Στ’ άρματα, στ’ άρματα…

«Εντάξει είπαμε και καμία “ομορφιά” για να περάσει η ώρα, γιατί και η πολλή επαναστατικότητα βλάπτει». Ετσι μου συνόψισε χτες φίλος το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη δεν έχω καταλάβει αν σε δυο-τρεις μήνες, που θα αποφασίσουν αν ενοποιηθούν και οι νυν διαμαρτυρόμενοι, θα αλλάξει και το όνομα. Εδώ που τα λέμε και το ΣΥΡΙΖΑ μάλλον παλιό μπαρμπέρη θυμίζει...

Για την ακρίβεια δεν έχω καθόλου καταλάβει πώς γίνεται το συνέδριο να έχει κεντρικό θέμα την κομματική ομογενοποίηση και μερικοί οπλαρχηγοί να παίρνουν παράταση προσωρινή, όταν στην Ελλάδα το μονιμότερο είναι το εκάστοτε προσωρινό. Τέλος πάντων, από όσα είπε ο Αλεξης εκείνο που έμεινε σε φίλους και αντιπάλους είναι «οι κτίστες και οι γκρεμιστές». Βασικά, καλό έκανε σε πολλούς, αφού τουλάχιστον ανακάλυψαν ότι ο Κωστής Παλαμάς ήταν και γλωσσοπλάστης.

Κατά τα άλλα τώρα που τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους και δεν θα μοιάζει το κόμμα πως «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν», ούτε ο κάθε Νταβανέλος να νομίζει ότι είναι έτοιμος με τους καμιά δεκαριά, που τον ακολουθούν -όχι πως δεν είναι σπουδαίο να είσαι λοχίας σε καμία δεκαριά-, να καταλάβει τα ανάκτορα Μαξίμου, να αντιληφθούν όλοι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν γίνεται με μπαλωθιές. Γιατί ο ρόλος της είναι εξίσου σημαντικός με εκείνον της κυβέρνησης, αν φυσικά αποφασίσει να συνεισφέρει με προτάσεις εφαρμόσιμες και λογικές και όχι να νομίζει ότι επειδή κάποιοι ψήφισαν την ολική διαγραφή του χρέους θα θορυβηθούν οι Βρυξέλλες, θα μείνει ενεή η Μέρκελ, ο δε Στουρνάρας θα τρομοκρατηθεί από το βαρύ φορτίο που του εναποθέτουν στους ώμους του.

Αλλά πάντως αν κάτι μας έμεινε από το τριήμερο, είναι μια απέραντη αισιοδοξία βλέποντας τον Μανώλη Γλέζο να έχει ζωστεί τα άρματα και τα καρυοφύλλια και να καλεί σε πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες υπέρ της ανεξαρτησίας του, εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Λάθος μου που νόμιζα ότι θα έκανε ηρωική έξοδο. Ομως αν ο Μανώλης στα ενενήντα ένα του χρόνια οραματίζεται το μέλλον του κόμματος ως ελεύθερη σύναξη και λαϊκό πανηγύρι και ακόμη διεκδικεί παράφορα την εξουσία, οι περί τα εβδομήντα πρέπει να βλέπουν εαυτούς ως ναυτοπροσκόπους. Γι’ αυτό νομίζω ότι αδίκως στενοχωρήθηκε ο πρόεδρος. Επρεπε να εκστασιαστεί από το νεανικό ενθουσιασμό του Μανώλη ακόμη και από το γεγονός πως είναι πεπεισμένος ότι οι δικές του δυνάμεις -να είναι δυο, να είναι τρεις, άντε να είναι δεκατρείς- συνετέλεσαν αποφασιστικά ώστε «ο ΣΥΡΙΖΑ από 3% να πηδήξει στο 20%», όπως είπε. Ασχετο που ο Χαρίλαος θεωρούσε ότι αδίκως και βιαστικά η ΕΣΣΔ έδωσε σε ένα βουνό το όνομά του. Θα μου πείτε τώρα πού ΕΣΣΔ και ποιο βουνό αλλά έτσι για την Ιστορία το ανέφερα.

Ελπίζω ότι όλοι θα κατάλαβαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ή όπως θα πουν το νέο κόμμα από δω και πέρα, θα εμφανίζει ενιαία γραμμή, προς μεγίστη θλίψη των πολιτικών συντακτών που είχαν μόνιμη πηγή χαρωπών ειδήσεων. Οπως ελπίζω ότι το κόμμα παύοντας να είναι αμπέλι ξέφραγο, θα χαράξει μια συστηματική πολιτική, που δεν θα κονταροχτυπιέται με τη λογική. Τέλος, κατάλαβα ότι τα συνέδρια έχουν έναν και κύριο λόγο να γίνονται: Για να επιβεβαιώνει η συντριπτική πλειοψηφία ότι το κόμμα έχει αρχηγό. Φυσικά, εναπόκειται στον αρχηγό να το αποδεικνύει.