Αυτούσια αλλά και φερμένη στο «σήμερα», μια Δεσποινίδα Τζούλια που συναρπάζει…

Τη «Δεσποινίδα Τζούλια», ένα ακόμη έργο – σταθμό του εμβληματικού συγγραφέα Αύγουστου Στρίντμπεργκ μας «συστήνει εκ νέου» η σκηνοθέτις Λίλλυ Μελεμέ στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου.

Με μια πιο «φρέσκια», ευρηματική σκηνοθεσία, το κόσμημα – ψυχογράφημα του Στρίντμπεργκ που καταπιάνεται με τη συνεχή μάχη των δύο φύλων, την εναλλάξ επιβολή εξουσίας μεταξύ τους, τον έρωτα, μα και την πάλη των τάξεων, αποδίδεται από την εκπληκτική Μαρία Κίτσου ως Τζούλια που θέλει να ξεφύγει από τα στεγανά και όριά της, απέναντι στον Ορέστη Τζιόβα ως υπηρέτη Ζαν που επιζητά την απόδραση από τη μιζέρια και τη ρουτίνα και στοχεύοντας στην κοινωνική καταξίωση. Το κάδρο συμληρώνει η Αμαλία Αρσένη.

Μην ξεχνάμε ότι ο Στρίνμπεργκ τοποθετεί τη δράση του έργου καλοκαίρι, μια νύχτα του οποίου οι αλήθειες «πέφτουν στο τραπέζι» προς αναθεώρηση.

Αισθησιασμός, τα «πρέπει», τα «θέλω», όλα τους συναντώνται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων, όπου μόνο ένας από τους δύο μπορεί να κερδίσει. Μια σύγκρουση γυναίκας – άνδρα και μιας νόθης αχόρταγης αριστοκρατίας που ξεπέφτει, έναντι μιας διψασμένης λαϊκής τάξης που επέρχεται αδίστακτη…

Η Δεσποινίς Τζούλια αναζητά διέξοδο από την κληρονομιά που κουβαλά και η Κίτσου -πάνω στο εξόχως λειτουργικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά- κινείται με μαεστρία συστήνοντάς μας την ηρωίδα που φέρεται χωρίς να αποτιμά προηγούμενες κινήσεις της, ενδιαφερόμενη μόνο για την επόμενη.

Σε ότι με αφορά, δεν θυμάμαι τόσο ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην συγκεκριμένη περσόνα, η ιστορία της οποίας έχει σφραγίσει τα παγκόσμια θεατρικά πράγματα…

Σπεύσατε…

*Follow on Twitter: @VagLiak