Οι καθηγητές, η βούληση, η θέληση και η πράξη

ΆρθραΑρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης

Η εξαγγελθείσα απεργία

Η απόφαση

Η εκφρασμένη βούληση (92%) του πλήθους των καθηγητών / τριών που βρέθηκε στις Γεν. Συνελεύσεις έκφραζε οργή, αγανάκτηση, θυμό. Έλειπε όμως η θέληση να μετασχηματιστεί σε Πράξη. Διότι η απεργία της 17ης Μάη θα είχε όλα τα στοιχεία της μετωπικής σύγκρουσης. Μετά τους ναυτεργάτες, τους ΟΤΑ, η σειρά των εκπαιδευτικών για τα

σύγχρονα κρεματόρια (επιστράτευση).

Η Πολιτική, και μάλιστα προληπτική, επιστράτευση ξεπερνά τις αυλές των σχολείων αφορά σε όλη την κοινωνία και πρέπει τώρα τα συνδικάτα, η αριστερά και κάθε συλλογικότητα να πάρουν «πάνω τους» αυτό το ζήτημα δημοκρατίας.

Η απόφαση της ΓΣ που έλεγε «κάποιος να νικήσει» στρεβλώθηκε, υπονομεύτηκε και πουλήθηκε από τους πάνω. Και οι πάνω έχουν ονοματεπώνυμο. Ήταν η ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚ και οι ΣΥΝΕΚ. Η απόφαση της ηγεσίας των ΣΥΝΕΚ για αναστολή δένεται με ένα νήμα με τον καλπασμό του ΣΥΡΙΖΑ παρά τις κορώνες του τελευταίου για αυτονομία του συνδιακλιστικού κινήματος και άλλα ηχηρά

Όταν το πλήθος ξεχείλιζε στις Γεν. Συνελεύσεις σε όλη τη χώρα, πιάνοντας παλιότερα νήματα, πολιτικοποιούσε συνειδητά ή ασυνείδητα όλα τα κλαδικά αιτήματα, έφτανε στον ουρανό ενώ «οι δε με νοιάζει» (ΚΚΕ, ΠΑΜΕ) αναχωρούσαν για την … Μέκκα της καθαρότητας. Στις ΓΣ έσμιξε ο γενικευμένος θυμός με τον "στρατό των ατάκτων" (Παρεμβάσεις και τίμιοι συνδικαλιστές) και δημιουργούσε ένα υπόβαθρο που έπρεπε, αλλά δεν μπόρεσε, να το διαχειριστεί το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.

Η εμμονή

Η συντρόφισσα μου Αγγ. Φατούρου (στις Παρεμβάσεις στον εκπαιδευτικό όμιλο και στο ΜΛ-ΚΚΕ) από τον Γενάρη είχε μια εμμονική αγωνία. Να γίνει απεργία στις εξετάσεις. Ακριβώς όπως ο Κάτωνας ο Τιμητής που τέλειωνε τους λόγους του με το γνωστό «El Carthago deleda est» (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί). Ωστόσο, οι προσπάθειες να κρατηθούν οι διπλωμένοι του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό παιχνίδι, να αναδεικνύεται η ΟΛΜΕ ως φόβητρο στον αστικό κόσμο, να θυμούνται οι παλιότεροι απεργίες (1988, 1990, 1997, 1998, 2006) και να διδάσκονται οι νεότεροι (ωράριο, αξιολόγηση, περιπλάνηση) είχαν ένα όριο.

Κανένα θαύμα δεν μπορεί να γίνει και κανένας ηρωϊσμός (πρόταση των «500») δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Η υπόθεση της απελευθέρωσης είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων γι’ αυτό και σήμερα οι δούλοι, οι σκυφτοί, οι υπήκοοι – υπάκουοι χτυπούν το πρόσωπο της απεργίας: την συν. Αγγ. Φατούρου. Αντιφατική τραγικότητα. Μια μάνα να στηλιτεύεται γιατί γέννησε ένα παιδί πεθαμένο. Σενάριο μυθιστορήματος, miserabile visu, υπόθεση συγγραφέων και ιστορικών.

