Ονειρα στο τέλμα

Η συγκυρία είναι η πιο ευνοϊκή που θα μπορούσε να υπάρξει για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που διεκδικεί την εξουσία: Οι πολίτες είναι γονατισμένοι και πνιγμένοι στα ραβασάκια της εφορίας που καταφθάνουν κατά ριπάς, η τρόικα δείχνει να συνεχίζει το χαβά της και να μην έχει αντιληφθεί ακόμα σε ποια χώρα βρίσκεται και η διαθεσιμότητα δημιουργεί τα πρώτα μαζικά θύματα της Ιερής Αγελάδας του Δημοσίου.
Παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καλπάζει στις δημοσκοπήσεις. Ούτε στην κοινωνία ανιχνεύεται κάποιο ρεύμα νίκης του κόμματος που καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα και υιοθετεί ακρίτως κάθε αίτημα που διατυπώνεται από τον οποιονδήποτε. Κι όμως, ο Α. Τσίπρας από τη Θεσσαλονίκη «κήρυξε» την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή κάτι που δεν προκύπτει από πουθενά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το «κατέστησε» «προφανές» και «αυταπόδεικτο». Κάτι σαν το προεκλογικό πρόγραμμα που είχε παρουσιάσει πριν από ένα χρόνο και αμέσως μετά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτα.
Το κόλπο είναι γνωστό, αλλά δεν πιάνει πάντοτε. Και, κυρίως, δεν πιάνει αν κάποιος το κάνει πολλές φορές και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «φούσκωσε» μετά τις εκλογές κι ενώ ο κόσμος στέναζε από την ανέχεια μέσα σε επιδεινούμενες συνθήκες, γιατί έγινε αντιληπτό ότι δεν διέθετε κανένα πρόγραμμα. Αλλά και ό,τι απ’ αυτά που κατά καιρούς έλεγε ήταν κάπως συγκεκριμένο παρέπεμπε ευθέως σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες για τη χώρα. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη ακόμα κι εκείνων που τους χάιδευε τα αφτιά.
Η αυτοδυναμία είναι το καινούργιο «εύρημα»-πυροτέχνημα του Α. Τσίπρα. Είναι το καινούργιο όχημα με το οποίο ελπίζει να φτάσει στην εξουσία. Και είναι και ο φερετζές για να κρύψει την ένδεια εν δυνάμει κυβερνητικών συμμάχων, πλην του Π. Καμμένου.
Μόνο που όλα αυτά δεν συγκινούν κανέναν πέραν των δεδομένων. Εξ ου και το εντυπωσιακό κόλλημα του ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική σοδειά του 2012. Και επίσης δεν πείθουν κανέναν -εκτός απ’ αυτούς που «περιμένουν» το άγγιγμα του μαγικού ραβδιού για να επιστρέψουν στην κατάσταση στην οποία ήταν το 2009- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε και απέκτησε ρεαλιστικό πρόγραμμα εναλλακτικής διαχείρισης της εξουσίας.
Με απλή… προαναγγελία της αυτοδυναμίας και ακατάσχετη, γενικόλογη συνθηματολογία περί «ανατροπής» ή «αλλαγής» ή περί «νέου κοινωνικού συμβολαίου», στέκεσαι στα φοιτητικά αμφιθέατρα, αλλά δεν στέκεσαι στις κάλπες της κρίσης.