«Πίτσες μπλε»

Αρθρογράφος: Ανδριανή Στράνη

Στα παιδιά που θ αλλάξουν τον κόσμο.

Γ’ Λυκείου και τέλος. Η σχολική αίθουσα είχε τρία παράθυρα για το αγνάντεμα του έξω κόσμου. Τρεις πικροδάφνες. Δύο ροζ ακριανές και μία κόκκινη. Οι ροζ φάνταζαν εικόνα θολή μέσα από το κλειστό και βρώμικο τζάμι. Πυκνές γαλακτόχρωμες ροές το ζωγράφιζαν ανεξίτηλα. Δεν έβγαιναν με τίποτα. Κάποιος έχυσε…, σχολίαζε ο Πάνος, σκληρός όπως πάντα, προκαλώντας τα γέλια όλων. Η μεσαία πικροδάφνη βαμμένη στο κόκκινο,

νέτη εικόνα, καθαρή απόλαυση, από το ανοιχτό παράθυρο για να δροσίζει η σκέψη.
Μέσα στην τάξη και στον τοίχο ο χάρτης με τα βαλκάνια πριν και μετά τους πολέμους 1912-13. Στη μέση ο πίνακας και από την άλλη πλευρά φωτοτυπία με τις απαγορεύσεις για τους μαθητές και τα καθήκοντα του απουσιολόγου να τα κοιτάζει από το κάδρο ένας ξεθωριασμένος Χριστός.

Ντεκόρ απαραίτητο της εφηβείας το πέος, όρθιο και ζωγραφισμένο μπλε, κάθετα στην ευθεία μιας κολόνας – στήριγμα της ανοιχτής πόρτας και της εφηβείας. Κατάσταση δύσκολη, χωρίς επιθυμητό αποτέλεσμα στη μπλε εκδοχή του. Το όνομα του Θεμιστοκλή στην πλάτη μιας καρέκλας, για κατοχύρωση της θέσης του στην τάξη. Πουθενά αλλού δεν καθόταν ποτέ. Τη μέρα που σκέφτηκαν τα παλιόπαιδα, οι φίλοι του να του κάνουν πλάκα, η καρέκλα βρέθηκε δύο αίθουσες μακριά. Έφαγε τον κόσμο για να την βρει στο Α3 και κουβαλώντας την μονολογούσε: Ο καθένας στην θέση και την τάξη του. Θέμη, τον πείραζαν οι κολλητοί του, δεν σε βλέπουμε να φεύγεις απ’ το σχολείο. Πώς θα αποχωριστείς την καρέκλα σου; Έδινε για ναυτιλιακά. Η Σοφία τον πείραζε. Θα βρει άλλη καλύτερη όταν γίνει εφοπλιστής. Π…τσες μπλε, απαντούσε, ζορισμένος με τα πολύωρα ξενύχτια και το διάβασμα. Πράγματι, το μπλε πέος σε κοινή θέα, επάνω στον φαγωμένο τοίχο είχε γίνει η διασκέδασή τους. Ήταν τόσο φαγωμένος ο τοίχος σ’ ένα σημείο, ώστε φανέρωνε τα τούβλα σε βάθος. Αυτή η ζημία πώς προέκυψε; ρώτησε η καινούρια της κατεύθυνσης, τους μαθητές. Έχει κι αυτή την ιστορία της, όπως και κάθε τι στην τάξη, απάντησε ο Θοδωρής. Πέρσι στη Β’ λυκείου, είχαμε έναν καθηγητή που προσπαθούσε να μας «ανοίξει τα μάτια», όπως έλεγε συχνά. Ήταν καλός άνθρωπος, μόνο που δεν καταλάβαινε αν είχε μπροστά του παιδιά ή οικοδομικά υλικά, αφού τα χρησιμοποιούσε διαρκώς στο λεξιλόγιό του. Τούβλα θα μείνετε, τούβλα, έτσι όπως πάτε. Άλλη φορά, θυμήθηκε ο Λέανδρος που έκανε πλάκες, είχε κουβαλήσει μέχρι την αίθουσα ένα κουβά με αμμοχάλικο από την απέναντι οικοδομή και τον έβαλε πάνω στο θρανίο. Ο καθηγητής θυμωμένος τον μάλωσε ρωτώντας τον τι τον θέλει. Ο Λέανδρος που στόχευε στο Πολυτεχνείο, του απάντησε ότι τον χρειάζεται μαζί με τα τούβλα της τάξης για να χτίσουν τον κόσμο. Έγινε πανικός. Γρήγορα φάνηκε πως το τμήμα είχε πλακαδόρους και επίδοξους χτίστες. Η Φανή όμως που είχε άχτι το σύστημα, δούλευε αντίθετα. Με τρυπημένα αρκετά σημεία του σώματος βάλθηκε να κάνει ρήγμα στο μπετόν. Βόλευε κιόλας. Καθόταν δίπλα στη κολόνα. Από το γυμνάσιο ακόμα άρχισε να προβληματίζεται μ’ αυτά που άκουγε. Μερικές φορές έκλεινε τ’ αυτιά της στην Ιστορία. Καταλάβαινε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Χρόνια σπούδαζε μουσική, πράγμα δύσκολο. Όταν έφτασε στη Γ΄ Λυκείου, σχολείο και σπίτι, της τα έστριψαν. Φανή μήπως να πέρναγες σε μια σχολή, να, για ώρα ανάγκης, ένα επάγγελμα ίσως.. έχεις τις γνώσεις. Τα «πήρε» με τα λόγια της μάνας της. Την άλλη μέρα στο σχολείο ήταν αλλού. Το έπιασε αμέσως η κολλητή της. Τι έπαθες ρε, έχεις κάτι; Άσε, της απάντησε κουνώντας το χέρι. «Πίτσες μπλε», κοιτάχτηκαν, κοίταξαν ταυτόχρονα και το ντεκόρ της τάξης, αμετακίνητο στην κολόνα και έβαλαν τα γέλια μαζί. Μα δεν έχουν καταλάβει τίποτα; είπε στη φίλη της. Από πέντε χρονών έχω επιλέξει τη μουσική. Μου στέλνουν μήνυμα για το ποιος θα πάρει το δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου. Ε, εγώ δεν το παίρνω! Με τις ιδέες και την πίεση τα βρόντηξε. Άρχισε λίγο λίγο με μικρό λεπίδι και έξυνε τον τοίχο και τον καημό της, μέχρι που φάνηκαν τα τούβλα και ηρέμησε για λίγο. Όταν η κατάσταση του τοίχου δεν δεχόταν αμφισβήτηση, ο Λέανδρος απευθύνθηκε στον καθηγητή του και τον έκανε έξαλλο για μια ακόμη φορά. Είδατε κύριε, τώρα φαινόμαστε πολλά τούβλα μαζί. Ο Τάκης σε όλα αυτά τα αστεία δεν σήκωνε κεφάλι. Πήγαινε για ιατρική και είχε γίνει λιάδα. Η μυωπία του προχώρησε αρκετά, αφοσιωμένος στα μαθήματα της κατεύθυνσης. Ήταν άριστος. Ο κολλητός του τον πείραζε. Γιατρέ μου πονάω, για την Κάτια, τι να κάνω; τον πείραζε ρωτώντας τον για τη χρυσομαλλούσα της τάξης που του έκλεψε την καρδιά. Ο Τάκης ευφυής επιχειρηματολόγησε όπως πάντα εύστοχα. Δεν είναι της τάξης σου Γιάννη, δεν κάνει παρέα με ρεμάλια. Εκείνη τη μέρα ήταν που έγραψε ο Γιάννης επάνω από την κρεμάστρα για να χτυπάει κατευθείαν στο μάτι και στην καρδιά.

