Αεροδρόμια ταλαιπωρίας

Την Τετάρτη στις τρεις το μεσημέρι, όσοι περίμεναν στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να επιβιβαστούν στις εσωτερικές πτήσεις προς Δωδεκάνησα, εις μάτην έψαχναν μια θέση για να καθίσουν, καθώς δεν έπεφτε καρφίτσα. Ωστόσο αν διάβαζαν προσεκτικά το πολύ ακριβό εισιτήριο, που είχαν ήδη πληρώσει, θα διαπίστωναν ότι κάτι περισσότερο από πενήντα ευρώ πήγαιναν στους φόρους για το αεροδρόμιο. Υποθέτω ότι σε αυτούς περιλαμβάνονται και κάποιες -έστω ελάχιστες- υπηρεσίες προς διευκόλυνση των επιβατών: Εναν ευγενή υπάλληλο, που θα τους πει -για χιλιοστή φορά- για την απαγόρευση μεταφοράς υγρών, χωρίς να αμφισβητήσει αγενώς την ειλικρίνειά τους, μια θέση να καθίσουν στο χώρο αναμονής, μια καθαρή τουαλέτα, ένα λεωφορείο προς το αεροσκάφος, που κάποιος να μεριμνά, ώστε με 34 βαθμούς, να μη χρειάζεται να στοιβάζονται σαν σαρδέλες. Αυτές οι συνθήκες σεβασμού προς τον επιβάτη είναι απαραίτητες, αν θέλουμε να διεκδικήσουμε με αξιοπιστία τουρισμό ποιοτικό και όχι εκείνον με τα «βραχιολάκια», που όχι μόνον δεν αφήνει ένα ευρώ στις τοπικές αγορές αλλά δυσφημεί συνολικά το ελληνικό τουριστικό προϊόν.

Την Κυριακή το απόγευμα στο χώρο υποδοχής των επιβατών, στο αεροδρόμιο της Κω, όποιος ήταν Ελληνας σίγουρα θα ένιωθε ντροπή. Εκατοντάδες τουρίστες από Γερμανία, Φινλανδία, Σουηδία και Ρωσία περίμεναν να πάρουν την πτήση της επιστροφής στις πατρίδες τους, σ’ ένα χώρο χωρίς επαρκή εξαερισμό, εκτεθειμένοι στον καυτό ήλιο, αφού για τα τζάμια δεν είχε προβλεφθεί στοιχειωδώς μια προστατευτική μεμβράνη. Οι πλείστοι όρθιοι, ο ένας σφικτά πλάι στον άλλο, λες κι ήταν εικόνα από πολιτική συγκέντρωση της δεκατίας ‘80! Νεαρές μητέρες περίμεναν -στην ατελείωτη ουρά- με τα μικρά στην αγκαλιά για μια θέση στις τουαλέτες! Αλλοι, ακροβολισμένοι στους τοίχους και ξαπλωμένοι στο πάτωμα. Ολο αυτό το χάος οφειλόταν μάλλον στο γεγονός ότι το αεροδρόμιο της Κω δεν έχει τεχνικές προδιαγραφές που να του επιτρέπουν να εξυπηρετήσει τις συνεχείς αφίξεις και αναχωρήσεις τόσων ναυλωμένων πτήσεων σε τόσο λίγο χρόνο. Γινόταν ένας πανικός που συναντάς τώρα πια μόνον σε τριτοκοσμικά αεροδρόμια.

Μετά από αυτή την πολιτιστική δοκιμασία -γιατί περί αυτού πρόκειται- η χθεσινή είδηση ότι το ΤΑΙΠΕΔ προχωρά τις διαδικασίες τόσο για την απεμπλοκή του κράτους από το ανάλογο ποσοστό που διαθέτει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» όσο και στην παραχώρηση σε επενδυτές -σε δυο φάσεις- των περιφερειακών αεροδρομίων, μου φάνηκε όχι απλώς μια φυσική εξέλιξη αλλά αναγκαία, εφόσον αποφασίσαμε ότι το μέγιστο έσοδο του Ελληνικού Δημοσίου προέρχεται από το τουριστικό προιόν. Το κράτος αποδείχθηκε χείριστος και ανεύθυνος επιχειρηματίας, ο οποίος διαχειρίστηκε τα χρήματα από τη φορολογία των πολιτών κατά τρόπο σπάταλο και διεφθαρμένο. Τα ελληνικά αεροδρόμια -με κορυφαίο το «Ελευθέριος Βενιζέλος»- θεωρούνται πανάκριβα, χωρίς να προσφέρουν τις ανάλογες υπηρεσίες. Λυπάμαι πολύ που θα το γράψω αλλά τα δυο αεροδρόμια της Κωνσταντινούπολης παραδίδουν μαθήματα υποδοχής, φιλοξενίας και εξυπηρέτησης των επιβατών. Κρίμα!