Oι πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα ψεύδονται ή είναι αφελείς

Το ελληνικό δημόσιο χρέος απασχολεί τον δημόσιο λόγο εδώ και 30 χρόνια και, τα τελευταία πέντε, αποτελεί μείζον θέμα όχι μόνο της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής, αλλά και της ευρωπαϊκής και, κατά συνέπεια, ολόκληρου του πλανήτη.
Το ελληνικό χρέος συμβάδιζε, σε γενικές γραμμές, με την πορεία του χρέους που είχαν όλες οι δυτικές χώρες, μέχρι τη στιγμή που έσκασε η φούσκα των ενυπόθηκων δανείων και η πτώση της Lehman Brothers

στις ΗΠΑ. Μετά από αυτή τη διακλάδωση της παγκόσμιας οικονομίας, το ζήτημα του δημοσίου χρέους, όχι μόνο του ελληνικού αλλά και των δυτικών χωρών, θα επιστρατεύει τον πολιτικό λόγο μέχρι κάποιος να δώσει τη σωστή λύση.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας αναγνωρίζουν το πρόβλημα χρέους και κάθε μία προτάσσει τη δική της μεθοδολογία για τη βιωσιμότητά του. Ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με το συγκεκριμένο ζήτημα σε επίπεδο γνωμάτευσης και συνταγογραφούμενης φαρμακευτικής αγωγής. Το δημόσιο χρέος και δη το ελληνικό, δεν μπορεί να προσεγγιστεί με όρους θνησιμότητας (βιώσιμο – μη βιώσιμο), αλλά με όρους διαχειρίσεως.

Το πολιτικό σύστημα αφήνει να εννοηθεί, ίσως και μωροπρεπώς να πιστεύει, ότι το ζήτημα υπόκειται στην διαχειριστική διάθεση της Γερμανίας και της Ευρωζώνης, εν γένει. Όμως εδώ, τίθενται κάποια αμείλικτα ερωτήματα.
Ποιος εγγυάται στη Γερμανία ότι η διαχείριση του ελληνικού χρέους ή η μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί, δεν θα αποτελέσει πρόπλασμα ή θέσμιση μίας πρακτικής, που θα βρει εφαρμογή αύριο στο ζήτημα του ιταλικού, για παράδειγμα, χρέους;
Ποιος εγγυάται στη Γερμανία ότι σε μερικά χρόνια δεν θα προστρέξει στην ίδια «φαρμακευτική αγωγή» η Ισπανία και, στο βάθος, ακόμη και οι ΗΠΑ;

Ποιος εγγυάται στους Κινέζους, Άραβες και Ιάπωνες κατόχους αμερικανικών ομολόγων, ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι προπέτασμα καπνού του δυτικού κόσμου για μία συνολική αναδιάρθρωση του παγκοσμίου δημοσίου χρέους;

Εφόσον η χώρα μας είναι το παγκόσμιο πειραματόζωο, τότε μήπως όλη η συζήτηση για το δημόσιο χρέος της είναι οδοδείκτης για τη «χειραφέτηση» του αμερικανικού δημόσιου χρέους, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο;
Εάν συμβαίνει αυτό, η Γερμανία πολύ δύσκολα θα υποκύψει στις ελληνικές λογικές και δίκαιες απαιτήσεις για διαγραφή μέρους του χρέους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως. Και ίσως γι’ αυτό τόσο καιρό να μη θέλει να δοθεί οριστική λύση στο μείζον αυτό πρόβλημα.

Θα πρέπει, ενδεχομένως, στο προσεχές μέλλον να έρθουμε αντιμέτωποι, ως χώρα, με την παραδοχή, ότι η καγκελάριος Μέρκελ, ίσως να μην έχει την εξουσιοδότηση από τις γερμανικές ελίτ να προχωρήσει, ακόμα και αν το ήθελε, στη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους, για τους λόγους που προαναφέραμε.
Εν κατακλείδι, ψεύδονται οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες ή είναι αφελείς, όταν στο δημόσιο λόγο τους, οριοθετούν το ελληνικό πρόβλημα ως αμιγώς ευρωζωνικό, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους, το βεληνεκές του πανεπόπτη οφθαλμού του G20;

Ψηφίζοντας αύριο ως έλλογοι πολίτες, θέλουμε από τις πολιτικές ηγεσίες να δώσουν λύση -και μάλιστα άμεσα- στο βραχνά του χρέους. Δεν εξουσιοδοτούμε καμία πολιτική ηγεσία στο όνομα του λαού να διαπραγματευθεί έμμεσα και υπόρρητα το δημόσιο χρέος των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, πόσο δε μάλλον, των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής!

Να θυμόμαστε, ότι η πολιτική δεν παράγει πολέμους. Τους πολέμους τους παράγει πάντα η οικονομία, οπότε μήπως είναι καιρός να αναδιαρθρώσουμε τις αλήθειες μας ως λαός και πολιτικές ηγεσίες, πριν αρχίσουν οι… ανακοινώσεις από τα ακριτικά νησιά Σενκάκου αυτή τη φορά;