδυνάμωναν με το πέρασμα των τελευταίων μηνών. Πλησίαζε τα 15 έτη, και η καρδιά του για ενάμιση χρόνο υποβοηθείτο με φαρμακευτική αγωγή.

Ναί, ο Ορφέας ήταν σκύλος. Και μέλος της οικογένειας. Όμως πάντα έδινε αγάπη – μα σχεδόν ποτέ δε ζητούσε. Όπως ελάχιστοι άνθρωποι…

Νιώθω περήφανος για την ωριμότητα της οικογένειας του.

Μεγάλωσα, ωρίμασα μαζί του. Από την μετεφηβική μου ηλικία μέχρι προχθές…

Που μου τον έδωσαν, μόνιμα κοιμισμένο πια, σαν μεγάλο λούτρινο ζώο. Που τον έθαψα, γιατί ήθελα, εγώ ίδιος, να τον φροντίσω μέχρι το τέλος.

Και που θα ήθελα, στο άμεσο μέλλον, αυτό να μπορούσα να το κάνω και για δικό μου άνθρωπο…

Μα, για το δικό του -και μόνο- καλό…

*Follow on Twitter: @VagLiak