Να συζητήσουμε λοιπόν…, του Βασίλη Συμεωνίδη

Ανακοινώσεις

Να συζητήσουμε λοιπόν…

Βασίλης Συμεωνίδης

[email protected]

Πλειοδότησαν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών σε ρητορική αγωνιστικότητα και σε αντίδραση απόρριψης του προεδρικού διατάγματος για την αξιολόγηση. Οι συγκυβερνητικές ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ υιοθετούν, όπως εδώ και χρόνια, τη γνωστή αγωνιστική φρασεολογία παρουσιάζοντας το γερασμένο προσωπείο τους, που όμως δεν κρύβει πια την κενότητα του περιεχομένου: δεν εννοούν τίποτα απ’ όσα λένε. Το ζήτημα όμως δεν είναι το λίφτιγκ που αγωνίζονται

να κάνουν όσοι στηρίζουν τις επιλογές των συγκυβερνώντων, το ζήτημα τίθεται για τις δυνάμεις της αριστεράς που θέλουν να έχουν έναν άλλο ρόλο.

Παρά την επιβαλλόμενη αντίληψη ότι τα προηγούμενα χρόνια είχαμε την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς – που φταίει για όλα όσα πράξαν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές δυνάμεις – τα πράγματα είναι ακριβώς αντίθετα. Αυτό που κυριαρχούσε και κορυφώνεται στις μέρες μας δεν είναι μόνο η νεοφιλελεύθερη πρακτική, αλλά και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που επιβάλλει και το δικό της λεξιλόγιο για να θολώσει τα νερά. Αιχμή είναι λέξεις όπως «αξιολόγηση». Βεβαίως μόνο σε επίπεδο διακηρύξεων, εφόσον δεν υπάρχουν τα ιστορικά παραδείγματα που θα δώσουν περιεχόμενο σ’ αυτήν την φλυαρία. Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν μπορούμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτή την ιδεολογική ρύπανση και ο λόγος της αριστεράς που παρόλο που την αποδομεί τεκμηριωμένα δεν πείθει.

Η σιωπή και η αμηχανία της μεγάλης μερίδας των εκπαιδευτικών δεν σημαίνει αυτονόητα την αποδοχή των αριστερών προσεγγίσεων. Και εδώ οι αριστερές αναλύσεις δεν απαντούν σε βασικά ερωτήματα: για ποιον λόγο πολλοί συνάδερφοι γοητεύονται από την «αξιολόγηση»; για ποιον λόγο δεν «βλέπουν» την λογική αναίρεση και την τεκμηριωμένη απόρριψη; για ποιον λόγο απέναντι στις λυπηρές καταστάσεις του παρελθόντος «προτιμούν» τις θλιβερές προοπτικές; τι προσδοκούν να φανεί πίσω από το διάταγμα; Για ποιον λόγο μεγαλώνει ενγένει η απόσταση ανάμεσα στο συνδικαλισμό και στους εκπαιδευτικούς; Αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο που δεν εξηγήθηκε. Και ίσως θέτει το ερώτημα αν η αριστερά άκουσε με προσοχή τις σκέψεις των εκπαιδευτικών και αν μίλησε με καθημερινή κουβέντα για όλα αυτά.

Από την άλλη, νομίζω ότι ο λόγος που αρθρώνεται από την αριστερά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μονότονα αντιγράψιμος και δεν τη διαχωρίζει από την άλλη όχθη. Την αδικεί, αδικεί την έμπρακτη παρουσία της και τη διαρκή υπεράσπιση των συναδέρφων, των κοινωνικών θεσμών και της προσφοράς τους. Αδικεί την καθημερινή εκτίμηση που κερδίζει με τη δουλειά και την πρακτική της.

Νομίζω ότι απέναντι στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία μπορεί να αναδειχτεί η καθημερινή πρακτική με έναν λόγο επίσης καθημερινό που δεν φοβάται τις λέξεις, αλλά δεν τις φετιχοποιεί. Να αναγνωριστεί ο συνάδερφος που από τη μια βγάζει το ψωμί του και υπηρετεί καθημερινά τη μόρφωση των νέων μέσα στις σχολικές αίθουσες, ενώ από την άλλη τίθεται στο στόχαστρο και του φορτώνονται όλες οι κακοδαιμονίες. Αυτό είναι το δύσκολο και – στον πυκνό χρόνο που ζούμε – αυτό είναι ένα ανοιχτό κοινό ζήτημα που μόνο κοινή λύση θα έχει. Το θέμα είναι αν μπορεί να βρεθεί το υποκείμενο που θα πράξει. Να συζητήσουμε λοιπόν…

Tags: Βασίλης ΣυμεωνίδηςΠΑΣΚΕΔΑΚΕ