8η Μαρτίου: «37 χρόνια μετά, ημέρα πόνου για εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο»

Όσο έχω φωνή θα το φωνάζω: «Αρνούμαι να γιορτάσω την 8η Μαρτίου, καθιερωμένη ως Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, την ίδια στιγμή που χιλιάδες γυναίκες σε όλο τον κόσμο επιβιώνουν κάτω από τραγικές συνθήκες εξαθλίωσης, διότι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να γλιτώσουν τον πόλεμο και τη δίωξη».

Πριν ένα χρόνο ακριβώς και δεν άλλαξε τίποτα. Έγραψα ένα άρθρο, δημοσιεύθηκε, έλαβε θετικά και αρνητικά σχόλια, αλλά ουδείς κινητοποιήθηκε. Το έστειλα σε γυναικείες οργανώσεις, ζήτησα να με ενημερώνουν για περιστατικά που αφορούν σε κακοποίηση, εγκατάλειψη, βιασμό

γυναικών και έκτοτε, λαμβάνω που και που κάποιο email που αναφέρεται σε εκδηλώσεις, ημερίδες και ομιλίες που αφορούν την γυναίκα. Στην ουσία όμως δεν άλλαξε τίποτα. Καλή η ενημέρωση, αλλά παραμένουν τα ίδια ποσοστά γυναικών που κακοποιούνται καθημερινά σε κάθε γωνιά της γης.

Γυναίκες χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα, παρακαλούν να πεθάνουν για να απαλλαγούν από τον ψυχικό και σωματικό πόνο. Γυναίκες ανήλικες χωρίς ζωή, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς σπίτι, με χαρακωμένες ψυχές, μεγαλώνουν με φόβο και μίσος.

Σαράντα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι στο κόσμο επιβιώνουν εκτοπισμένοι είτε λόγω πολέμου, διωγμού ή φυσικής καταστροφής. Περισσότεροι από τους μισούς είναι γυναίκες και παιδιά.

Συγκλονίζει η μαρτυρία της Μιλντρέν (14 ετών, Αϊτή),

«Η οικογένειά μου έμενε στο Σολίνο πριν το σεισμό. Δεν ήταν τέλεια αλλά είχαμε σκεπή και μπορούσαμε να κοιμηθούμε χωρίς να φοβόμαστε. Στις 12 Ιανουαρίου του 2010 το σπίτι μας καταστράφηκε. Είχαμε χρόνο μόνο να τρέξουμε έξω και στη συνέχεια ανακτήσαμε ότι μπορούσαμε από τα συντρίμμια. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να βρουν χρήματα να νοικιάσουν άλλο σπίτι. Μετά από εκείνη τη νύχτα ζούμε σε έναν καταυλισμό που ονομάζεται Άκκρα.

Μία μέρα βγήκα έξω να αγοράσω φαγητό για τον πατέρα μου. Στο δρόμο ένας άνδρας με ρώτησε που πηγαίνω και μου έδωσε χρήματα να αγοράσω και σε αυτόν φαγητό. Όταν επέστρεψα με το πιάτο του, μου άρπαξε το χέρι και μου είπε πως θα σκότωνε τους γονείς μου αν δεν έκανα ότι ζητούσε. Ήξερα ήδη πως κάποιος από τους φίλους του είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο στον καταυλισμό και ήμουν πολύ φοβισμένη. Μετά με βίασε.

Επέστρεψα σπίτι γεμάτη με ντροπή και φόβο. Δεν είπα τίποτα στους γονείς μου, σκεφτόμουν πως έπρεπε να τους προστατέψω. Λίγες μέρες αργότερα ο ίδιος άντρας με κάλεσε σπίτι του αλλά αρνήθηκα να τον αφήσω να κάνει το ίδιο πράγμα. Το απόγευμα αυτός και οι φίλοι του ήρθαν και απείλησαν την οικογένειά μου. Έπρεπε να πω στη μητέρα μου τι είχε συμβεί. Κανείς δεν κατηγόρησε τον άντρα, αλλά τελικά φύγαμε από τον καταυλισμό και δεν τον ξαναείδα.

Λίγους μήνες αργότερα δεν αισθανόμουν καλά και είπα στη μητέρα μου να με πάει στο νοσοκομείο. Ο γιατρός ντρεπόταν να της πει πως ήμουν 5 μηνών έγκυος. Υπέφερα πολύ στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μέχρι που γέννησα.

Η μητέρα μου πουλάει σαπούνια και ο πατέρας μου είναι άνεργος. Προσπαθούν να φροντίσουν εμένα και το παιδί αλλά τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Θα ήθελα να πάω πίσω στο σχολείο αλλά αυτό είναι αδύνατον. Νιώθω τυχερή που είμαι ζωντανή».

Στην Ελλάδα, χώρα με μεγάλο ποσοστό στην ενδοοικογενειακή βία, οι γυναίκες αρκούνται σε ημερίδες και ομιλίες για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Στις Φιλιππίνες, εκεί που οι γυναίκες είναι καταδικασμένες από τη μέρα που γεννιούνται, επιχείρησαν να στείλουν ένα μήνυμα και τα κατάφεραν. Σιωπηλά, χωρίς μεγάλα γκαλά και ακριβές τουαλέτες, χωρίς επίσημους καλεσμένους, περισσότεροι από 10.000 άνδρες και γυναίκες, ενωμένοι για έναν σκοπό, συγκεντρώθηκαν στην Μανίλα στο κεντρικό πάρκο της, για να δημιουργήσουν όλοι μαζί το μεγαλύτερο σύμβολο της γυναικείας ταυτότητας.

Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένας σημαντικός αριθμός γυναικών την γιορτάζει διασκεδάζοντας, χωρίς να γνωρίζει πως καθιερώθηκε.

Κυρίες μου θα σας θυμίσω: «Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, όπως θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, καθιερώθηκε για να μας θυμίσει, ότι μετά από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες, το γυναικείο φύλο κατέκτησε ίσα δικαιώματα με τους άντρες, διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Σε ποιες γυναίκες αναφερόμαστε; Σ’ αυτές που έχουν γεννηθεί στην Δύση; Μόνο η Ευρώπη και οι Η.Π.Α. έχουν πολιτισμένους ανθρώπους;

Η 8η Μαρτίου, πρέπει να είναι η ημέρα κινητοποιήσεων, σε όλο τον κόσμο. Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, δεν υφίσταται αν γυρίσουμε το κεφάλι μας δεξιά, όταν γνωρίζουμε ότι στην άλλη πλευρά, υπάρχουν παιδιά, κοπέλες, γυναίκες, ηλικιωμένες, που δεν έχουν καμία αξία, καμία υπόσταση μέσα στην κοινωνία.»

Η 8η Μαρτίου, πρέπει να είναι η ημέρα κινητοποιήσεων, σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να είναι ημέρα απολογισμού της προηγούμενης χρονιάς και ημέρα που θα ανακοινώνονται οι νέες αποφάσεις. Όσο υπάρχουν γυναίκες που υποφέρουν, γυναίκες που δεν ορίζουν τη ζωή τους, δε γίνεται να δοξολογούμε τον αγώνα του ’77. Οφείλουμε να παραδειγματιστούμε και να συνεχίσουμε στο όνομα αυτών των γυναικών που η φωνή τους δεν φτάνει στα αυτιά μας.