Δημοψήφισμα: Από δημοκρατική θέση αρχής …άλμα στο κενό!

Το έχω γράψει εδώ αλλά χωρίς αναφορά στο όνομα του συνομιλητή. Ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, αεί εξ απορρήτων συνομιλητής και σύμβουλος του πρωθυπουργούΑλέξη Τσίπρα, τον Ιούλιο του 2013, στο περιθώριο των εργασιών του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, μου είχε πει: «θα κάνουμε δημοψήφισμα για το μνημόνιο,

Όπερ σημαίνει ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν λαγός από το καπέλο ή άσος από το μανίκι, που επιστράτευσε την τελευταία στιγμή ο κ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης . Δεν ήταν καν το πυρηνικό όπλο που φαντασιώνεται ο κ. Ν. Φίλης και τινές εκ των συριζαίων, που εναγωνίως αναζητούν επιχειρήματα προκειμένου να δικαιολογήσουν μια ενέργεια που από θέμα αρχής κατέληξε σε αυτοκαταστροφικό άλμα στο κενό.

Επίσης στην ίδια συζήτηση, εν τη ροή του λόγου, και σε ερώτησή μου για το ενδεχόμενο δραχμής, εκφράστηκε άκρως απαξιωτικά για πρόσωπο που κινείτο στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και αποτελεί διαπρύσιο κήρυκα τη επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα.

Πιστεύω βασίμως ότι ηγετική ομάδα που διαμορφώνει την πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι θιασώτες της δραχμής, αλλά ούτε και ένθερμοι οπαδοί του. Είναι «χαλαροί» ευρωπαϊστές , με τις ιδεολογικές τους κεραίες να επεκτείνονται και στον χώρο της Λατινικής Αμερικής, με αναφορές στον Τσάβες και τον Λούλα…

Κάτι παρόμοιο, αλλά και πιο ευρύ, συμβαίνει βέβαια στον υπόλοιπο οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνηση. Το κόμμα καθόλου δεν εμπλουτίσθη με νέο δυναμικό ώστε να αντανακλά την ραγδαία αύξηση της εκλογικής του βάσης. Η οργανωτική του διάρθρωση αντανακλά το κόμμα του 4%, υπάρχουν ορθόδοξοι κομμουνιστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, καταστασιακοί, ριζοσπάστες οικολόγοι – όλες σχεδόν οι εκφράσεις του τόξου της Αριστεράς. Οσο για την κυβέρνηση υπάρχουν εκτός τη ηγετικής ομάδας, πασόκοι αλλά και η ΚΝΕ του 70 , που αποτελεί σχεδόν το ήμισυ της κυβέρνησης.

Αυτό είναι το άμεσο περιβάλλον με το οποίο διαλέγεται ο πρωθυπουργός. Ο ίδιος πορεύτηκε αρκούντως προστατευμένος: Αναπτυγμένος στο θερμοκήπιο των εύκολών σχολικών καταλήψεων επί ΠΑΣΟΚ, όπου η όποια κινητοποίηση προσπόριζε «αγωνιστικές» περγαμηνές χωρίς να καταβάλλεται το ελάχιστο κόστος. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ όταν κατέρρεε ο υπαρκτός «Σοσιαλισμός», έγινε κατ΄ απονομής από τον Αλέκο Αλαβάνο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι παραστάσεις του για τον σύγχρονο κόσμο διαθλούνται μέσα από το πρίσμα κάποιας αριστερής ιδεολογίας, χωρίς καθαρή αποτύπωση της πολυπλοκότητας του σύγχρονου κόσμου.

