Γιατί η πολιτική του Τσίπρα είναι χειρότερη και από το Μνημόνιο!

Στην προσπάθειά του να κερδίσει την εξουσία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας προχωρά σε ένα στρατηγικό λάθος. Επενδύει σε εύκολες λύσεις και διολισθαίνει στην παροχολογία, με αποτέλεσμα η πολιτική που προτείνει να διαμορφώνει μία οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που μπορεί να είναι χειρότερη ακόμη και από το Μνημόνιο.
Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα ξεκινά από τη «διάγνωσή» του για την κρίση και την αντιμετώπισή της. Προτάσσει την τόνωση της ζήτησης τάζοντας λεφτά που δεν υπάρχουν και αφήνοντας στο περιθώριο την ενίσχυση των παραγωγικών δομών, που είναι και το κλειδί για την ανάκαμψη. Ποντάρει δηλαδή σε ένα καταναλωτικό πρότυπο που κατέρρευσε παταγωδώς τα τελευταία χρόνια και αδιαφορεί για τη δημιουργία ενός παραγωγικού μοντέλου που θα φέρει δουλειές και εισοδήματα.
Για παράδειγμα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ Μνημονίου επίπεδα υποστηρίζοντας ότι δεν έχει κανένα δημοσιονομικό κόστος εκτός από μία μικρή επιβάρυνση στα επιδόματα ανεργίας. Ομως κάποιος πρέπει να έχει τα λεφτά για να δίνει τους αυξημένους μισθούς και αυτή τη στιγμή στον ιδιωτικό τομέα χιλιάδες επιχειρήσεις αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στους εργαζόμενους. Η αύξηση των μισθών δεν μπορεί να γίνει με διοικητικά μέτρα αλλά περνά από τη βελτίωση της παραγωγικότητας και ενίσχυση της εξωστρέφειας της οικονομίας για την προσέλκυση επενδύσεων.
Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται την επιχειρηματικότητα και αυτό το δείχνει με κάθε τρόπο. Οχι μόνο επειδή αντιτίθεται σε όλες τις αποκρατικοποιήσεις προειδοποιώντας τους υποψήφιους επενδυτές με δικαστικές περιπέτειες, αλλά και προτείνοντας αύξηση της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, λες και η επιβάρυνση δεν θα περάσει τόσο στους καταναλωτές όσο και στους μικρομεσαίους προμηθευτές.
Ακόμη και για τον τουρισμό, που φέτος αποτέλεσε τη μοναδική ανάσα της οικονομίας, ο κ. Τσίπρας δέχεται ένα μοντέλο αγροτουριστικής ανάπτυξης απορρίπτοντας τις πολυτελείς μονάδες, που όμως φέρνουν τους πλούσιους τουρίστες.
Εκτός από την αφέλεια των οικονομικών προτάσεων, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακρίνεται και από άγνοια κινδύνου για τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους. Υποστηρίζει ότι θα εφαρμόσει τη δική του πολιτική ανεξάρτητα από το εάν θα γίνει αποδεκτή από τους εταίρους. Ο κ. Τσίπρας και πάλι έρχεται δεύτερος. Τα ίδια έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου του 2009, όταν υποστήριζε ότι «δεν θα μειώσει μισθούς και συντάξεις» και ότι δεν φταίνε οι μισθωτοί για τη διαφθορά στη χώρα. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε και δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να επιστρέψουμε στο χθες που υπονόμευσε το αύριο του τόπου.