«Δεν με εκτίμησες ποτέ στην τάξη, παρότι κύριος στο φουλ κι εντάξει».

Και το άλλο; Ποιο; Αυτό που γράφει στο τελευταίο θρανίο κοντά στο παράθυρο «Μετά τις πανελλήνιες περίμενα τη γκόμενα να κάνει κίνηση για τα επόμενα». Τρελός έρωτας του Θωμά για την Αλέξια. Για να τον αποφύγει τούχε πει: Άμα τελειώσω με τις πανελλήνιες βλέπουμε. Αλλά του το έλεγε δυο χρόνια τώρα. Έτσι με τούτα τα όνειρα της εφηβείας και με κείνα της πραγματικότητας του κόσμου των ενηλίκων πέρασαν οι μέρες. Την Παρασκευή και 30 έβγαιναν οι βαθμολογίες. Το ραντεβού είχε δοθεί από την προηγούμενη το βράδυ στα παγκάκια του Θησείου. Λίγο το αίσθημα της ανακούφισης που τέλειωσαν, λίγο το άγχος για τα αποτελέσματα, οι Άμστελ με λεμόνι κατέβαιναν σαν το νερό αφρίζοντας. Τα λέμε αύριο στο λύκειο κι έδωσαν τα χέρια. Εκείνο το πρωινό κατάλαβαν για πρώτη φορά πόσο ρευστά ήταν τα πράγματα και πως οι βαθμολογίες δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Τάκης «χτυπήθηκε» στην έκθεση και έπεσε εκτός, λόγω των οδηγιών στη διόρθωση, με αποτέλεσμα να «χάσει» την Ιατρική. Κέρδισε όμως την ευκαιρία να σκεφτεί, αν είχε νόημα να είναι ένα καλό ρομποτάκι για μια ακόμη μέρα. Αν άξιζε τον κόπο να επαναλάβει το πείραμα της εξόντωσης για μια ακόμη χρονιά. Πρώτη φορά σήκωσε τα μάτια και είδε την πικροδάφνη κόκκινη live με ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο. Στο άγγιγμα των φύλλων της βρήκε την ανταπόκριση. Πικρή η αλήθεια Τάκη, στυφή αν τη γευτείς. Ο Γιάννης «χτυπημένος» κι αυτός, αλλά από τις μπύρες, έφτασε με καθυστέρηση στο σχολείο.

Γιατρέ, πώς πήγαμε; τον ρώτησε ο Γιάννης, πιάνουμε την Αθήνα; Το βλέμμα του Τάκη τον ανησύχησε περισσότερο. Μελίσσι έπεσε πάνω στα τοιχοκολλημένα χαρτιά με τα ονόματα και τους βαθμούς. Τότε κατάλαβε ότι την Αλεξανδρούπολη την έβλεπε με τα κυάλια. Δεν πειράζει, του είπε, υπάρχουν και πιο κοντινές παραλίες. Ανέβηκαν στην τάξη τους για να την αποχαιρετήσουν. Ο Γιάννης που πέρναγε στην «χτιστών» του έδειξε το Σύμβολο γελώντας: «Πανελλήνιες και πίτσες μπλε».

Ανδριανή Στράνη