Η απεργία των καθηγητών είναι υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας

Tweet Αρθρογράφος: Θανάσης Αλεξίου

Η απεργία των καθηγητών είναι υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας

του Θανάσης Αλεξίου, Καθηγητής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ενώ συνολική είναι η αντίθεση των εργαζομένων στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και στις πολιτικές της διαθεσιμότητας και των απολύσεων που την συνοδεύουν, δεν γίνεται το αναγκαίο αλλά αποφασιστικό βήμα συγχρονισμού, ώστε οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες

των εργαζομένων να υπερβούν τα επιμέρους στενά αιτήματα και να μετουσιωθούν σε συλλογικά αιτήματα της κοινωνίας που θα καλύπτουν όλους ανεξάρτητα από την εργασιακή τους κατάσταση (άνεργοι, διαθέσιμοι, ενεργοί εργαζόμενοι). Αυτό που λείπει από εδώ δεν είναι η διάθεση για αγώνα, που παρά τις απογοητεύσεις των προηγουμένων ετών φαίνεται πως ακόμη υπάρχει αλλά η πολιτική συνείδηση, επομένως και το υποκείμενο που θα οργανώσει και θα συντονίσει όλες αυτές τις εστίες αντίστασης και θα τις μετουσιώσει σε πρόγραμμα με σαφή αιτήματα: ένα, δύο, τρία. Πάλι όμως το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό με την έννοια «να μαζευτούμε όλοι μαζί», εξάλλου τα προηγούμενα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων συμμετείχαν στις απεργίες, στις πλατείες, στο «κίνημα των αγανακτισμένων» κ.ά. Αυτό όμως που έμεινε πίσω, όταν «καταλάγιασε ο κουρνιαχτός», ήταν η απογοήτευση, η ιδιώτευση, η «εξοικείωση» με το κακό και μαζί η Χρυσή Αυγή. Το ποιοτικό στοιχείο που θα έκανε εδώ τη διαφορά θα ήταν η σύνδεση του συνδικαλιστικού αγώνα ενός κλάδου, -που αναφέρεται στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας-, με τη πολιτική (συλλογική) δράση της τάξης, -αποτέλεσμα του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας (σχέσεις ιδιοκτησίας με τα μέσα παραγωγής). Το γεγονός αυτό θα αναδείκνυε τους ατομικούς εργαζόμενους σε παραγωγούς ενώ θα καθιστούσε περισσότερο αποτελεσματική τη συνδικαλιστική δράση.

Παρόλο που η ανάκτηση αυτών που ως κοινωνία χάσαμε τα τελευταία χρόνια είναι ένα καθόλα δίκαιο και θεμιτό αίτημα που οφείλει να τίθεται ξανά και ξανά στον επερχόμενο αγώνα, φαίνεται όμως, -ελλείψει μιας πολιτικής συνείδησης-, πως δεν αρκεί, ώστε το άτομο, ο ατομικός εργαζόμενος, υπερβαίνοντας τα εργασιακά και επαγγελματικά πλαίσια, να αισθανθεί, όπως μόλις αναφέραμε, μέλος της τάξης που παράγει τον κοινωνικό πλούτο. Από την άλλη ένας διαχειριστικός λόγος που «υπόσχεται ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά» δεν ανακόπτει μόνο την δυναμική ενός τέτοιου εγχειρήματος αλλά μας «κονταίνει» πολύ ως πολίτες και ως κοινωνία.

Ωστόσο ο κάθε επαγγελματικός κλάδος από μόνος του δύσκολα μπορεί να τα καταφέρει, καθώς το μέγεθος των προβλημάτων τους ξεπερνάει. Και αυτό γιατί δεν μπορείς να αποσπάσεις πόρους για την παιδεία χωρίς να λείψουν από την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση ή, από αλλού. Και το αντίστροφο. Πως θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα του νέου ταξικού Λυκείου, που επιχειρεί μια ανθρωπολογική μετάλλαξη των νέων (φτηνοί, ευέλικτοι και υποτακτικοί) χωρίς τη συνεργασία των δασκάλων, των καθηγητών και των πανεπιστημιακών, πόσο μάλλον όταν το σχολείο, το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο είναι ο βιόκοσμός τους; Πως θα τεθούν αυτά τα ζητήματα χωρίς τους γονείς, αλλά και τους μαθητές ή τους φοιτητές; Πως πάλι θα προασπίσεις το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης, όταν δίπλα σου οι μισθωτοί γιατροί παλεύουν να κρατήσουν το δημόσιο αγαθό της υγείας, ενώ παραπέρα οι ναυτεργάτες αγωνίζονται να κρατήσουν τα πλοία ασφαλή, οι εργάτες καθαριότητας τη δημόσια υγεία, και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης; Από την άλλη όταν οι εργαζόμενοι στα δημόσια αγαθά απεργούν, δεν υπερασπίζονται μόνο τη δουλειά τους αλλά και τα ίδια αυτά τα αγαθά τα οποία «καταναλώνονται» συλλογικά και πρωτίστως από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Να που οι γέφυρες υπάρχουν. Πως όμως αναδεικνύονται για να συγκολλήσουν τα κομμάτια του κατακερματισμένου κοινωνικού σώματος (του συλλογικού εργαζόμενου) ώστε αυτό να ξαναβρεί το οργανωτικό και πολιτικό του ισοδύναμο και να εκφράσει όλους και όλες, όχι μόνο στη παραγωγή και κατανάλωση των δημόσιων αγαθών αλλά και στη σφαίρα παραγωγής. Στη βάση αυτής της συλλογιστικής, και έχοντας επίγνωση των πεπερασμένων δυνατοτήτων της συνδικαλιστικής δράσης, πρέπει να γίνουν οι προσθαφαιρέσεις και οι αναγωγές, ώστε να προκύψει ένας στοιχειώδης συντονισμός των συνδικάτων στη παραγωγή των δημόσιων αγαθών.

Κατά κάποιο τρόπο η συγκεκριμένη συγκυρία επιφυλάσσει, από τη στιγμή που η ΑΔΕΔΥ κωλυσιεργεί, ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ΟΛΜΕ, η οποία μετά τις παλινωδίες και τους ερασιτεχνισμούς του Ιουνίου, καλείται τώρα, έχοντας μια πλατιά απεργιακή βάση αλλά και την κοινωνική νομιμοποίηση, να αναλάβει το συντονισμό αυτού του αγώνα.

Ετικέτες: Θανάσης Αλεξίουαπεργία διαρκείας 2013 Tweet Share on

View the discussion thread.