Χριστούγεννα 2016 VS Χριστούγεννα 2046

«Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».

Νίκος Καζαντζάκης

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2046, κάπου στην Ελλάδα παραμονές πρωτοχρονιάς.

Ένας σαραντάρης αναπολεί τα παιδικά του χρόνια, τα γιορταστικά του βιώματα, και μια πλημμυρίδα σκέψεων κι αξέχαστων εικόνων γεμίζει χρώμα και ενέργεια το μυαλό του, την ψυχή του. Η σύγκριση με το σήμερα όμως αναπόφευκτη και αδυσώπητη. Του μαυρίζει την καρδιά.

«Πώς καταντήσαμε έτσι;» μονολογεί θλιμμένος. «Έφηβος ήμουν ή σχεδόν έφηβος, αμούστακος, αλλά είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι και να αντρεύω. Αξέχαστα χρόνια τότε, ανέμελα. Τα σκέφτομαι και διηγώντας τα κλαίω και οδύρομαι. Πέρασε ο καιρός, αλλάξανε τα δεδομένα, τί κρίμα. Και τα σοφά λόγια του Καζαντζάκη περί συνέχισης της ιστορικής μας μνήμης γίναν κουρελόχαρτα, σκόνη και θρύψαλα.

Πού είναι η διατήρηση της Παράδοσης ρε; Θυμάμαι τα δικά μας Χριστούγεννα 30 χρόνια πριν, τα ξέγνοιαστα, τα αγνά, τα άδολα. Όχι όπως τώρα, που σαν σε φουτουριστικό φιλμ γίνονται όλα ωμά, μηχανικά και αστραπιαία, δίχως συναίσθημα, δίχως ψυχή. Τότε ήταν όλα διαφορετικά, κάργα αθώα ρε φίλε:

2016: Κάλαντα λέγαμε με βροντερή φωνή και με τα μεταλλικά μας τρίγωνα ανά χείρας σε απειροελάχιστα σπίτια συγγενών και φίλων ΜΟΝΟ, πάντα υπό την άγρυπνη επίβλεψη κάποιου μεγάλου, ενίοτε και περισσοτέρων. Πολλές φορές και με τη διακριτική εποπτεία μυστικού ντετέκτιβ ή/και αστυνόμου της Ασφάλειας. Για να μην μας ληστέψει, βιάσει, σκοτώσει ή προπηλακίσει κάποιος άγνωστος, ανώμαλος, κάποιος serial killer που η παγκοσμιοποίηση έφερε στη διπλανή μας πόρτα. Παραδοσιακά πράγματα, όχι αστεία. Αυστηρά με το αυτοκίνητο του μπαμπά ,και όχι με τα πόδια, πηγαίναμε σε 5 έως 10 επιλεκτικά το πολύ σπίτια, γεμάτοι περηφάνια, χαμόγελα και βαθιά πίστη ότι τηρήσαμε στο ακέραιο το αγνό έθιμο, διάολε. Απλά, όμορφα και κυρίως άκρως παραδοσιακά.

2046: Ενώ τώρα τί; Ούτε τρίγωνα, ούτε σπίτια συγγενών, ούτε τίποτα. Κάλαντα λέει το κάθε παιδί στους γονείς του κατ’ ιδίαν το πρωί στο σαλόνι, ενώ στους 5 με 10 συγγενείς που κάποτε τα τραγούδαγε δια ζώσης, τα ψάλλει λόγω εγκληματικότητας και καθολικής κοινωνικής αλλοτρίωσης, εξ αποστάσεως, μέσω Live μετάδοσης ή Facetime στο Facebook ή μέσω Skype. Κι εκείνοι δίνουν το χαρτζιλίκι μέσω Vivawallet ή με Bitcoins ή με E-banking στους E-λογαριασμούς μας.

2016: Πιστοί στις παραδόσεις παντού και πάντοτε τότες ρε φίλε. Με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες να αποτελούν προμετωπίδα της συνέχισης της ιστορίας και θεσμοθέτησης των ριζών μας. Βέβαια δεν τα παρασκευάζαμε μόνοι μας, διότι μπελάς τώρα να βουτάς μέσα σε ζύμες και αλεύρια. Ήμασταν αστοί να πάρει και επ’ ουδενί δεν λερώναμε τα χέρια μας με σπορέλαια και ζάχαρες. Γιατί να μοσχομυρίσει άλλωστε το σπίτι με κανέλλα και μέλι; Ποιος ο λόγος τα ρούχα μας να τσικνίσουν με μυρωδιές της γιαγιάς, ευλογημένες; Τα αγοράζαμε κύριοι με 6-16 ευρά το κιλό και καθαρίζαμε. Νέτα σκέτα και το έθιμο ζούσε εις τους αιώνες των αιώνων, άσπιλο και αμόλυντο. Το ίδιο και με τις βασιλόπιτες. Από αρτοποιεία, ζαχαροπλαστεία, ακόμα και από κάβες οινοπνευματωδών ή και βενζινάδικα σε προσφορά, με 10 γεμίσματα ρεζερβουάρ. Ελληνικά, νοσταλγικά και άκρως παραδοσιακά.

2046: Ενώ τώρα τί; Μέλι με ΦΠΑ 24, 54 ή και 104% δεν παράγει κανείς και οι μέλισσες άλλαξαν χώρα, ωσάν τα αποδημητικά πουλιά. Όλοι οι απανταχού μελισσοκόμοι την έκαναν για Μάλτα μεριά, ώστε η δουλειά και το ξεκώλωμά τους να μην πηγαίνουν στη μαύρη τρύπα του ατέρμονου χρέους. Να τους μένει και τίποτα στην τσέπη, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Το ίδιο ισχύει με τους αλευροπαραγωγούς, τους κανελλοπαραγωγούς, και γενικά με όλους όσους έχουν διάθεση να παράγουν χωρίς το κράτος, να τους τιμωρεί με σκληρό μαστίγωμα και αχαλίνωτο, ασάλιωτο σεξ, για αυτή τους τη διάθεση. Οπότε τέρμα τα μελομακάρονα του φούρναρη, τέρμα τα ζαχαροπλαστεία, τέρμα όλα. Μόνο εισαγόμενα στο supermarket από Βολιβία, Βενεζουέλα ή από Κίνα με αγάπη.

2016: Μνημόνιο τότε.

2046: Μνημόνιο και τώρα.

Το μόνο πράγμα που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο, για να μας θυμίζει την ταυτότητα, το πυόν, την προσωπικότητα, την ηθική σταθερότητα, το παρελθόν και την καταγωγή μας. Ας το έχει ο Θεός καλά».

Καλές γιορτές, ελληνικές και πάντα παραδοσιακές, τρομάρα μας. «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις» έλεγε ο μέγας Ελύτης. Μήπως να προβληματιστούμε όλοι; Ξεχνάμε τόσο εξόφθαλμα και επιτηδευμένα ότι οι λαοί, για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάζουν πίσω..