Μικρό σχόλιο για την έκθεση, της Σοφίας Πανταζή

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ
Αναρωτιέμαι αν η επιτροπή που επέλεξε τα φετινά θέματα Νεοελληνικής γλώσσας των πανελληνίων εξετάσεων έχει, απλώς, πολλά χρόνια να βρεθεί σε σχολική τάξη και αγνοεί παντελώς την πραγματικότητα, ή εσκεμμένα επέλεξε για μια ακόμη φορά, να προσφέρει λόγους να οικτίρουν κάποιοι το πόσο «στραβά αρμενίζουν» οι νέοι.
Το κείμενο της Ε. Αρβελέρ μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και στοχασμού ανάμεσα σε φιλόλογους, που αρέσκονται να φιλοσοφούν περί του ωραίου (κατά κανόνα του αρχαίου ) αλλά είναι πραγματικά δυσνόητο για μαθητές 17 χρόνων. Οι μαθητές, παρά τις ανακοινώσεις που βεβαιώνουν ότι ασκούνται από το γυμνάσιο κιόλας στο θέμα της τέχνης,(πάντα θεωρητικά, σπάνια βιωματικά) το προσλαμβάνουν ως ακαδημαϊκό θέμα που αφορά τους λίγους και δυστυχώς, το επιλεγμένο κείμενο με το συγκεκριμένο επίπεδο γλωσσικής έκφρασης, τους επιβεβαίωσε. Η συμπύκνωση νοημάτων και ο κατεξοχήν μεταφορικός λόγος δημιουργεί προβληματισμό ακόμη και στους φιλόλογους που το επεξεργάζονται, πόσο μάλλον σε παιδιά που γράφουν υπό την πίεση των εξετάσεων. Είναι αποκαρδιωτικό για μαθητές, όσους με κόπο προσπάθησαν να αντιμετωπίζουν γραπτά κείμενα προβληματισμού -αντίθετα προς την εντατική, χρησιμοθηρική, επιφανειακή παπαγαλία, στην οποία τους εξασκεί χρόνια το σχολείο- να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως δεν καταλαβαίνουν τον ελληνικό λόγο που τους προτείνεται με την υπογραφή μιας κορυφαίας προσωπικότητας.
Είναι τελικά ανόητοι οι μαθητές μας και με κακή γνώση της ελληνικής, όπως θα οδηγηθούμε να «μοιρολογούμε» στο τέλος; Ή μήπως απλώς, για μια ακόμη φορά, το γλωσσικό μάθημα εξυπηρέτησε (εσκεμμένα ή αυθόρμητα) σκοπιμότητες; Με πρώτη και κύρια την απενοχοποίηση ενός συστήματος που καθοδηγεί σταθερά στην απομνημόνευση, στην αποστήθιση και στην αποθέωση της κοινοτοπίας και ξαφνικά αναβαπτίζεται στην κολυμπήθρα ενός κειμένου υψηλού στοχασμού. Δε νομίζω να αγνοεί κανείς πως η έκθεση που ζητήθηκε από τους μαθητές είναι από τις πλέον πολυδιαβασμένες και τυπικές σε «εκθεσάρια» , φροντιστήρια και σημειώσεις φιλολόγων που με αφοσίωση αποστηθίζουν οι μαθητές για να καταθέσουν την «πρωτότυπη» άποψή τους. Πώς θα μπορούσε βέβαια να είναι αλλιώς , όταν εντελώς υποκριτικά τους καλούμε να γράψουν για το πώς το σχολείο συμβάλλει στην ουσιαστική επαφή με την τέχνη, ενώ στο ίδιο σχολείο η τέχνη είναι εξορισμένη, καταδικασμένη να θεωρείται περιττή πολυτέλεια, μια δραστηριότητα που αποσπά από τον ένα και μόνο στόχο: την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι.;
Εκτός αν ισχύει αυτό που όλοι, μαθητές και καθηγητές, έχουμε καταλάβει από χρόνια. Στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας γράφουμε όσα πρέπει να διαβαστούν για μια εικονική σχολική πραγματικότητα «αγγελικά πλασμένη». Αυτή προφανώς στην οποία διδάσκουν και όσοι θεωρούν ότι τέτοια θέματα είναι τα ενδεδειγμένα για τους μαθη