Η σύγκρουση

Η 17 Μάη δεν θα ήταν μια απλή και τυπική απεργία. Μία διεκπεραίωση. Μια από τα ίδια. Είχε όλα τα στοιχεία της πολιτικής σύγκρουσης ανάμεσα στους καθηγητές και το κίνημα αλληλεγγύης και στο κράτος.

Από τη μια πλευρά ο «στρατός των ατάκτων», η αξιοπρέπεια, οι οργισμένοι, η αριστερά των αγώνων. Από την άλλη η τρικέφαλη συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά πρωθιερέα, τα ΜΜΕ, το κράτος, ο νόμος και η τάξη. Ψηλά στο λόφο, απόμερα, οι «καθαροί» οι «δε με νοιάζει» προερχόμενοι εκ του Περισσού. Αφού είπαν όμορφα και τακτικά το μάθημά τους, πήραν τα «εύγε και ζήτω» των Τρεμοπρετεντέρηδων και αποσύρθηκαν χωρίς ενοχές.

Όμως η 17 Μάη θα ήταν πολιτική σύγκρουση. Ολκής και έντασης. Με συλλήψεις, με φοβέρες και ονόματα. Όποιος / α την έβλεπε σαν περίπατο στη λεωφόρο Νιέφσκι δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Η λυκαυγή της 17ης Μάη θάχε όλα τα στοιχεία από τον ΑΣΕΠ (1998) και τον Αλ. Γρηγορόπουλο (Δεκέμβρης 2008) και η Παρασκευή γι’ αυτό το επεισόδιο ήταν λειψή. Έχουμε ακόμη «πολύ μαλλί να ξάσουμε» όχι για να κοιτάξουμε στα ίσια τον αντίπαλο – αυτό γίνεται – αλλά για να τον ξαπλώσουμε ανάσκελα στο χώμα. Πολύ μαλλί…

Η αποτίμηση

Ο απολογισμός της εκπαιδευτικής κίνησης δεν γίνεται ουδέτερα. Αφορά κυρίως στους Πρωταγωνιστές στα Πολιτικά υποκείμενα, στα μάχιμα και μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας.

Χάσαμε μια μάχη, ο πόλεμος συνεχίζεται! Η μνημονιακή λαίλαπα που εξάντλησε τα βέλη στη φαρέτρα της.

Ζούμε σε μια νέα περίοδο. Η αθωότητα, η γραμμικότητα η «τάξη» θα ξεψυχούν στα πόδια του κινήματος που σηκώνει το μπόϊ του απέναντι στη βαρβαρότητα.

Οργανώνουμε τον αγώνα ενάντια στην επιστράτευση τώραΣτέλνουμε το μήνυμα της βάσης σε ΟΛΜΕ/ΔΟΕ/ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ αλλά και στους «δε με νοιάζει»Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα (ωράριο, αξιολόγηση, μετακινήσεις)Καμμία ολιγωρία, εφησυχασμός, μοιρολατρεία. Κανένα δάκρυ για το σκορπισμένο σκίρτημα. Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος αν διαβαστεί σωστά. Όποιος χτυπιέται πάνω στις επιτύμβιες στήλες χωρίς να κατανοεί το μέγεθος των ευθυνών του, ανοηταίνει. Οργάνωση, αγώνας, να η απάντηση. Να το μάθημα του δραστήριου, δυσαρεστημένου δασκάλου!Τα συνδικάτα είναι το σπίτι μας. Σιγά μην τα χαρίσουμε στους χτεσινούς, σημερινούς και αυριανούς κυβερνητικούς συνδικαλιστές,Αλλάζουμε τους συσχετισμούς, αλλάζουμε εμείς. Στο τέλος του δρόμου θα είμαστε νικητές. Κανένας δεν είναι δυνατότερος από τους αποφασισμένους για το δίκιο τους.

Θανάσης Τσιριγώτης

Επιστρατευμένος και αμετανόητος

Tweet Ετικέτες: Θανάσης Τσιριγώτης