Μια ιστορία για το σώμα του Αχιλλέα, μια κόμπρα και ένα φακίρη

ΆρθραΑρθρογράφος: Ανδρέας Ζαφείρης

18.000- 22.000 λιγότερες οργανικές θέσεις στην εκπαίδευση.

Μια ιστορία για το σώμα του Αχιλλέα, μια κόμπρα και ένα φακίρη.

(ή αλλιώς: πως ο αντίπαλος επιτίθεται και πως από την ενεργητική άμυνα θα περάσουμε στην επίθεση)

Την ίδια στιγμή που η εκπαιδευτική κοινότητα έχει μπει στο στόχαστρο μιας επίθεσης, που εκπορεύεται από την τρικομματική κυβέρνηση και διαχέεται με τη βοήθεια των γνωστών διαπλεκόμενων ΜΜΕ προς όλη την κοινωνία, γύρω από το θέμα της αξιολόγησης-χειραγώγησης,

το υπουργείο συνεχίζει παράλληλα και σιωπηλά (για την κοινωνία) τον σχεδιασμό του για τις συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων(και άρα την αντίστοιχη μείωση των οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών.

Ας δούμε, με συγκεκριμένα παραδείγματα, τι θα σημάνει η προωθούμενη διαδικασία, τμήμα της οποίας είναι και η πρόσφατη καταγραφή από το υπουργείο , της χωρητικότητας των αιθουσών των σχολείων . Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, για παράδειγμα, στο νομό Αττικής είναι καταγεγραμμένοι 185.863 μαθητές κατανεμημένοι σε 9.524 τμήματα. Ο μέσος όρος μαθητών ανά τμήμα είναι 20. Αύξηση του μέσου όρου σε 25 μαθητές ανά τμήμα θα σημάνει τον περιορισμό των τμημάτων σε 7.434, μείωση δηλαδή κατά 2.086 ή αλλιώς μείον 62.580 ώρες την εβδομάδα , που αντιστοιχούν σε 2845 θέσεις εργασίας περίπου. Αν σε αυτούς τους αριθμούς, συνυπολογίσουμε και μια αύξηση ωραρίου κατά 2 ώρες(όπως έχει προαναγγείλει το υπουργείο) το τοπίο ολοκληρώνεται: για την ίδια περιοχή και τον αντίστοιχο αριθμών μαθητών, αύξηση ωραρίου κατά 2 ώρες , θα σημαίνει μείωση 1082 θέσεων εργασίας, σύνολο (2845+1082) 3.927.

Μόνο στην Αττική και μόνο στην πρωτοβάθμια , οι συγχωνεύσεις τμημάτων μαζί με την αύξηση ωραρίου , θα οδηγήσουν σε μείωση 3.927 οργανικών θέσεων. Η εικόνα είναι αντίστοιχη και στη δευτεροβάθμια (με μια μεγαλύτερη δυσκολία ακριβούς υπολογισμού , λόγω ειδικοτήτων), και στην επαρχία( όπου πάλι ο υπολογισμός παρουσιάζει δυσκολίες , λόγω του γεωγραφικού ανάγλυφου). Όμως η συνολική εικόνα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να υπολογίζουμε σε μια μείωση 12.000(στην ήπια εκδοχή) έως 16.000 (στην ακραία εκδοχή) οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών.

Στον παραπάνω αριθμό ΔΕΝ έχει υπολογιστεί η μείωση οργανικότητας λόγω συγχωνεύσεων σχολείων. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να υπολογίζουμε περίπου 225.000 λιγότερες διδακτικές ώρες ανά εβδομάδα, περίπου δηλαδή 10.230 θέσεις εργασίας. Επειδή κάποιες από τις θέσεις αυτές συμπίπτουν με τις θέσεις που θα περικόψουν λόγω συγχώνευσης τμημάτων- που θα προκύψουν και από τις συγχωνεύσεις σχολείων- τότε μπορούμε να καταλήξουμε, κατά προσέγγιση σε ένα εφιαλτικό νούμερο, της τάξης των 18.000 έως 22.000 θέσεων εργασίας .

Η μείωση αυτή των οργανικών δεν συνδέεται με την αξιολόγηση και θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε, σε αυτή την εξέλιξη, την ρητή αναφορά του μεσοπρόθεσμου στη δυνατότητα του υπουργείου να μετακινεί κάθε συνάδελφο, για τις ανάγκες της υπηρεσίας και μετά από υπουργική απόφαση και ανεξάρτητα από οργανικότητα, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ στην επικράτεια, διαδικασία που θα ενεργοποιηθεί για πρώτη φορά φέτος και συγκεκριμένα τον Μάιο, μετά την ανακοίνωση των γενικών μεταθέσεων.

