Ποιος είναι ο εκτελεστής των Ελλήνων συγγραφέων;

Κοινωνία

Του Φώτη Τερζάκη*

Αποσβολώνει η βία και η τυφλότητα των επιθέσεων του ελληνικού κράτους στην ελληνική κοινωνία. Όλα δείχνουν σαν να μεθοδεύεται ένα σχέδιο συλλογικής εξόντωσης και το εκτελεστικό όργανο είναι ακριβώς το ελληνικό κράτος - ο εσμός των τυχοδιωκτών που εναλλάσσονται αδιατάρακτα και κοινή συναινέσει στην εξουσία. Το φορολογικό νομοσχέδιο που προσφάτως ψηφίστηκε στη Βουλή από τον αξιοθρήνητο κυβερνητικό συνασπισμό είναι το τελευταίο --μέχρι στιγμής-- πλήγμα που σπρώχνει ακόμα ένα βήμα αυτή την τραυματισμένη

βαθιά κοινωνία προς την άβυσσο. Και μία από τις θιγόμενες ομάδες είναι, ασφαλώς, οι Έλληνες συγγραφείς.

Η Εταιρεία Συγγραφέων έστειλε έγγραφη διαμαρτυρία (υπογεγραμμένη από τον πρόεδρο Αλέξη Ζήρα και την γ.γ. Έλενα Χουζούρη) στους αρμόδιους υπουργούς, η οποία μεταξύ άλλων λέει: «Η Εταιρεία Συγγραφέων, στα μέλη της οποίας συγκαταλέγονται ακαδημαϊκοί, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, δημοσιογράφοι εν γένει, άνθρωποι των γραμμάτων, πολλοί από τους οποίους με το έργο τους έχουν διεθνή απήχηση, πληροφορήθηκε με κατάπληξη ότι στο υπό ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο προβλέπεται η ύπαρξη διάταξης που θα καθιστά υποχρεωτική την έκδοση δελτίου παροχής υπηρεσιών σε κάθε πνευματικό δημιουργό. Ανεξαρτήτως του τομέα της εργασίας του, ανεξαρτήτως της ποσότητας της συγγραφικής του εργασίας αλλά και ανεξαρτήτως του αν είναι ήδη συνταξιούχος ή όχι! Ασφαλώς θα γνωρίζετε ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συγγραφέων (περίπου το 90%), οι αμοιβές οι οποίες τους αναλογούν κάθε χρόνο από τα δικαιώματα των βιβλίων τους ή από αμοιβές μεταφράσεων κ.λπ. είναι εξαιρετικά μικρότερες από τα ποσά που θα χρειάζεται να αποδίδουν, βάσει της προβλεπόμενης διάταξης, στα ασφαλιστικά ταμεία. Αν λοιπόν ισχύσει η ενσωμάτωση της διάταξης αυτής, είναι βέβαιον ότι, απλούστατα, ένα σημαντικότατο μέρος των συγγραφέων θα σταματήσει να εκδίδει κάθε είδους έργα, καθώς θα είναι απολύτως ασύμφορο να αποδίδουν στα ασφαλιστικά ταμεία το υπερπολλαπλάσιο των αμοιβών και των πνευματικών τους δικαιωμάτων! Επιπλέον, όμως, με αυτή την καθαυτό άστοχη διάταξη εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό το ζήτημα των συνταξιούχων, οι οποίοι δεν μπορούν βάσει του νόμου να έχουν συγγραφική ή άλλη συναφή δραστηριότητα μετά τη συνταξιοδότησή τους, ούτε να εκδίδουν δελτίο παροχής υπηρεσιών, παρά μόνο αν... παραιτηθούν από τη σύνταξή τους!».

