Ακίνητο πανί, ιπτάμενο χαλί…

Πατατάκια και νάτσος που κολυμπούν, πνίγονται σε αυτό το πορτοκαλί διαβολότυρο, στο καπάκι παγωμένες μπύρες ή ανθρακούχα ηδύποτα με ή άνευ αλκοόλ.

Ο χειμώνας δεν έχει πολλά χρώματα, ούτε καν πρασινοκόκκινα καρπούζια, μα τον καταδικάζεις για τις αγκαλιές που έτσι ντυμένες στα μάλλινα και τα αδιάβροχα πανωφόρια, ψάχνουν τσιμέντα για να στριμωχτούν και μοιραία χάνουν κάτι από τις σκοτεινές, τις ύποπτες κοιλάδες του δικού μας φεγγαριού.

Υπάρχουν μαγικά ιπτάμενα πανιά;

Πού είναι οι κα(β)ουρότρυπες των ονειροπόλων;

Αν ήταν γυναίκα, θα ήταν, περίπου, στα 105 της, όμως ακόμη

ερωτοτροπούμε μαζί της, θωπεύουμε τα κάλλη της, λίγο να σου ξεφύγει και να την αγγίξεις (με το νου) παίρνει θάρρος, μπαινοβγαίνει στα πιο πρόστυχα, ανείπωτα όνειρα, μασκαρεμένη στους πιο μεθυστικούς, όμως, μισερούς έρωτες.

Στα νιάτα της, εκείνα τα χρόνια που τα κοριτσόπουλα δεν φορούσαν στενά καυτά σορτς, πρωτοξεκινούσε τα θορυβώδη βήματά της, και τότε, μόλις ψιλοβράδιαζε στην πλατεία Συντάγματος, έπαιρνε τα παρθένα και ανίδεα βλέμματα πάνω σε μαγικά ασπρόμαυρα και βουβά ταξίδια.

Ένα σωρό διαφωνίες, για το «ποιόν και το ήθος της», έκαναν περισσότερα μάτια να χοροπηδούν λάγνα, πάνω στο τεντωμένο πανί της.

Ναι, μιλάμε για τον κινηματογράφο και την ίδια περίοδο ήταν τα κουνούπια, οι φωνόγραφοι και τα γυναικεία τρανσπαράν, εκείνα τα διάφανα ρούχα που άφηναν το κάτι τις να φανεί λιγάκι παραπάνω. Αυτά κλόνιζαν το ήθος, εκείνης της «καθώς πρέπει» κοινωνίας στην αρχή του εικοστού αιώνα.

Λίγα χρόνια μετά και συναντάμε τα σινεμά πιο σοβαρά και οργανωμένα, σε κάθε γειτονιά, βαφτισμένα, το κάθε ένα, με το δικό του όνομα.

Τότε πια τον είχαν αποδεχθεί όλα τα αθώα και απονήρευτα μάτια του κοινού, όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που βρήκαν νέα χούγια, και έμαθαν να λατρεύουν το μπανιστήρι.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, περίπου 200 θερινοί έκαναν τις προβολές τους σε Αθήνα-Πειραιά, η τηλεόραση ήταν καινούριο φρούτο, υπήρχαν 3000 ασήκωτες συσκευές και οι εφημερίδες πολλαπλασίαζαν τουλάχιστον επί οκτώ, την κάθε μια. Έτσι το νούμερο των τηλεθεατών πλησίαζε σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τις 24.000!

Οι επόμενες δεκαετίες εξολόθρευσαν κινηματογράφους και από τις ομαδικές προβολές περάσαμε στη θλιβερή μοναχικότητα των λαπ-τοπ και στη σχεδόν μηδενική ανάγκη για μολύβια και μελάνια.

Κάποιοι βιάστηκαν, μίλησαν για το σελιλόιντ που ψόφησε πια, έκαναν μνημόσυνα και κηδείες στους κινηματογράφους και έθαβαν βαθιά τους ξεσκέπαστους θερινούς.

Έλα που σήμερα, όσοι θερινοί γλύτωσαν και δεν έγιναν πάρκινγκ ή πολυκατοικίες, ξανασκορπούν ασύστολα συγκινήσεις, οι ώριμοι άνθρωποι τις κουβαλούν από τα μικρά τους και ξεθάβουν εύκολα ένα τσουβάλι μυριστές μνήμες. Όσο για τις πιο άγουρες γενιές, μάλλον άθελά τους, βάζουν τον ίδιο, ελληνικό σπόρο στο αίμα τους.

Ένας τέτοιος χώρος, μυστικός αλλά ταυτόχρονα γνωστός σε όλους τους μυημένους των νοτίων προαστίων, είναι και ο δημοτικός θερινός του Μοσχάτου.

Το σινέ “Κήπος” έρχεται από τα μέσα τις δεκαετίας του 1960, από τους μεγαλύτερους εκείνη την εποχή, με άδεια λειτουργίας 900 καθισμάτων! Και σίγουρα δεν θα τον βρείτε μέσα στα must για τους τουρίστες!

Μηχανή προβολής παλιά, ένα θηρίο ανήμερο, που βρυχάται και ξεσηκώνει τους θεατές του. Κάθε βράδυ σχεδόν γεμίζει με γνωστά πρόσωπα. Και με 5 ευρώ σε ταξιδεύει ο καπετάνιος ετούτου του ακίνητου αστρόπλοιου, ο Σωτήρης Βανικιώτης ο προβολατζής, δηλαδή ο μηχανικός της καμπίνας.

Κάθεται στα ψηλά και καμαρώνει γνωστούς και άγνωστους πελάτες, και ενώ οι γειτόνοι ψιλοπαραπονιούνται για το θόρυβο από το ποδοβολητό των φιλμ, είναι από την άλλη ο κοσμάκης, όλοι εμείς, που χορταίνουμε τη δροσιά, την ταινία και τον ουρανό. Άσε που κάνει και το κέφι του, παλιός ραδιοερασιτέχνης ο Σωτήρης, δεν χάνει την ευκαιρία να πιάσει το μικρόφωνο και να μιλήσει στο κοινό του: “..καλωσορίσατε σε λίγο ξεκινάμε, …σας παρακαλώ μην φύγετε ακόμη η προβολή δεν τελείωσε… καληνύχτα φίλοι, καλή σας ξεκούραση…”.

Μικρά νησιά, οάσεις μέσα στην πόλη, αυτά είναι τα θερινά, που δεν έπαψαν ποτέ να ανανεώνουν την ελπίδα της φαντασίας, σαν να απλώνουν ένα σχοινί και να τραβούν τους ορεξάτους στα μυστικά περάσματα των μακρόσυρτων κοιλάδων της σελήνης, ξέρετε τώρα, εκεί που ήταν οι εξωγήινοι πριν μετακομίσουν στα βιαστικά!

Κρίμα που δεν μιλούν τα δέντρα εκεί κάτω στον θερινό του Μοσχάτου, μια θεόρατη χαρουπιά φυτεμένη από τις πρώτες προβολές, κάπου στο μακρινό 1965, έχει δει, ξέρει απ’ έξω όλες τις ταινίες.

Αυτή κι αν έχει ακούσει τις περίφημες ερωτικές εξομολογήσεις του ηλιόσπορου και του πασατέμπου.

Το τεντωμένο πανί του θερινού γίνεται ιπτάμενο χαλί και σβήνει έστω και για λίγο, χρέη, υποχρεώσεις και καυτά μνημονικά…

Όσο πιο παλιό το φιλμ, τόσο περισσότερο ιδρώτα είχε για να γίνει, όσο πιο μοντέρνο και χρωματιστό, πιο εύκολο το ψέμα του.

Εσείς δεν έχετε παρά να διαλέξετε δρόμο, το μονοπάτι για να διακτινιστείτε και να πατήσετε σε έναν άγνωστο πλανήτη!