Η Ιστορία στο κάδρο

Αρθρογράφος: Ανδριανή Στράνη

Ξημέρωνε η γιορτή της 28ης Οκτωβρίου 2017 στο σχολείο της.Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνη.Ανήσυχη.Περισσότερο από ποτέ.Περισσότερο και από την τελευταία νύχτα στη φυλακή.Τότε που χόρεψε αντικρυστό με τον θάνατο.Δεν φοβήθηκε.Δεν λιγοψύχησε.Δεν λύγισε.Ούτε όταν οι Ναζί την ακινητοποίησαν στη γέφυρα της Καλλιθέας μετά την προδοσία.Ακόμα, ούτε όταν ακούστηκε ξημερώματα να τρίζει η βαριά σιδερένια πόρτα της φυλακής κλείνοντας πίσω της μιά για πάντα.Με παγωμένα τα άκρα και ζεστή την ψυχή ρίχτηκε ανθρώπινος σάκος στο καμιόνι μαζί με άλλους συντρόφους.Γνώριζε το ταξίδι προορισμού.Η

Καισαριανή, λαική γειτονιά όπως η δική της, δεν ήταν μακριά.Ξεριζωμένους πρόσφυγες, αγωνιστές και Επονίτισσες ήταν γεμάτη.Καθώς έμπαιναν τα φορτηγά στριγγλίζοντας στη γειτονιά του Σκοπευτηρίου έκλειναν τ αυτιά τους.Μάταια όμως.Οι ριπές των πολυβόλων αντηχούσαν μέσα τους.Το μόνο που δεν γνώριζαν ήταν, πόσοι σύντροφοι και συντρόφισσες έπεσαν εκείνο το ξημέρωμα. Γλυκοχάραμα ταξίδεψε και η Αθηνά. Την αυγή και για την αυγή ενός νέου κόσμου.

Στις 5-9-1944 πέρασε στην Αθανασία.

Από τον Ταύρο στην Καισαριανή και ξανά πίσω στον Ταύρο, στο σχολείο της, ούτε 70 χρόνια δεν πέρασαν.Μιά ανάσα για την Ιστορία. Μιά Ιστορία που δεν έκλεισε εύκολα, όπως θα ήθελαν οι αναθεωρητές και οι παραχαράκτες της.Η αγωνία της Αθηνάς στο ξημέρωμα της γιορτής, τάραξε το λήθαργο του σχολείου.Ξαγρυπνούσε στους διαδρόμους.Περίμενε μήπως σ αυτή τη γιορτή οι άνθρωποι ήθελαν να θυμηθούν κάτι από τα μεγάλα γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο. Έλπιζε για την ημέρα του ΟΧΙ. Σκέφτηκε να κάνει το άλμα. Πολύ πριν εμφανιστούν οι μαθητές στο σχολείο, βγήκε από την σφραγίδα και το κάδρο που την είχαν τοποθετήσει,άνοιξε την πόρτα του Γραφείου και πετάχτηκε έξω.Φόρεσε βιαστικά τα κλαρώνια της για να ακούγεται στους διαδρόμους.Περίμενε παιδιά και δασκάλους να τη δουν, μήπως και την αναγνωρίσουν. Κοίταξε την όψη της στο κάδρο.Ο χρόνος πάγωσε. Αποφασισμένη και με διεισδυτικό βλέμμα που κάρφωνε συνειδήσεις. Η μάνα της έφτιαξε εκείνο το κάδρο μέσα σε βουβό πόνο το 1945. Για τη μάνα της είχε σημασία. Οι δάσκαλοι όμως έχουν χρέος να μη βάζουν την Ιστορία στο κάδρο.Αυτά σκεφτόταν, όταν μπήκε το κλειδί για να ανοίξει το σχολείο.Τότε εμφανίστηκε μπροστά τους.Ξαναχτύπησε το κλαρώνι στο πάτωμα για να ακουστεί.Τίποτα. Καμμία αντίδραση.Μόνο που απόρησαν, γιατί βρήκαν την πόρτα ανοιχτή.Η Αθηνά βγήκε μπροστά, αποφασισμένη να διεκδικήσει το δίκιο της Ιστορίας.Αρκετά λουκέτα και κλειδαριές υπήρχαν από παλιά στο σχολείο και στις συνειδήσεις.Την Αλήθεια ήθελε να παραδεχτούν.Ήταν Επονίτισσα και Ταυριώτισσα και γι αυτό την εκτέλεσαν οι φασίστες.Τα χρόνια πέρασαν αλλά ΟΧΙ και η Ιστορία.

Σήμερα ήταν μπροστά τους και τους κοίταζε κατάματα. Οχτώβρης 1917-2017, εκατό χρόνια από τότε που άλλαξε η ρότα της Ιστορίας.Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω.Εκατό χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.Η Ιστορία εναργής με κόκκινο χιτώνα μπροστά και δίπλα της η Αθηνά με πλεξούδες και δόρυ.Το σύνθημα στους τοίχους του σχολείου δεν είχε στεγνώσει από τη μπογιά και το αίμα της. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΕΠΟΝ ΤΑΥΡΟΥ. Άρχισαν να μπαίνουν τα παιδιά και οι δάσκαλοι στη μεγάλη αίθουσα για να ξεκινήσει η γιορτή.Η παράσταση άρχισε.Όλα όμορφα.Όλα ήσυχα και σεμνά.Με ποιήματα, με τραγούδια και επαίνους.Συγκλονισμένη απο την αφάνεια και την απόκρυψη της δράσης τής Αθηνάς Χατζηεσμέρ ως Επονίτισσας για μια ακόμα φορά την Ημέρα του ΟΧΙ, ακούστηκε αντίλαλος στο χώρο η φωνή της Ιστορίας. Την Αλήθεια ρεεεε!!! Την Αλήθεια... Ήταν το ίδιο πλάνο όπως και στην ταινία ''Μάθε παιδί μου γράμματα''.

Ετικέτες: Ανδριανή Στράνη