«Mαμά, το σχολείο μου πέθανε»

Σε ένα tweet της, μια έφηβη από το Κονέκτικατ, λέει ότι η μητέρα της, συγκλονισμένη με το νέο μακελειό στο σχολείο του Σάντι Χουκ, τη συμβούλεψε να πέσει στο πάτωμα και να παριστάνει τη νεκρή, εάν κάποιος ένοπλος εισβάλλει μια μέρα στο σχολείο της. Σκέφτηκα πως όταν ήμουν παιδί, έπαιζα «τον πεθαμένο» στη θάλασσα με την αδερφή μου, έτσι ώστε να νικάμε τη βαρύτητα και να μπορούμε για λίγο να επιπλέουμε στο νερό. Αυτό όμως, ήταν το παιχνίδι μας και όχι η αυτοπροστασία μας από τη βαναυσότητα κάποιου μανιακού πιστολέρο που μια μέρα θα άρπαζε

ένα όπλο και θα έμπαινε σε ένα σχολείο, για να αφαιρέσει τη ζωή μιας ολόκληρης τάξης μικρών παιδιών, αφού πρώτα είχε κόψει το νήμα της ζωής της γυναίκας που τον έφερε στη ζωή.

Τι όπλισε το χέρι του εικοσάχρονου νεαρού, Άνταμ Λάνζα που σκότωσε είκοσι μικρά αγγελούδια και 6 ενήλικες για να στρέψει κατόπιν την κάννη στον εαυτό του; Οι γείτονές του θυμούνται το δράστη και αυτόχειρα σαν ένα ασυνήθιστα ήσυχο παιδί, που κουβαλούσε συνήθως μαζί του μια μαύρη τσάντα. Στην τάξη των Αγγλικών καθόταν πάντα κοντά στην πόρτα για να μπαίνει και να βγαίνει με ευκολία και χωρίς κανείς να τον αντιλαμβάνεται. Χλωμός, ψηλός, αδύνατος, ο Άνταμ Λάνζα περπατούσε μέσα στο σχολείο, στο Νιούταουν του Κονέτικατ, με τα χέρια του κολλημένα στα πλευρά του και τα στυλό στην τσέπη του κοντομάνικου πουκαμίσου του, που πάντα το φορούσε ανοιχτό: έτσι τον θυμούνται οι συμμαθητές του. Ωστόσο, σύμφωνα με αμερικανικά Μέσα, αν κάποιος τον πλησίαζε λίγο περισσότερο και συναναστρεφόταν για καιρό μαζί του, θα μπορούσε να πει με σιγουριά ότι ο Άνταμ έμοιαζε με «ωρολογιακή βόμβα» έτοιμη να εκραγεί.

Και αυτό γιατί ο μακελάρης του Κονέκτικατ έπασχε από το σύνδρομο Asperger, που συνήθως χαρακτηρίζει τα άτομα με υψηλής λειτουργικότητας αυτισμό. Ένας Αυστριακός παιδίατρος, ο Δρ. Ηans Asperger ανακάλυψε το σύνδρομο για πρώτη φορά το 1944, όταν παρατήρησε ότι τέσσερα αγοράκια που ήταν ασθενείς του παρουσίασαν «ιδιοσυγκρασιακή, περίεργη συμπεριφορά.» Ωστόσο, είπε πως τα παιδιά με το σύνδρομο που φέρει το όνομά του «δε ζουν στον κόσμο τους. Απλά ζουν στον κόσμο με το δικό τους τρόπο. Είναι άτομα που δυσκολεύονται να αναπτυχθούν κοινωνικά, γιατί ο τρόπος που μπορεί να πλησιάζουν τους συνομήλικούς τους είναι ενίοτε πολύ ενεργός και περίεργος, κάνοντάς τους συχνά αντικείμενο κοροϊδίας στον περίγυρό τους. Εμφανίζουν κινητική αδεξιότητα, υπερβολική ευκολία στην προσπάθειά τους να αποστηθίσουν κάτι και, παρόλη την υψηλή τους νοημοσύνη, συχνά δυσκολεύονται να αναπτύξουν κριτική σκέψη. Μερικές φορές, μάλιστα, μπορεί να γελούν ενώ μιλούν για κάτι θλιβερό, ενώ πάσχουν από διάσπαση προσοχής. Παρόλα αυτά, η έντονη ενασχόλησή τους με ένα αντικείμενο μπορεί να τους βοηθήσει πολύ να εξειδικευτούν σε αυτό και να πετύχουν στον επαγγελματικό τομέα.» Πιθανολογείται ότι προσωπικότητες όπως ο Μότσαρτ, ο Αϊνστάιν, η Μαρία Κιουρί, ο Νεύτωνας, ο Αβραάμ Λίνκολν παρουσίαζαν το σύνδρομο Asperger. Aπό τους νεότερους, λέγεται ότι πάσχουν από το εν λόγω σύνδρομο, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να μείνουν στην ιστορία για τα επιτεύγματά τους.

Τι γινόταν στο μυαλό του Άνταμ Λάνζα; Τι μπορεί να όπλισε το χέρι ενός εικοσάχρονου νεαρού και να θέρισε με τις σφαίρες του μια ολόκληρη τάξη; Και γιατί το δάκρυ του προέδρου Ομπάμα τη στιγμή που δεν είναι σε θέση «να τα βάλει» με το πανίσχυρο λόμπι των όπλων, φοβούμενος το πολιτικό κόστος; Η εταιρεία που κατασκευάζει τα διάσημα πυροβόλα όπλα Καλάσνικοφ στη Ρωσία ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες, ότι κατά το πρώτο εννιάμηνο του 2012 οι εξαγωγές της αυξήθηκαν κατά 60%, με το 83% αυτών των όπλων να προορίζεται για τις ΗΠΑ. Άνω του 34% των Αμερικανών πολιτών κατέχουν όπλα και κάθε φορά που σημειώνεται ένα νέο μακελειό, το θέμα της οπλοκατοχής έρχεται δυναμικά στο προσκήνιο. Και παρόλο που τα όπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες πωλούνται τόσο απλά, όσο τα είδη των σούπερ μάρκετ στη χώρα μας, κανένας Αμερικανός πρόεδρος μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να δώσει ουσιαστική λύση στο πρόβλημα. Όταν κοπάσει ο θόρυβος, όπως και οι παιδικές φωνούλες, όταν στεγνώσει το δημοσιογραφικό μελάνι, ξεχνιέται και η συζήτηση περί οπλοκατοχής.

Όμως, οι συμμαθητές της Olivia, της Josephine, της Ana, του Dylan, της Madeleine, της Catherine, του Chase, της Emilie, του Noah, της Caroline, της Jessica, της Avielle, του Benjamin, της Charlotte, του Daniel, του Jesse, του James, της Grace, της Alison και του Jack-όλοι τους μεταξύ 6 και 7 ετών- δε θα ξεχάσουν. Το σχολείο τους δε θα είναι ποτέ το ίδιο με πριν. Ούτε, όμως, και οι ίδιοι. Εκείνοι θα αλλάξουν σχολείο, για να τους στεγάσει σχολικό συγκρότημα γειτονικής πόλης. Άλλωστε, «το σχολείο τους πέθανε», όπως είπε κλαίγοντας ένας μικρός μαθητής του «στοιχειωμένου» πια «Σάντι Χουκ», πέφτοντας, σοκαρισμένος, στην αγκαλιά της μητέρας του.

Follow on Twitter: @AlexandraChatz