Τα στοιχεία αυτά δεν έχουν ένα στενό, στατιστικό χαρακτήρα. Θα πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για να δούμε , πιθανά, με διαφορετικό τρόπο τις εξελίξεις στον κλάδο, και τα καθήκοντα της εκπαιδευτικής αριστεράς.

Το υπουργείο , η κυβέρνησης και τα πρόθυμα ΜΜΕ, έχουν «στοχοπροσηλωθεί» στην αξιολόγηση, εκτιμώντας, και σωστά, ότι είναι το προνομιακό, για αυτούς, επίπεδο όπου, εντός του πλαισίου του, θα διεξάγουν την πολυεπίπεδη επίθεσή τους , τόσο εναντίον της δημόσιας δωρεάν παιδείας , όσο και του κόσμου της εργασίας στον αντίστοιχο κλάδο.

Υπό το βάρος αυτής της επικοινωνιακής επίθεσης, ένα μεγάλο τμήμα του κλάδου έχει , σαν τη κόμπρα μπροστά στο φακίρη, υπνωτιστεί, παρατηρώντας στα μάτια την αξιολόγηση και υποτιμώντας όλες τις άλλες παράλληλες κινήσεις( συγχωνεύσεις, αύξηση ωραρίου, μετακινήσεις κλπ), μέτρα δηλαδή που αντικειμενικά μπορεί να οδηγήσουν σε περισσότερες απολύσεις πιθανά, από ότι η αξιολόγηση αυτή καθ΄ αυτή( σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον).

Αντίστοιχα, η εκπαιδευτική αριστερά , στην προσπάθειά της να απαντήσει τόσο στο υπουργείο , όσο και στη δίκαιη αγωνία των συναδέλφων, ανέδειξε , και σωστά, το θέμα της αξιολόγησης, μέσα από ένα πλούτο δημοσιευμάτων, προκηρύξεων , εκδηλώσεων κλπ.

Όμως είναι υπαρκτός ο κίνδυνος υποτίμησης των υπόλοιπων παραμέτρων της επίθεσης. Η κυβέρνηση, ενεργώντας έξυπνα, έχει σβήσει επικοινωνιακά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία. Επικεντρώνεται στην αξιολόγηση , ως το πιο τρωτό σημείο, και ευελπιστώντας, χαϊδεύοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό , να χτίσει συμμαχίες ανοχής και επικρότησης.

Μπορούμε να επιλέξουμε να μην παρακολουθήσουμε μέχρι τέλους την ατζέντα τους.

Να αναδείξουμε τη δική μας.

Μπορούμε, σταδιακά ,να αναδείξουμε εμείς το πεδίο της σύγκρουσης. Η επιλογή του πεδίου της αξιολόγησης εγκυμονεί τους παρακάτω δύο βασικούς κινδύνους: έλλειψη κοινωνικής, κατακερματισμός του κλάδου.

Αντίθετα μια πολιτική που θα ιεραρχεί σαν τον πιο αδύνατο κρίκο και θα αναδεικνύει το θέμα των συγχωνεύσεων σχολείων και τμημάτων, με την κατάλληλη αποκαλυπτική επιχειρηματολογία στον κλάδο , ως προς το θέμα των απολύσεων , και στην κοινωνία, ως προς το θέμα της συνολικής διάλυσης της δημόσιας παιδείας έχει τα εξής πλεονεκτήματα:

1. Μπορεί να αποτελέσει βάση συσπείρωσης του συνόλου του κλάδου, καθώς η σπάθα της απόλυσης(μετά τις διατάξεις του μεσοπρόθεσμου αλλά και λόγου του τρομακτικού αριθμού που προκύπτει από τα σχεδιαζόμενα μέτρα) δεν εξαιρεί σχεδόν κανένα. Ιδιαίτερα μπορεί να αποτελέσει βάση συσπείρωσης του πιο ριζοσπαστικού –αντικειμενικά- τμήματος του κλάδου: αναπληρωτές υπό απόλυση, νέοι συνάδελφοι, συνάδελφοι με λίγα χρόνια προϋπηρεσίας(βαθμοί Γ, Δ, Ε, ΣΤ)

2. Μπορεί να αποτελέσει εκείνο το αίτημα που θα συσπειρώσει εκπαιδευτικούς, γονείς , μαθητές και τοπικές κοινωνίες(ειδικά στην επαρχία), σπάζοντας τον αυτισμό του κλαδικού αιτήματος, σε μια συγκυρία που κάθε κλαδικός αγώνας (χαλυβουργία, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΜΕΤΡΟ κλπ) , παρ’ολη την αυτοθυσία και τον ηρωισμό των εργαζομένων, οδηγήθηκε στην ήττα. Συσπείρωση που θα αποτελούσε ένα πρώτο βήμα για τη συγκρότηση ενός μεγαλύτερου κοινωνικού μετώπου με αιτήματα που θα στρεφόταν εναντίον του πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής.

3. Ξεκινώντας από το αίτημα της ακύρωσης της συγχώνευσης τμημάτων και σχολείων δεν ακυρώνουμε μόνο τη διαδικασία της απόλυσης χιλιάδων συναδέλφων. Ούτε απλά υπερασπιζόμαστε το δημόσιο , δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ουσιαστικά ακυρώνουμε την ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης, ανατρέπουμε τον βασικό της σχεδιασμό, ακυρώνουμε τις επιταγές του μνημονίου.

Το αίτημα αυτό καθαυτό μπορεί να φαντάζει μερικό, είναι όμως βαθύτατα πολιτικό. Γιατί πολιτικό αίτημα δεν είναι μόνο αυτό που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιο(κάτω η κυβέρνηση), αλλά αυτό που αναδεικνύει τους κρίσιμους πολιτικούς άξονες της περιόδου και επιτρέπει στο υποκείμενο να δημιουργήσει το μέγιστο δυνατό πολιτικό πρόβλημα στον αντίπαλο.

Ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης και της τρόικας για απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων , περνάει στην εκπαίδευση κύρια μέσω των συγχωνεύσεων σκολείων και τμημάτων και την αύξηση του ωραρίου και δευτερευόντως μέσω της αξιολόγησης.

(Δεν είναι τυχαίο γεγονός η πίεση που ασκεί η τρόικα στην κατεύθυνση των απολύσεων. Ζητάνε αίμα, και το ζητάνε τώρα.)

Η κυβέρνηση , κουνώντας το μπαμπούλα της αξιολόγησης σπέρνει τον φόβο, σπέρνει τον κατακερματισμό και την εξατομίκευση , αποκρύπτει τον εφιάλτη των χιλιάδων απολύσεων που φέρνουν οι συγχωνεύσεις και επιλέγει το ιδανικότερο για αυτή χώρο, στον οποίο θα δώσει τη μάχη.

Μπορούμε, επιλέγοντας μια άλλη ατζέντα, , αν όχι να ακυρώσουμε εντελώς, να δημιουργήσουμε σοβαρές απώλειες σε αυτή τη στρατηγική τους κατεύθυνση.

Και τότε όλα θα είναι ανοιχτά, ακόμη και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Κάτι τέτοιο πιθανά θα πρέπει να σημάνει ένα σταδιακό αναπροσανατολισμό του κλάδου , μια σταδιακή αλλαγή ιεράρχησης αιτημάτων, μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης αλλά και επιλογή μορφών πάλης που προκύπτουν καθ΄αντιστοιχία. (η απεργία αντιστοιχεί πιο άμεσα σε ένα κλαδικό αίτημα γύρω από την αξιολόγηση, με άξονα όμως τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις μπορούμε να δούμε πιο ευέλικτες μορφές: παράδειγμα- ανοιχτά σχολεία στην κοινωνία , με μαθητές , γονείς και εκπαιδευτικούς να τα έχουν μετατρέψει σε ανοιχτά κέντρα αγώνα)

Το θέμα της ιεράρχησης έχει τεράστια σημασία. Από μια ατελείωτη λίστα σωστών αιτημάτων , ένα είναι εκείνο που καθορίζει, που δίνει το γενικό πλαίσιο και λειτουργεί σαν το κύριο. Γύρω από αυτό δίνεται η μάχη, αναπτύσσονται επιχειρήματα αλλά και συμμαχίες, καθορίζονται οι μορφές πάλης. «Το σώμα του Αχιλλέα» , γύρω από το οποίο θα γίνει η μεγάλη σύγκρουση στην εκπαίδευση , πρέπει να το επιλέξουμε εμείς.

Tweet Ετικέτες: Ανδρέας Ζαφείρης