Δεν χρειάζεται να εξαιρέσει κανείς τους συγγραφείς από τη μοίρα της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχει ωστόσο μια ιδιαιτερότητα στο συγγραφικό έργο, που συνεπάγεται κάποιες ειδικές συνέπειες. Ούτως ή άλλως, η ολέθρια φορολογική πολιτική στοχεύει, μεταξύ άλλων, στην εξαφάνιση του ανεξάρτητου επαγγελματία, ωθώντας τον, εάν θέλει να επιβιώσει, να ενταχθεί σε εταιρικά σχήματα στα οποία θα προσφέρει εξαρτημένη εργασία παράγοντας υπεραξία για τους κεφαλαιούχους επενδυτές: αυτό λέγεται ακριβώς προλεταριοποίηση και ακολουθεί τις επιταγές που υπαγορεύει ο διεθνής καπιταλισμός μέσω της δικτατορίας του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην περίπτωση, όμως, των συγγραφέων ούτε μια τέτοια λύση είναι εφικτή - και θα ήταν σε κάθε περίπτωση άσκοπη, αφού το συγγραφικό έργο, από τη φύση του, δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα ούτε να ενταχθεί στους μηχανισμούς αυτοαξιοποίησης του κεφαλαίου που είναι ο ουσιώδης σκοπός του συντριπτικού συστήματος φορολόγησης - ασφάλισης. Για τον ίδιο λόγο, φυσικά, ούτε να συμβάλλει στα φορολογικά έσοδα του κράτους. Μπορεί μόνο να πάψει να παράγεται. Ποιος το θέλει αυτό και γιατί;

Οι Έλληνες συγγραφείς έχουν εξαρχής εναντίον τους έναν παράγοντα: μια μικρή, απομονωμένη γλώσσα, η οποία αφενός δεν μπορεί να συστήσει ακροατήριο επαρκές για την επιβίωσή τους, αφετέρου καθιστά δύσκολη έως αμελητέα την επίδρασή τους στη διεθνή πολιτισμική πραγματικότητα. Για να το πω πιο ωμά, χρειάζονται ειδική προστασία ως υπό εξαφάνισιν είδος... Τα πρόσθετα αλλεπάλληλα πλήγματα που δέχονται από την κρατική πολιτική (επιβολή ΦΠΑ στους συγγραφείς, νέες φορολογικές διατάξεις, κλείσιμο φορέων που, ονομαστικά τουλάχιστον, δημιουργήθηκαν για τη στήριξη του βιβλίου κ.λπ.) οδηγούν στην εξόντωση οιουδήποτε άλλου είδους δημιουργίας εκτός από την παραγωγή των ευπώλητων ιλουστρασιόν προϊόντων που στις ημέρες μας καταλαμβάνουν το ράφι των περισσότερων βιβλιοπωλείων με την ένδειξη «Λογοτεχνία». Προοπτικά ιδωμένο, αυτό έχει μόνο μία αντικειμενική συνέπεια: την εξουδετέρωση της ελληνικής πνευματικής παραγωγής και, οριακά, την εξάλειψη της ελληνικής γλώσσας από τον παγκόσμιο διαπολιτισμικό χάρτη. Πρόκειται για ένα είδος εθνοτικής προλεταριοποίησης που μοιάζει να υπακούει στο αξίωμα ότι, μέσα στον προωθούμενο διεθνή καταμερισμό εργασίας, μόνο οι ηγεμονικές κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις έχουν το δικαίωμα να παράγουν «πολιτισμό». Αυτού δεδομένου, το ερώτημα που με απασχολεί είναι: έχουν οι ίδιοι οι συγγραφείς τη βούληση και το σθένος να σπρώξουν αντίθετα, με όση δύναμη ακόμα διαθέτουν, στην κατακρήμνιση τον εκτελεστή της θανατικής τους καταδίκης, - το υπάρχον ελληνικό κράτος και τους διαχειριστές του;1

1. Αντ’ αυτού, διαβάζω στο Βήμα της 30.1.13 για δείπνο - συζήτηση 13 (δυσοίωνος αριθμός, ε;) συγγραφέων με τον... Ευάγγελο Βενιζέλο! Η δήλωση του ζογκλέρ που ακούει στο όνομα Χρήστος Χωμενίδης (βρείτε μόνοι σας τα υπόλοιπα ονόματα) δικαιούται μια θέση στα διαχρονικά αρχεία της ανθρώπινης δουλοπρέπειας. Κι επειδή τα συμπτώματα του είδους αυτού είναι πολλά, μήπως η γρήγορη αποσύνθεση της ελληνικής διανόησης είναι, τελικά, ένα είδος αυτοκτονίας;

*Ο Φώτης Τερζάκης είναι δοκιμιογράφος και συντονιστής της Εταιρείας Διαπολιτισμικών Σπουδών

avgi.gr

Tags: Ελληνες συγγραφείς