Δεν κάνουμε «πόλεμο»…

Η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Μega -και στον Γιάννη Πρετεντέρη- βάζει τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τις σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπρoσώπους των δανειστών μας.

Δεν βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με την τρόικα, ούτε και μία διαπραγμάτευση μπορεί να αντιμετωπίζεται a priori ως πόλεμος ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Αλλωστε, υποτίθεται, ότι οι υπάλληλοι των δανειστών μας βρίσκονται εδώ για να εξασφαλίζουν την επιστροφή του δανείου που μας έδωσαν και όχι για να «κλείσουν το μαγαζί» και να μην πάρουν τίποτε.

Αν όμως αυτό είναι το μήνυμα που εισπράττουν οι υπάλληλοι των δανειστών μας, μάλλον σε λάθος κατεύθυνση βρίσκονται. Απλώς, η οικονομία πηγαίνει όλο και καλύτερα παρά τα ασφυκτικά μέτρα που της έχουν υποβληθεί, ενώ τα δημοσιονομικά προβλήματα ως τον Ιούνιο θεωρούνταν λελυμένα. Πώς ξαφνικά οι τροϊκανοί ανακάλυψαν ότι υπάρχει ζήτημα που πρέπει να καλυφθεί… με νέα μέτρα;

Μάλλον θα έπρεπε να δώσουν πρώτοι εξηγήσεις για τη –σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα- διαφοροποίησή τους.

Φυσικά, είναι αδύνατον την παραμονή μιας διαπραγμάτευσης η ελληνική πλευρά να αποκαλύψει ποια θα είναι τα όρια που θα θέσει έναντι των -νέων-απαιτήσεων των δανειστών, ούτε και να αναφερθεί στις κινήσεις που θα χρειαστεί να κάνει. Ωστόσο, είναι φανερό ότι μείωση του ήδη μειωμένου εισοδήματος δεν μπορεί να γίνει. Η πηγή αυτή δεν έχει απλώς εξαντληθεί. Μιλάμε για την πλήρη εξαφάνισή της…

Αυτό που μας μένει από την πρωθυπουργική συνέντευξη είναι ότι νέες περικοπές σε συνταξιούχους και μισθωτούς δεν πρόκειται να γίνουν. Αν οι τροϊκανοί ζητήσουν νέα διαρθρωτικά μέτρα που θα έχουν ως στόχο και πάλι συντάξεις και μισθούς δεν είναι ότι δεν θα περάσουν από τη Βουλή, είναι ότι και ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν.

Αυτό που πρέπει να τεθεί, έστω και υπαινικτικά, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από την ελληνική πλευρά είναι η αλλαγή πλεύσης στο πρόγραμμα λιτότητας-συνδέεται άμεσα με τις χρηματοδοτικές ανάγκες- το οποίο δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον, όταν όλα δείχνουν ότι θα υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα τον Απρίλιο.

Αν αντί της απαίτησης της επίτευξης στόχου 1,5% υπάρξει μια μείωση στο 0,8% για να δοθεί ανάσα στην οικονομία, τα οφέλη θα είναι πολλαπλά.
Αυτό όμως που χρειάζεται περισσότερο από όλα τα μέτρα, τις απαιτήσεις, τα δημοσιονομικά, τα χρηματοδοτικά κενά, την κάλυψή τους και τους απεχθείς τριμηνιαίους ελέγχους είναι να καταλάβουν οι δανειστές ότι οι Ελληνες έχουν ξεπεράσει και αυτά τα όρια της αντοχής τους.

Αν δεν υπάρξει «ανακούφιση» στην οικονομία για να αρχίσει να κινείται η αγορά, να ανοίξουν οι δουλειές, να μειώνεται σταδιακά -έστω και κατ’ ελάχιστον- η ανεργία, δεν μπορεί να επιστρέψει η αισιοδοξία στους Πολίτες. Αλλά η αισιοδοξία την εποχή των οικονομικών κρίσεων είναι το πρώτο προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη…