Μιλάμε για ποιότητα

Επειδή έχουμε το προνόμιο να κατοικούμε σε ευλογημένο τόπο, μεγαλώνουμε μέσα σε μια φύση που όσο κι αν την κακοποιούμε γλείφει τις πληγές της και αναγεννάται από τα αποκαΐδια της και η θάλασσά μας είναι η ομορφότερη στον πλανήτη, θεωρούμε ως δεδομένο ότι ο τουρισμός θα είναι μόνιμη πηγή εισοδήματος. Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι γίνεται συνείδηση στους απλούς ανθρώπους ότι η Ελλάδα μπορεί να θρέψει τα παιδιά της, γιατί οι προηγούμενοι άφησαν μοναδικά σημάδια από το πέρασμά τους, δημιουργώντας έργα πολιτισμού στη διαχρονία,

που πρέπει όμως όλοι, συνειδητά, να σεβαστούμε. Αυτή ήταν μια πολύτιμη συζήτηση που είχα με την κυρία Ντίνα, που έχει ένα μικρό, καθαρό, φιλόξενο μαγαζάκι στο Νιοχώρι, λίγο έξω απ’ την παλιά πόλη της Ρόδου.

Γιατί άλλο είναι να έρχεσαι, για τρεις μέρες, στο νησί να χαίρεσαι αρχαία, μεσαιωνικά και νεότερα μνημεία του πολιτισμού μας κι άλλο να παλεύεις να βγάλεις το ψωμί σου, με το φόβο ότι η υπεράντληση αυτών των πόρων και η υπερέκθεσή τους στη «φτήνια» και την «αρπαχτή» φέρνουν έναν τουριστικό κορεσμό, ώστε το νησί να δέχεται πλήθη, που όχι μόνον δεν αφήνουν τίποτε αλλά καταστρέφουν και τη φήμη του. Πηγαίνοντας στην «παλιά πόλη», από την «κόκκινη πόρτα», είδα μαγαζάτορες να απλώνουν τραπεζοκαθίσματα, ακουμπώντας στους τοίχους των μνημείων, έτσι που να μην μπορείς να περάσεις, κακόγουστες ταμπέλες να κρέμονται παντού, μαγαζιά που πήραν άδεια ως εστιατόρια, το βράδυ να γίνονται μπαρ με μουσική στη διαπασών, ανθρώπους να τρικλίζουν και τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν από παντού. Ολο και λιγότεροι επισκέπτες, που μπορούν να εκτιμήσουν την πολιτιστική κληρονομιά των Ροδίων, καταφθάνουν στο νησί και όλο λιγότερο ποιοτικοί επισκέπτες επιλέγουν τη Ρόδο για να περάσουν τις διακοπές τους. Τι νόημα έχει αν «βουλιάζει το νησί», όταν χρόνο με το χρόνο μικραίνει το εισόδημα όσων περιμένουν να ζήσουν από τον τουρισμό, καθώς έρχονται όλο και περισσότεροι τουρίστες με πακέτα «όλα πληρωμένα» στα 150 ευρώ;

Η Πολιτεία, μέσω των τομεακών και περιφερειακών κοινοτικών πόρων, και το υπουργείο Πολιτισμού αναστήλωσαν -και αναστηλώνουν-, συντήρησαν και συντηρούν στα Δωδεκάνησα δεκάδες μνημεία, δίνοντας δουλειά στους ντόπιους, επενδύοντας μεγάλα κονδύλια στις πολιτιστικές υποδομές, κάνοντας έργα μεγάλης κλίμακας, που δίνουν στα νησιά «εφόδια» για να ζήσουν από τον τουρισμό.

Το ερώτημα είναι πόσο οι αυτοδιοικητικές αρχές και οι επιχειρηματίες στον τουρισμό έχουν συνειδητοποιήσει ότι χωρίς υπηρεσίες, χωρίς εκπαίδευση του προσωπικού, χωρίς διάχυτο αίσθημα φιλοξενίας, χωρίς τιμές σε αναλογία με το προϊόν που προσφέρουν, ο ποιοτικός τουρισμός θα μεταβεί σε άλλους προορισμούς. Ισως, αν συζητούσε ο ΕΟΤ και με τους απλούς ανθρώπους, σαν την κ. Ντίνα, που περιμένουν να ζήσουν από τον επισκέπτη στη Ρόδο, θα είχε να ωφεληθεί περισσότερο και από τους «επίσημους φορείς», που μόνον απαιτήσεις διαρκώς προβάλλουν, περιμένοντας τα πάντα από μία κυβέρνηση που πολεμά σε αντίξοες συνθήκες...