ΣΥΡΙΖΑ: Ενα άλλο κόμμα…

Αν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έγινε για να ισχυροποιηθεί ο Α. Τσίπρας, τότε ο στόχος επετεύχθη, παρά την ισχυρή καταγραφή της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Αν πάλι το συνέδριο έγινε για να διαλυθούν οι συνιστώσες και ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ενιαίο κόμμα, τότε ο στόχος δεν επετεύχθη, αφού ο «εύθετος χρόνος», εντός του οποίου θα αυτοδιαλυθούν οι συνιστώσες, μπορεί να αποδειχθεί συνώνυμο των καλενδών…
Ομως, τα συνέδρια των κομμάτων εξουσίας δεν κρίνονται κυρίως από την επίλυση οργανωτικών θεμάτων ή θεμάτων ηγεσίας. Κρίνονται από το αν αποσαφηνίζουν τη φυσιογνωμία και την πρόταση εξουσίας του κόμματος. Και υπ’ αυτή την έννοια το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απολύτως επιτυχές.
Υπό την πίεση των 4 τροπολογιών που κατέθεσε η αριστερή αντιπολίτευση και απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων, ξεκαθάρισαν, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ με όσα έλεγε μέχρι τώρα, δεν εννοούσε ούτε ότι θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος ούτε ότι θα έφτανε να απειλήσει με έξοδο από το ευρώ, στο πλαίσιο μιας «πραγματικά σκληρής διαπραγμάτευσης».
2. Οσα έχει πει μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς τα μάλιστα ως «εναλλακτική πρόταση», περί εθνικοποίησης των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, δεν ισχύουν.
Κι αν υπήρχε και μια πέμπτη τροπολογία που θα έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις εκεί που ήταν πριν πέσει ο πέλεκυς των μνημονίων -όπως είχε αφήσει να εννοηθεί- είναι βέβαιο ότι θα αποδεικνυόταν πως ούτε αυτό ισχύει.
Επομένως, όσα μέχρι τώρα δημιούργησαν την προσδοκία περίπου στο ένα τρίτο του εκλογικού σώματος και ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα, απλώς δεν ισχύουν. Και τι ισχύει; Ισχύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παίζει το ρόλο του προστάτη ενός σάπιου και αναποτελεσματικού κράτους, το οποίο κάποιοι άλλοι έφτιαξαν…
Ισχύει η αβασάνιστη υιοθέτηση οποιουδήποτε συνδικαλιστικού αιτήματος, στο όνομα ενός διακηρυγμένου πλέον λαϊκισμού…
Και ισχύει και η καταφανώς παρωχημένη αντίληψη για ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, το οποίο στηρίζεται στην απλοϊκή ιδέα ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να γίνει ένα απέραντο Δημόσιο…
Ασφαλώς όλα αυτά έχουν την «αξία» τους και την προφανή εκλογική σημασία τους, αλλά είναι εντελώς δευτερεύοντα μπροστά σε αυτά που δεν ισχύουν πλέον και με τη «βούλα» του συνεδρίου. Υπ’ αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ που βγήκε από το συνέδριό του είναι ένα άλλο κόμμα απ’ αυτό που μπήκε στο συνέδριο. Αυτά που άφησε βγαίνοντας -όσο κι αν είχε στο μεταξύ αποδειχθεί ότι στερούνται ρεαλισμού και σοβαρότητας- είναι αυτά που τον «φούσκωσαν» από το 4% στο 27%. Χωρίς αυτά, χωρίς δηλαδή την καλλιέργεια της προσδοκίας της «εύκολης λύσης», είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.
Με άλλα λόγια, είναι αμφίβολο αν η πασοκική εκδοχή του 2012-2013 θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος και ο συνεχιστής της πασοκικής εκδοχής του 1981…