Εξ αυτού, κάποτε που έκλεισε το χρηματιστήριο είπε το μνημειώδες «και τι έγινε αν έκλεισε δυο μέρες το χρηματιστήριο» (προφανώς το χρηματιστήριο είναι μόνο για τα αιμοδιψή καπιταλιστικά γεράκια, και όχι για τις επιχειρήσεις οι οποίες εκεί αρδεύουν χρήμα , επιχειρήσεις που έχουν να πληρώσουν εργαζόμενους). Εξ’ ου και η ρήση του στη Βουλή «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή γιατί δοκιμάστηκε και ξαναστήθηκε στα πόδια της» (ρήση που προδίδει έλλειψη ενημέρωσης για τα προβλήματα που την ταλανίζουν ακόμη την πολύπαθη χώρα από κείνη τη χρεοκοπία). Εξ ου και η πρόσφατη αντίδραση σε συνομιλητή του «αυτοί που μας ψηφίζουν δεν έχουν καταθέσεις στις Τράπεζες», (λες και οι τράπεζες το μόνο που κάνουν είναι να φυλάνε τις καταθέσεις των πλουσίων)…

Θεωρώ ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε τις αγνότερες των προθέσεων, μεταπολιτευτικά τουλάχιστον. Αλλά κατά τη γνωστή ρήση, που έχει γίνει κλισέ, ο δρόμος προς την κόλαση , είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Η προαναφερθείσα ελλιπής αποτύπωση της σύγχρονης πραγματικότητας, αντανάκλασε και στη διαπραγμάτευση. Απέναντι τους δεν είχαν εκπροσώπους θεσπισμένων οργανισμών με καταστατικές δεσμεύσεις, ούτε εκπροσώπους συγκροτημένων κοινωνιών , που σαφώς κινούνται πλέον στη νεοφιλελεύθερης απόχρωσης ιδεολογία που έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο, μετά την κατάρρευση του ανατολικού. Απέναντί τους έβλεπαν να έχουν μόνο δυνάστες, κατακτητές, καταπατητές των λαϊκών δικαιωμάτων, πεινασμένα αρπακτικά του λαμπρού ελληνικού τοπίου, Αττίλες έτοιμους να κατασπαράξουν τη μικκρή μας χώρα.

Αυτή η πολιτική αμβλυωπία τους οδήγησε να υπρβάλουην το ειδικό μας βάρος και να φαντασιώνονται ότι θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν με τον τρόμο. Τον τρόμο τηςευρωζώνης μήπως με την αποχώρηση της Ελλάδας, αποσυντεθεί εις τα εξ’ ων συνετέθη, τον τρόμο της Αμερικής μήπως χάσει το δυτικό προπύργιό της, σε καιρούς που ο αραβικός κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό ενώ η επικράτηση του ISIS αναγγέλλει την έλευση ΄ενός νέου αιμοσταγούς μεσαίωνα στη Μέση Ανατολή.

Αυτή η αμβλυωπία, η λειψή κουλτούρα, και το τραύμα μιας μεγάλης ήττας δεκαετίες πριν, τους δήγησε να δαιμονολογήσουν για τους αντιπάλους στο εσωτερικό, και να μιλούν για γερμανοτσολιάδες, ραγιάδες, μερκελιστές, Τσολάκογλου.

Τελικά τίποτε δεν έγινε, το ευρώ λίγο κλονίστηκε, το ίδιο και τα διεθνή χρηματιστήρια σε Ασία και Αμερική, ο πλανήτης δεν ήρθε άνω κάτω από την ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας, και το πυρηνικό όπλο των κ. Στρατούλη, Φίλη και άλλων ,έπαθε αφλογιστία. Την ίδια στιγμή εκείνοι στους οποίους προσέβλεπαν ως πυροδότες του, οι ηγεσίες Κίνας και Ρωσίας, συστήνουν στην κυβέρνηση να παραμείνει στην ευρωζώνη – βλέπεται μόνο ως μέλη της μας χρειάζονται.

Ετσι, μια σωστή θέση αρχής, να αποφασίζει ο λαός για την μοίρα του, υπήρχε ως αρχή αλλά ως απόφαση ελήφθη στο γόνατο: μέσα στο γενικό πλαίσιο που διεξάγεται,(με capitalcontrols και κλειστές τράπεζες, με τον σύντομο χρόνο διεξαγωγής και αφού έχει τελειώσει το πρόγραμμα χρηματοδότησης – τι έκαναν τόσους μήνες ξέρουμε: τετράμηνο σώου του Γιάνη) , με ακυρωμένο ερώτημα, στο μέτρο που απεσύρθη η πρόταση των δανειστών…

Η σωστή αυτή θέση αρχής κατέληξε να είναι άλμα στο κενό…